บทที่2 ฉันทำอาชีพอย่างมืออาชีพ

รุ่งเช้าวันที่สอง เมื่อฉันลืมตาโพลง เห็นว่าอาจารย์ยังคงหลับอยู่ ลำตัวเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำลายที่เหม็นหื่น ฉันเลยลุกไปอาบน้ำอาบท่า บนร่างบางมีจุดรอยแดงก่ำตีตราไว้บ้าง แต่ก็ไม่มีอย่างอื่นอะไรมาก รู้สึกโชคดีมากเลยอะ ก่อนหน้านี้ได้ยินคำร่ำลือจากรุ่นพี่มามาก เพราะครั้งแรกมักจะแพงเลอค่า เลยถูกลูกค้ามากมายทรมานเราอย่างกับไม่ใช่คน หลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็นุ่งผ้าออกมาจากห้องน้ำ พอเปิดประตูออกพลางเห็นอาจารย์ตั้งหน้าตั้งตาค้นดูกระเป๋าในเสื้อตัวเอง เมื่อเหลือบมามองเห็นฉัน เขาเลยรู้สึกเก้อ ๆ ไปหน่อย "ผอ ผม...." เขากลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี "ไม่มีอะไรค่ะ" ฉันเอ่ย "คนทำงานด้านนี้แบบเรา ก็ไม่แปลกที่ผู้คนจะไม่ไว้ใจเลยนี่ค่ะ" ฉันดึงผ้าขนหนูออก เริ่มสวมใส่เสื้อผ้าต่อหน้าเขา ไม่ว่าจะเป็นกางเกงใน ยกทรง กางเกงขาสั้น และเสื้อเชิ้ต "คุณวางใจได้ค่ะ ของในกระเป๋าคุณ จะไม่หายแม้แต่บาทเดียว ฉันเป็นคนมีจรรยาบรรณพอต่ออาชีพนี้ ของที่ไม่ควรหยิบเอา ฉันก็จะไม่เอา"ฉันเอ่ยบอก สีหน้าอายเก้อของเขาแสดงชัดขึ้น ในใจฉันรู้สึกอย่างไงไม่รู้ ทั้งรู้สึกสงสารเขา และดูถูกเขาเล็กน้อย อายุก็ปูนนี้แล้ว สภาพผิวหนังในร่างกายก็เริ่มหย่อนคล้อยถึงเช่นนี้แล้ว ไม่ยอมพักอีก แถมยังออกมาเล่นสนุกเพียงนี้อีก "คงเป็นครั้งแรกที่ออกมาเล่นใช่มั้ยค่ะ? อ่อใช่แล้ว เสียงโทรศัพท์คุณดังทั้งคืนเลยค่ะ" ฉันเงยคางขึ้น ชี้นิ้วไปยังหัวเตียง แล้วขำยิ้ม "คราวหน้าก็อย่าลืมทำตัวให้ถูกหลังจากเล่นเสร็จนะค่ะ!" เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้น กดลงไปยังปุ่มกลางหน้าจอ หลังจากที่รู้ว่าเป็นสายใครสีหน้าท่าทางก็กระวนกระวายขึ้น "เมื่อคืนคุณคงไม่ได้รับมันใช่มั้ย?" "ก็ต้องแน่อยู่แล้วค่ะ" ฉันใส่รองเท้าเสร็จ แล้วเปิดกระเป๋าออกเห็นใบแดง ๆ ที่อยู่ในนั้น ทำให้โล่งอกและดีใจไปที "คุณอายุเท่าไหร่แล้ว ผมว่าคุณน่าจะยังเป็นนักศึกษาอยู่นะ เลิกทำอาชีพนี้เถอะ" เขาไม่ได้รีบร้อนโทรกลับ แต่กลับพูดให้ฉันกลับตัวกลับใจอีก "ใช่ฉันคืนนักศึกษา" ฉันพลางพูดมันออกไป จ้องมองเขา "หากไม่ทำ แล้วจะเอาค่าเทอมที่ไหนมาจ่ายหละ? หากฉันไม่ทำ แล้วจะทำให้เจ้านายพึงพอใจได้ไงค่ะ? เจ้านายสมัยนี้ ล้วนชอบแต่นักเรียนนักศึกษาทั้งนั้นแหละค่ะ" "บ๊ายบายค่ะนาย" ฉันเปิดประตูออก โบกไม้บกมือให้เขา เงินหมื่นกว่าบาท นี่เป็นความจริง ที่ฉันหาเงินมาได้มากที่สุดเลยทีเดียว เงินได้มาง่ายดาย ก็ไม่เคยคิดที่จะประหยัดเก็บออมบ้างเลย ฉันตรงดิ่งไปยังห้างสรรพสินค้า ก่อนอื่นขอเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ก่อน แล้วซื้อของใช้เครื่องสำอางแบรนด์หรูที่ปกติไม่มีตังซื้อ และเสื้อผ้าแพง ๆ ไม่กี่ชุด เงินที่ได้มาก็หมดเสียแล้ว เมื่อค่ำคืน ในขนานที่ฉันปรากฏตัวอยู่ในห้องเจ๊ใหญ่นั้น รุ่นพี่รุ่นน้องก็เริ่มแสดงอาการริษยา ครั้งแรกของพวกเขาต่างถูกทรมานสาหัสกันทั้งนั้น บางคนถึงขั้นต้องฟื้นฟูหลายวันเลยทีเดียว ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวันที่สองฉันไปอีกแล้ว "ขวัญ แกคงไม่ได้ขาดเรื่องเงินขนาดนั้นมั้ง?" "ได้ข่าวว่าคนที่เลือกแกไปเมื่อวันนี้เป็นชายแก่คนหนึ่งนิ เขาไม่โอเคใช่มั้ย?" "พูดไปเรื่อยหน่า แกคงไม่เคยเจอชายอายุปูนนั้นมาหละสิ? ชายวัยปูนนั้นเนี่ยบ้าคลั่งที่สุดเลย! คราวที่แล้วฉันเจอคนหนึ่ง! ทำฉันเจ็บแสบเกือบตายเลยแหละ!" รุ่นพี่น้องต่างซักไซ้ถามกัน ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้นว่าฉันไม่ซิงแล้ว แต่บอกเขาไปว่าใช้เงินจนหมดตัวแล้ว อยากหาเงินอีก เจ๊ใหญ่คนนี้พวกเราเรียกเธอว่าพี่ศรี หญิงสาวอายุราวสามสิบต้น ๆ ได้ข่าวว่าเมื่อก่อนก็เคยทำอาชีพนี้ เลยดูชำนาญแบบนี้ จริง ๆ แล้วขวัญไม่ใช่ชื่อจริงของฉัน ทำงานด้านนี้ ไม่มีใครเขาใช้ชื่อจริงกันหรอก "ช่วงนี้ขวัญก็พักผ่อนสองสามวันไปก่อนละกัน ทำหน้าดูแลแขกอย่างเดียวก็พอ" พี่ศรีที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ เป่าคลายควันออกจากปาก เอ่ยพูดโดยที่ยังอมควันไว้อยู่ "เงินเป็นอะไรที่ดีมาก พวกเธอยังเด็กอยู่เลย รู้จักเก็บออมสักบ้าง อาชีพอย่างเราล้วนหากินในวัยรุ่นทั้งนั้น มิเช่นนั้นพอเวลาผ่านไปนานเข้า พวกเธอจะทำยังไง?" เธอเอ่ยเสียงเข้ม ฉันพยักหน้ารับหงึก ๆ กะว่าครั้งแรกอย่างแท้จริงของฉันจะหาคนที่พอดูได้คนหนึ่ง