บทที่4 กลัวว่าผมจะไม่เอาคุณเหรอ?

หลังจากที่ออกมาจากบาร์แล้ว เสี่ยชายก็เป็นฝ่ายเลี้ยงมื้อค่ำนั้น ดื่มเบียร์เหล้ากัน เสี่ยชายเพิ่งหยิบการ์ดใบหนึ่งจากมือเด็กคนหนึ่งในร้าน อย่าเข้าใจผิดนะ ไม่ใช่บัตรเครดิต แต่เป็นคีย์การ์ดห้อง ก่อนที่เราจะออกจากบาร์นั่น เสี่ยชายก็เคลียร์ค่าต่าง ๆ นานา ๆ ให้เจ๊ใหญ่แล้ว หลังจากที่ที่เจ๊ใหญ่หักค่าต่าง ๆ เหลือก็แบ่งให้กับพวกเรา ฉันทำตาปรี่ ๆ เมื่อเห็นโลโก้จากคีย์การ์ดห้อง ก็รู้เลยว่าต้องเป็นโรงแรมพรีเมี่ยมระดับห้าดาวแน่นอน เสี่ยชายรวยและสายเปย์จริง ๆ ด้วยแหะ มันดีกว่าโรงแรมรอบที่แล้วที่อีตาวัยแก่นั่นไป ซ้ำยังเป็นโรงแรมสีดาวอีก เสี่ยชายไม่ได้ไปส่งแขกที่โรงแรมเอง แต่ให้คนขับรถพาไปส่งแขกแทน "เสี่ยค่ะ แล้วเราหละค่ะ?" เขาไม่ได้พาฉันขึ้นรถด้วย คงไม่ใช่ไม่พาฉันไปนอนด้วยแล้วนะ ฉันรู้สึกร้อนรนกังวลใจเล็กน้อย ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่แปลกอีกอย่างหนึ่ง ฉันเคยรับเงินคืนนั้นมาแล้ว ถึงแม้ว่าเขาไม่นอนกับฉัน ก็ถือว่าคุ้มมากแล้วนะ แต่ฉันกลับอยากให้เขาพาฉันไปนอนด้วย กับสถานที่ที่ฉันทำงานอยู่นั้น มีแต่บุคคลที่มากอายุไขมันอ้วนเป็นชั้น ๆ ทั้งนั้น บุคคลที่จะหล่อเข้มดูแมนเป็นลูกผู้ชายอย่างเสี่ยชายมันน้อยมาก หากฉันได้นอนกับเขา ฉันว่ามันคุ้มมากแล้วนะ เขาขำยิ้ม เบี่ยงหน้ามามองฉัน และสายตาที่ดูแวววับเปล่งประกายความพึงพอใจใต้แสงจืดจ้า "ทำไม? กลัวผมจะไม่เอาคุณเหรอ?" เอ่ยปลีปากพูด พลางยิ้มที่มุมปากไปด้วย ริมฝีปาก ที่แสนจะเซ็กซี่และเจ้าเล่ห์ ฉันไม่รู้ว่าค่ำคืนนั้นเป็นเพราะเมาหรือเปล่า หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น แต่ทำไมฉันมองเขายังไงก็ยังหล่อเหลาอยู่ดี ตั้งแต่เกิดมาชายคนนี้เป็นคนที่ดูดีเท่เท่าที่เคยเห็นมาเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่า ความดูดีแบบนี้มันล้วนมาจากสายตาฉันทั้งนั้น ฉันชอบผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เคยผ่านร้อนผ่านหนาวรู้จักการใช้ชีวิต ใบหน้าคมคายที่ฉายเรื่องราวต่าง ๆ อยู่ในนั้นอย่างเห็นได้ชัด "หากไม่เอาฉัน เสี่ยก็ขาดทุนตายสิค่ะ" ฉันเขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อย แล้วยกมือทั้งสองไขว้ไปยังคอเสี่ย ตั้งใจเป่าลมหายใจอุ่นไปยังริมฝีปากเขา "ฉันรับเงินเสี่ยมาแล้วนะ! ถึงแม้เสี่ยจะไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่คืนเงินให้นะค่ะ" "เงินแค่นั้นเอง ผมไม่ขาดทุนหรอก" เขายิ้มเจ้าเล่ห์ พลางเอามือใหญ่อีกข้างมาแนบโอบเอวบางฉันไว้ ฉันยิ้มขำ ทำตาปรี่ ๆ แล้วฉวยโอกาสที่เขาโอบฉันไว้ ขยับใกล้เขาเข้าไปอีก ต่อมาก็อ้าปาก จูบอมประกบไปยังลิ้นเขา โพลงปากเริ่มพลิกพลิ้วยั่วเย้าขึ้น ฉันส่งเสียงต่ำร้องครวญครางออกมา ราวกับปลุกเพลิงสวาทให้กับเขา ไม่นานต่อมาก็ได้ยินเสียงกระเส่าในลำคอเขาดังก้องขึ้น ทันใดนั้นฉันก็หัวเราะด้วยความดลใจ เมื่อสักครู่มันชิดแน่นเกินไป จนฉันสัมผัสถึงปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของเขา มันทำให้รู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายชัยชนะ "แพ้ให้คุณแล้วจริง ๆ !" เขายิ้มกว้างเอ่ยบอก แล้วดึงจับมือบางฉันไว้ "เดี๋ยวผมพาคุณไปที่แห่งหนึ่ง" ก็โบกไม้โบกมือให้กับคนขับรถ แล้วบอกที่อยู่ที่ฉันทำงานด้วย "ผมไปขับรถ รถจอดไว้ไหนอะ" เขาบอก ฉันทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ควรจะเอ่ยพูดอย่างไรดี "เสี่ยพึ่งดื่มเหล้ามา จะไหวเหรอค่ะ?" ฉันเริ่มร้อนรนด้วยความกังวล ไม่เข้าใจว่าทำไมเราไม่ไปที่โรงแรมโดยตรงเลย ฉันอยากจะ....ใจจะขาดแล้ว "ไหวไม่ไหวเดี๋ยวก็รู้" เขาเอ่ย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาวางมือฉันไว้ที่ตรงนั้นของเขา มันคึกคักอย่างบอกไม่ถูก จนหัวใจฉันเต้นแรงไม่หยุด ณ ตอนนี้ ฉันเห็นสายตาคนขับรถเพ่งมองมาที่ฉันแวบหนึ่ง ฉันหน้าด้านหน้าทน ไม่มีผลกระทบอะไร แม้ใบหน้าจะแดงก่ำ นั้นก็เป็นเพราะเสี่ยชาย พอถึงลานจอดรถ ฉันถึงเห็นว่ารถของเขาคือรถแลนด์โลเวอร์ ก็ดี รถคันนี้เหมาะกับเขาดี ช่างมีความเป็นลูกผู้ชายดี "ขึ้นรถ" เขาพูด ฉันนั่งลงที่ข้างคนขับ จ้องมองรอบ ๆ อย่างแปลกใหม่ "เคยทำบนรถหรือเปล่า?" เขาเอ่ยอย่างประมาท