บทที่ 10 หนีไม่พ้นกันสักที

คำด่าของพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหู แต่ราเชลรู้ตัวว่าเรื่องนี้เธอไม่สามารถยอมได้ เธอออกจากบ้านไปสักพัก เธอมองไม่เห็นอนาคตของตนเองเลย เธอเดินล่องลอยอยู่บนถนนทั้งวัน ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี ตอนกลางคืนตีหนึ่ง ราเชลมาที่คอนโดของเพื่อนที่อยู่แถวบริษัท เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูเพื่อโทรศัพท์ มีคนมารับสายสักที เสียงที่สดใสของมาร์กี้ดังขึ้น “ราเชล ดึกขนาดนี้แล้วมีเรื่องอะไรหรอ?” ราเชลถามด้วยโทนเสียงต่ำ “แกอยู่บ้านหรืออยู่ที่คอนโดหรอ?” “พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน เลยไม่ได้กลับบ้านตอนนี้ฉันอยู่คอนโด” “ฉันอยู่หน้าประตูคอนโดของแก เปิดประตูให้หน่อยสิ” มาร์กี้เหมือนตกใจเล็กน้อย เงียบไปสักครู่ สักพัก ประตูก็ถูกเปิดออก มาร์กี้มองราเชลที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างไม่น่าเชื่อ “ราเชล แกมาได้ไง?” เพราะเป็นเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกัน ทั้งสองคนเลยไม่มีความเกรงใจต่อกัน สนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆเลย ราเชลเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วก็เดินเข้าห้องเลย “ฉันโดนไล่ออกจากบ้าน ฉันไม่มีที่จะไปแล้ว ฉันขออยู่กับแกสักสองสามวันนะ” มาร์กี้รีบกางแขนออกมากันเธอไว้ “เชล ไม่ได้ วันนี้แกอยู่ที่นี่ไม่ได้” ราเชลแปลกใจเล็กน้อย เธอมองมาร์กี้ด้วยความสงสัย เห็นแต่สีหน้าของมาร์กี้กระวนกระวาย เหมือนมีอะไรปิดบังเธอ “แกเป็นอะไร?” ราเชลขมวดคิ้ว รู้สึกสงสัยมาก มาร์กี้ก้มหัวลงอย่างรู้สึกผิด เธอสูดอากาศเข้าลึก แล้วชี้ไปทางโซฟาอย่างช้าๆ ราเชลมองไปที่โซฟา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที โซฟาที่ห้องรับแขกมีผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งนอนอยู่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดสุรา ไม่รู้ว่าหลับไปแล้วหรือว่าเมาอยู่? เขาไม่ขยับตัวเลยสักนิด ผู้ชายคนนี้ถึงโดนเผาจนกลายเป็นผง ราเชลก็ไม่มีวันลืมเขา “โจเซฟ?” น้ำเสียงของราเชลฟังดูไม่พอใจ แววตาดูโกรธมาก ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เจอกับเขาทุกที่ อารมณ์ของเธอแย่ลงในทันที มาร์กี้พูดด้วยความรู้สึกผิด “เชล ฉันไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ฉันเลยให้แกค้างที่นี่ไม่ได้ พี่เซฟดื่มไปเยอะมาก และมือของเขาก็บาดเจ็บอีกด้วย.........” มาร์กี้เป็นห่วงความปลอดภัยของเพื่อนมากกว่า รีบส่ายหัวอย่างแรง รีบจับที่แขนของเธอแล้วพูดว่า “กี้ โทรศัพท์ให้ผู้ช่วยของเขามาพาเขาไปที ไอ่บ้านี้เมาขึ้นมาแล้วไม่มีความเป็นคนเหลืออยู่เลย” มาร์กี้ขมวดคิ้ว “ฉันเป็นน้องสาวของเขา เขาไม่ทำร้ายฉันหรอก” ราเชลไม่สามารถวางใจได้ เธอผลักมาร์กี้ออก แล้วพุ่งเข้าไปหาโจเซฟ ตอนนี้โจเซฟกำลังนอนเอาแขนปิดตาอยู่ บังหน้าไปครึ่งหน้า มืออีกข้างพันด้วยผ้าพันแผล วางไว้ที่อก โซฟาที่กว้างใหญ่ พออยู่ใต้ร่างกายของโจเซฟแล้วดูเล็กลงมาทันที เขารู้สึกนอนไม่สบายมาก สำหรับราเชลแล้ว โจเซฟก็คือปีศาจ เธอไม่สามารถให้โจเซฟนอนค้างที่คอนโดของมาร์กี้ได้ “กี้ แกต้องหาทางให้เขากลับให้ได้” “เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องฉันนะ......” มาร์กี้เดินออกไปหาราเชล แล้วมองดูโจเซฟที่เมาหนักมาก “แกคิดมากหน่ะ” “เขาน่ากลัวกว่าสัตว์อีก ถ้าเขาอาละวาดขึ้นมา......” ราเชลยังไม่ทันพูดจบ โจเซฟก็ลุกขึ้นมา เขาใช้มือทั้งสองข้างกุมหน้าไว้แล้วถูไปถูมาเบาๆ “ห๊ะ?”เสียงที่ดังขึ้นมากระทันหันทำให้ราเชลหัวใจเกือบวาย เธอถอยหลังออกไป แล้วตบเบาๆที่อก ในสมองก็คิดได้ขึ้นมา เขาไม่ได้เมาหรอ? เขาได้ยินหมดเลยหรอ?