บทที่ 11 คืนที่ฝนฟ้าคึกคะนอง

ราเชลตกใจจนกลืนน้ำลาย แล้วมองไปทางโจเซฟ โจเซฟนิ่งไปสักพักเหมือนยังไม่ได้สติ ถามด้วยเสียงแผ่วเบา “อาละวาด?” เขาเหมือนถามเองตอบเอง แล้วหัวเราะเอง พร้อมกับประชด “เหมือนฉันก็อันตรายพอสมควรนะ” โจเซฟเงยหน้าขึ้น แววตาของเขาคมลึกเหมือนมีด เขาจ้องไปทางราเชล วินาทีนี้ แค่แววตาของเขาก็ทำให้ใจของเธอสั่นได้ และหัวใจของเธอก็สั่นเบาๆ ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ทำให้ราเชลหายใจผิดจังหวะ เหมือนฟ้ากำลังกลั่นแกล้งเธออยู่ “กรึก คลึน.....” เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ราเชลสะดุ้งตกใจ เธอตกใจจนหัวใจจะวาย จ้องมาร์กี้อย่างทำตัวไม่ถูก มาร์กี้มองไปทางระเบียงแล้วตกใจ “พระเจ้า ทำไมฝนถึงตกหนักกระทันหันแบบนี้” ฝนตกหนัก? ราเชลตกใจมากรีบมองไปทางระเบียง ฝนฟ้าคึกคะนองมาก ข้างนอกมืดไปหมด ฝนนี้มากระทันหันเกินไป ทำให้ราเชลทำตัวไม่ถูก ในขณะที่เธอกำลังสับสนอยู่ว่าจะไล่โจเซฟไปหรือตนเองไปเองดี โจเซฟก็ลุกขึ้นมาแล้วรีบเดินไปทางประตูแบบเซไปเซมา ราเชลเห็นเขาเดินไปทางประตูอย่างเซไปเซมา ส่วนมาร์กี้ก็รีบพุ่งเข้าไปแล้วจับที่แขนของเขา “พี่เซฟ ฝนตกหนักมาก พี่จะไปไหน? ที่มือพี่ก็ยังมีแผลอยู่นะ” โจเซฟผลักมือของมาร์กี้ออกเบาๆ แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ “พี่เซฟ พี่เมามาก ออกไปแบบนี้อันตรายมากเลยนะ” โจเซฟบ่นเองที่มุมปาก “ฉันอยู่ที่นี่ พวกเธออันตรายมากกว่า” มาร์กี้ไม่รู้จะทำไงดี คนหนึ่งก็เพื่อนสนิทที่เคยโดนทำร้ายมา อีกคนก็พี่ที่ดื่มจนเมา เสียงฟ้าร้องยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ มาร์กี้พยายามไม่ให้เขาออกไป เธอหันไปหาราเชล แล้วพูดด้วยเสียงขอร้อง “เชล ฉันสัญญาว่าพี่เซฟจะไม่ทำผิดอีก ข้างนอกฝนตกหนักขนาดนี้ แกให้พี่เขาค้างที่นี่เถอะนะ” ราเชลลำบากใจมาก ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอต่างหากที่ต้องมาอาศัยเขาอยู่ มาร์กี้ไม่มีเหตุผลที่ต้องมาขอความคิดเห็นของเธอ ในที่สุด เธอก็พยักหน้า มาร์กี้ซึ้งมาก “พี่เซฟ เชลยอมแล้ว พี่ค้างที่นี่คืนนึงนะ พี่....” มาร์กี้ยังไม่ทันพูดจบ ร่างที่ใหญ่โตของโจเซฟก็ล้มลงนอนกับพื้น เขาเป็นลมกระทันหัน ราเชลและมาร์กี้ต่างก็ตกใจ “พี่เซฟ พี่เซฟ พี่เป็นอะไร?” มาร์กี้ตกใจทำไรไม่ถูก เธอก้มลงดึงแขนของโจเซฟขึ้นมา ราเชลก็ลืมความแค้นระหว่างเธอกับเขาไปเลย รีบพุ่งเข้าไปดูอาการ พอเห็นเขาไม่ขยับเลย เธอก็ยื่นมือไปตบที่หน้าของเขาเบาๆ “นี่ นี่นาย ตื่น ตื่น.....” ใบหน้าของโจเซฟร้อนมาก “กี้ เหมือนเขาจะเป็นไข้” มาร์กี้อึ้ง ยื่นมือไปจับที่หน้าผากของเขา ก็ตกใจ “พระเจ้า ทำไมร้อนแบบนี้?” ทั้งสองช่วยกันพยุงเขาขึ้นมาแล้วพาเข้าไปในห้องที่มีเตียงใหญ่ เพราะฝนตกหนักมาก เลยพาเขาไปหาหมอไม่ได้ ทั้งสองเลยช่วยกันป้อนยาดูแลเขา สุดท้าย มาร์กี้ก็เหนื่อนจนไม่ไหวเลยหลับไปที่โซฟา ส่วนราเชลก็ยังคงเฝ้าดูแลเขาอยู่ และคอยวัดอุณหภูมิทุกๆครึ่งชั่วโมง เขากินยาลดไข้ไปแล้วนะ แต่ตัวเลขก็ยังคงอยู่ที่ 39 องศาเหมือนเดิมไม่ลดสักที เธอมองที่เครื่องวัดอุณหภูมิพร้อมกับมองที่ใบหน้าอันซีดเซียวของเขาแล้วขมวดคิ้ว บ่นเองที่มุมปาก “ทำไมไข้ไม่ลดสักทีนะ?” แววตาที่เป็นห่วงของเธอเหลือบไปเห็นแผลที่มือของเขา ตอนเช้าที่เจอกันยังไม่มีแผลเลย แล้วนี่ไปได้แผลมาจากไหน? เธอวางเครื่องวัดอุณหภูมิลง แล้วจับมือของเขาขึ้นมาดูที่แผลของเขา หรือเป็นเพราะว่าแผลอักเสบ เธออยากให้เขาตายมาก แต่ตอนนี้กลับกังวลกับเรื่องสุขภาพของเขา เธอก็ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน ในขณะที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น ผู้ชายที่กำลังสะลึมสะลือ ก็พูดออกมาว่า “เชล เชล......”