บทที่ 9 โดนไล่ออกจากบ้าน

เหมือนผ่านการสู้รบกันมาอย่างหนัก ราเชลรู้สึกหมดแรง ตั้งแต่ที่กลับมาจากอำเภอ และก้าวเข้ามาในบ้าน ก็เจอกับสีหน้าที่แย่ของคนในบ้าน ห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ มีคุณย่าวัย 80 นั่งอยู่ และพ่อกับแม่ที่สีหน้าแย่มาก บรรยากาศในบ้านดูน่ากลัวมาก เหมือนในอากาศเต็มไปด้วยระเบิด ตั้งแต่เด็ก ราเชลไม่เคยมีค่าอะไรในบ้านนี้เลย บ้านนี้รักลูกชายมากกว่าลูกสาว เธอเลยเติบโตมาอย่างยากลำบาก “มานี่สิ” คุณย่าสั่งด้วยเสียงที่แหบและน่าเกรงขาม ราเชลเดินเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ ก้มหัวเบาๆให้กับผู้ใหญ่ทั้งสามที่นั่งอยู่ที่โซฟา “สวัสดีค่ะคุณย่า สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่” พ่อกับแม่ของเธอแสดงสีหน้าที่ไม่ดีใส่เธอ ไม่ตอบกลับเธอสักคำ ทำตัวเหมือนโกรธและมองไปอีกทาง คุณย่ายืนขึ้นมาอย่างแรง ยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของราเชลอย่างแรง “ป๊าป...”เสียงดังขึ้นท่ามกลางห้องรับแขกที่เงียบสงบ ใบหน้าของเธอแสบร้อนขึ้นมา เธอโดนตบอย่างกระทันหันด้วยความแรง เธอกุมที่ใบหน้า เธอโดนตบจนหันไปอีกข้างอย่างแรงและรู้สึกมึนๆที่หัว ตั้งแต่เล็กจนโต เธอโดนตบมาเยอะมาก มากจนนับไม่ถ้วน แต่เธอก็ไม่ชินสักทีกับความเจ็บนี้ เธอเจ็บจนน้ำตาคลอ น้ำเสียงของคุณย่าเด็ดขาดมาก “ทำให้ตระกูลเราเสียหน้านั้นเป็นเรื่องเล็ก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลจะถูกทำลายไม่ได้” “แกมันแย่จริงๆเลย ไม่เคยทำเรื่องอะไรสำเร็จ ทำพังหมดทุกเรื่อง จะแต่งงานแล้วแท้ๆยังจะไปอ่อยโจเซฟอีก” ราเชลไม่อยากอธิบาย เพราะอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอก็เลยเงียบอยู่อย่างงั้น สีหน้าของคุณย่าแย่ลงเรื่อยๆ พูดด้วยเสียงกัดฟัน “ผู้ชายบ้านนั้นเยอะขนาดนั้นเธอไม่สนใจ แต่กลับไปอ่อยลูกเมียน้อยอย่างโจเซฟ เธอนี่โง่จริงๆเลย” เวลานี้ คุณพงศ์ทนไม่ไหวแล้ว ชี้ไปทางราเชลแล้วพูด “ฉันมีลูกสาวอย่างแกได้ไงกัน? อยากจะฆ่าแกให้ตายเลยจริงๆ โจเซฟลูกเมียน้อยนั่นมันมีดีอะไร? แกไม่ชอบคุณชายใหญ่ฟาร์โร ก็ไปอ่อยคุณชายรองวอสก้าสิ เธอโง่หรอ?” ราเชลยังคงเงียบ ยืนนิ่งไม่ขยับใดๆ ในใจนั้นเจ็บปวดมาก แม่ของเธอทนไม่ได้แล้วเลยพูดขึ้นมาอย่างประชด “ก็คงจะเป็นเพราะว่าลูกเมียน้อยนั่นหล่อไงล่ะ” พ่อแม่ของเธอต่างด่าเธอไม่หยุด ส่วนคุณย่าก็โกรธยิ่งกว่าเดิม โกรธจนตัวสั่น ยกมือขึ้นมาจะตบอีกครั้ง ราเชลยื่นมือไปจับมือของคุณย่าไว้ ถามด้วยความโกรธ “หนูโดนโจเซฟขืนใจนะคะ พวกคุณเป็นครอบครัวของหนูแท้ๆ ทำไมถึงไม่เชื่อหนูเลย?” คุณย่ากัดฟันพูด “คนในครอบครัว? แกคิดว่าแกคู่ควรหรอ? แกนี่มันอกตัญญูจริงๆเลย” ราเชลถอนหายใจแรง สะบัดมือของคุณย่าออก แล้วหันหน้าเดินออกไปเลย หัวใจของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล เธอไม่สามารถทนอยู่เผชิญหน้ากับคนพวกนี้ต่อได้แม้แต่วินาทีเดียว “หยุดนะ” คุณย่าตะโกนออกมา ราเชลหยุดนิ่ง หันหลังให้กับคนในห้องรับแขก คุณย่าสั่งด้วยเสียงที่เข้มงวด “ในเมื่อเธอไม่อยากแต่งงานกับฟาร์โร ก็ไปแต่งกับโจเซฟซะ พอถึงเวลาเราจะหาทางให้โจเซฟได้เป็นประธานบริษัทก็แล้วกัน นี่เป็นหนทางสุดท้ายแล้ว” ราเชลพูดออกมาโดยไม่ลังเล ตะโกนดังๆ “หนูยอมตายก็ไม่ยอมแต่งงานกับโจเซฟ” คุณพงศ์โกรธขึ้นหัวแล้ว ยืนขึ้นมาและตะคอกใส่ราเชล “แกไปนอนกับไอ่ลูกเมียน้อยนั่นแล้ว แกยังจะแต่งกับใครได้อีก? ถ้าไม่แต่งก็ออกไปจากบ้านนี้ซะ ฉันไม่มีลูกสาวอย่างแก” ราเชลเหมือนโดนแทงที่หัวใจ เธอเจ็บจนหายใจไม่ออก นี่แหละครอบครัวของเธอ นอกจากใช้เธอเป็นเครื่องมือแล้ว เธอก็ไม่มีค่าอะไรอีกเลย น้ำตาของเธอคลอเบ้า เธออยากกลับไปที่ห้องนอน แต่จะให้เธอแต่งงานกับโจเซฟ เธอทำไม่ได้จริงๆ ชะงักอยู่สักพัก เธอก็เดินออกไปทางประตูเลย เธอเลือกอย่างเห็นได้ชัด คุณพงศ์โกรธมาก “ถ้าแน่จริงก็อย่ากลับมาอีก แกไม่ใช่คนในบ้านนี้อีกต่อไป คนอกตัญญูอย่างแก ไปตายข้างนอกเลยไป”