บทที่ 6 โดนข่มขู่

หลังจากที่เธอตบเขาไป ตนเองก็กลัวเอง ถอยไปหลบอยู่ที่กำแพง กระวนกระวายอยู่ไม่นิ่ง เขาขู่เธอแบบนี้ทำให้อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปหมด แววตาของเธอเริ่มแดงเหมือนกำลังจะร้องไห้ โจเซฟเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ ยื่นมือไปกั้นไว้ที่กำแพง ขังเธอไว้ในแขน เธอตกใจจนตัวสั่น รีบเกาะกำแพงไว้อย่างแน่น สีหน้าแย่ลงมาก และจ้องเขาด้วยแววตาที่เกลียดชัง เขาเข้าไปหาราเชลใกล้ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พรุ่งนี้เช้าสิบโมงนะ อย่าลืมล่ะ ถ้าสายแค่วินาทีเดียว เธอขึ้นข่าวหน้าหนึ่งแน่” ร่างกายของเขาเผยให้เห็นถึงความอันตรายที่บีบบังคับราเชล เขาเข้าใกล้เธอขนาดนั้น กลิ่นตัวหอมอ่อนๆของเขามาพร้อมกับลมหายใจ ราเชลเคยชอบกลิ่นนี้มากๆ แต่พอหลังจากคืนนั้น เธอก็เกลียดกลิ่นนี้ขึ้นใจ เธอเกลียดมาก และรังเกียจมาก ราเชลกัดฟันแน่น เธอโดนบังคับจนจะเป็นบ้าแล้ว เธอด่าเขาไปแรงๆ “คนบ้า นายมันคนบ้าจริงๆ” โจเซฟยิ้มอ่อน แต่กลับรู้สึกเยือกเย็น รู้สึกเหมือนประชด เขามองแววตาที่ต่อต้านของราเชล แล้วเปิดปากพูด “ตั้งแต่เล็กจนโต เธอด่าฉันว่าคนบ้ามาตลอด ฉันเบื่อแล้ว รอบหน้าขอรุนแรงกว่านี้นะ” เวลานี้ราเชลหมดหวังจนอยากจะตาย ผู้ชายคนนี้จะทำร้ายเธอไปถึงไหนกัน? ราเชลก็ยังคงไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาจนถึงคาง พูดด้วยเสียงที่หมดหวัง “โจเซฟ ชาติที่แล้วฉันคงจะฆ่าครอบครัวของนายใช่ไหม ชาตินี้นายถึงมาเอาคืนฉันแบบนี้? ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะยอมปล่อยฉันไป?” เขามองดูน้ำตาที่คลออยู่ในตาของราเชล แล้วหยิบผ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกข้าง นิ้วสั่นเล็กน้อย ขยับเข้าไปที่หน้าของเธอ อยากจะซับน้ำตาเธอออกไปให้หมด แต่เขายังไม่ทันได้แตะหน้าของเธอ ก็โดนเธอปัดออกอย่างแรง และว่าเขากลับ “ตั้งแต่เล็กจนโต นายทำร้ายฉันมาโดยตลอด เมื่อก่อนฉันคิดว่าเพราะเรายังเด็ก แต่ฉันคิดไม่ถึงว่านายจะเลวได้ขนาดนี้ นายมันบ้าจริงๆ เป็นปีศาจร้ายที่บ้าคลั่ง เมื่อก่อนใช่ ตอนนี้ยิ่งใช่” “ด่าพอหรือยัง?”เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แววตามืดมน ราเชลกัดริมฝีปาก สูดหายใจเข้าลึกๆ จ้องไปทางเขา “ยังด่าไม่พอ ชาตินี้ทั้งชาติก็ด่าไม่พอ ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะฆ่านายด้วย” โจเซฟยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว พูดอย่างเฉยชา “หลังจากที่แต่งงานกัน เธอจะมีโอกาสด่าฉันมากขึ้น และมีโอกาสฆ่าฉันมากขึ้น ฉันจะรอนะ” ในใจของราเชลมีแค่คำเดียว คนบ้า! เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะด่าต่อไปแล้ว เพราะไม่ว่าเธอจะด่ายังไง เขาก็ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น โจเซฟมองเธอสักพัก ก็เดินจากไปอย่างสง่างาม ยกแขนขึ้นมาโบกไปมาเหมือนบอกลา และย้ำเตือนว่า “อย่าลืมนัดของเรานะ” พอเห็นโจเซฟเดินออกไปจากห้องทำงานแล้ว ขาของเธอก็อ่อนแรง เธอพิงไปทางกำแพงอย่างช้าๆ เหมือนพึ่งไปเจอกับมรสุมมา นั่งลงที่พื้นแล้วกอดเข่าทั้งสองไว้ ร้องไห้อย่างเสียใจ เธอสั่นไปทั้งตัว น้ำตาก็ไหลไม่หยุด เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอยอมตายก็ไม่ยอมแต่งงานกับเขา เธอตายดีกว่า ยังไงตอนนี้เธอก็ไม่อยากมีชีวิตอยูต่อแล้ว