บทที่6 ทำให้รถเสี่ยสกปรกแล้ว

ฉันรู้สึกเจ็บแป๊บสั่นหวิวไปทั่วเรือนร่าง ค่ำคืนนั้น เขาได้ทำการพิสูจน์แล้วว่าเขาใช่ผู้ชายจริงหรือเปล่า และเด็ดหรือไม่เด็ด นอกจากความเจ็บที่สั่นระริกแล้ว ผลรับต่อมา มันช่างรู้สึกเร้าร้อนชอบใจจริง ๆ เลย ฉันไม่รู้ว่าทำไมคนเราเมื่อมีอารมณ์ร้อนรนแล้วต้องทำเรื่องอย่าว่าด้วย แต่ฉันก็ไม่กล้าถาม ไม่เพียงแต่ไม่กล้าถาม ฉันยังแกล้งทำเป็นว่าชื่นชอบมันอีก คลิปวิดีโออะไรอย่างนั้นเคยดูมาแล้ว และเรียนรู้มาด้วย เคยได้ฟังจากประสบการณ์ของพวกรุ่นพี่มาบ้าง ว่าหากผู้ชายมันไม่ชอบใจมันราวกับเป็นคนใบ้ และเหมือนปลากตายนิ่งไปเลย ฉันฝึกจากนางเอกในคลิปวีดีโออะไรนั่น เริ่มจากส่งครวญคร่ำกระเส่า"อื้ม" ออกมา แกล้งใส่นมใส่ไข่เหมือนว่ามีความสุข และในขนาดที่กำลังปลุกเพลิงสวาท ก็ให้ความร่วมมือในการส่งเสียงครวญคร่ำไปด้วย แต่ก่อนอื่น ต้องผ่านสายตาเขาอยู่แล้ว ฉันไม่รู้ว่าสีหน้าฉันมันเข้ากับจังหวะหรือเปล่า หรือว่าส่วนอื่นจะเร้าร้อนกว่ากัน "ส่งเสียงครวญคร่ำไม่เป็นก็ไม่ต้องส่ง มันปลอม" เขาบอก ฉันเลยไม่ทำเสียงนั่นอีก มือของฉันไขว้จับสัมผัสหลัง และเอวเขาไว้ หุ่นเขาช่างเฟิร์มดีเหลือเกิน ผิวเรียบเนียนแบบผู้ดี กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ซึ่งแตกต่างจากชายมากอายุที่แล้วอย่างสิ้นเชิง ฉันสัมผัสไล่ลูบผิวเขา เพื่อกระตุ้นความเข้มข้นกับเขา ต่อมาอีก ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันสัมผัสถึงความสุขนั่นแค่ไหนกัน จำได้แต่ว่าอยู่ในความมืดสว่างน้อยนั้น ก็มีคนมาเคาะประตูรถเสียงดังขึ้น..... "ธนาคารทำการเมื่อไหร่ ก็รีบไปฝากเลย เก็บไว้ในบ้านมันไม่ปลอดภัย" จากนั้น เขาหยิบเงินจากกระเป๋าหลังรถ ที่ใส่ในถุงไว้ ยื่นมาให้ห้าหมื่นบาท แล้วเอ่ยบอก "ค่ะ ขอบคุณค่ะเสี่ย" ฉันเอ่ยพูดอ่อนหวาน "ขอโทษนะค่ะ ที่ทำให้รถเสี่ยสกปรกค่ะ" ฉันเหลือบไปเห็นคราบเลือดแดงสดที่ติดอยู่ในรถเขา เขายิ้มพลางพยักหน้ารับหงึก ๆ ก้มคางเอียงไปฝั่งประตูอีกข้างแล้วเงยขึ้น เพื่อส่งสัญญาณว่าลงจากรถได้แล้ว "รอบหน้าเสี่ยยังจะเรียกใช้บริการหรือเปล่าค่ะ?" ฉันถาม "เทคนิคแย่มาก การจูบราวกับหมาที่กำลังกัดกระดุกสักอย่างงั้น" เขาอึ้งค้างครู่หนึ่ง แล้วสัมผัสจับปากตัวเอง ทำท่าลังเลใจ ก่อนที่จะพยักหน้าไปด้วยเอ่ยบ่นไปด้วย "ฉันจะพยายามฝึกฝนนะค่ะ" ฉันรีบเอ่ย วันนี้ของหลายปีที่แล้ว เมื่อฉันย้อนนึกไปถึงตอนนั้น ฉันกำลังคิดว่าสภาพฉันในตอนนั้น คงเหมือนกับเด็กนักศึกษาที่เป็นคนเชื่อฟังอย่างแน่นอน เขาพยักหน้ายิ้ม ฉันจากไปอย่างพึงพอใจ หลังจากที่ลงจากรถ ฉันรู้สึกว่าลำตัวเมื่อยล้าไปหมด เหมือนที่เขาเขียนไว้ไม่มีผิด นับว่าโชคที่ฟ้ายังสว่างอยู่ ผู้คนในซอยไม่มากนัก ฉันค่อย ๆ พยุงตัวเองพิงกำแพงไป เงินห้าหมื่นบาทนั้น ฉันไปฝากไว้ตั้งแต่วันนั้นเลย ต่อมา ตึกที่ฉันเช้าอยู่ด้วยเกิดเหตุการณ์มีโจรขโมยขึ้นห้อง โชคดีที่ฉันเชื่อฟังเขาและพี่ศรี ที่ไม่เอาเงินเก็บไว้ในห้อง คนที่ถูกปล้นโดนฆ่าตายคาที่กันหมด แถมผู้เสียชีวิตล้วนเป็นพี่น้องที่ทำงานสายเดียวกันแบบเราด้วย ภายหลังเรื่องนี้ถูกเขียนออกมา ผู้คนที่ชอบดูข่าวคราวเขาอาจจะพอนึกสภาพออก หลังจากวันนั้น ฉันพักผ่อนไปหลายวันเลย ดีนะที่ยังมีเงินเหลือใช้บ้าง เลยไม่ต้องดิ้นรนกังวล ฉันกลับมาเข้าเรียนที่มหาลัยแล้ว ปีนั้น ฉันเรียนปีสาม ผู้คนมากมายรู้ว่าฉันพักอยู้ข้างนอก แต่พวกเขาไม่รู้ว่าฉันทำงานอะไร และไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทางบ้านเลย เพราฉันไม่ค่อยพัวพันกับพวกเขามากนัก เท่าที่ดูมา ฉันกับพวกเขาราวอยู่กันคนละโลกเลยก็ว่าได้ พวกเขาเกิดในครอบครัวฐานะดีบ้าง และไม่ดีบ้าง แต่อย่างน้อยพวกเขาก็มีคนค่อยสั่งค่อยสอนดูแล ค่อยสู้ชีวิตทำงานหนักจ่ายค่าเทอมให้พวกเขา และค่าใช้จ่ายต่าง ๆ แต่ฉันไม่ใช่ ไม่มีใครมายุ่งกับฉันเลย ตั้งแต่เด็กตอนนั้น ก็ไม่มีใครมาสั่งสอนฉันแล้ว หรือพูดง่าย ๆ ก็คือ ไม่มีใครต้องการฉัน พ่อกับแม่ฉันหย่าร้างกันตั้งแต่ฉันยังเด็ก พ่อของฉันชอบดื่มเหล้า พอเมาก็อาละวาดไปเรื่อย พอหายเมาก็คุกเข่าร้องไห้ขออภัย เขาด่าแม่ ด่าฉัน แม่ตั้งโดนทำร้ายจนบอบช้ำแดงบวมไปหมด เพื่อปกป้องฉัน แม่ของฉันรักฉัน ฉันสัมผัสได้ว่าแม่รักฉัน มิเช่นนั้น แม่จะยอมเอาตัวเองบังฉันจากลูกหมัดพ่อได้ไง และเพราะฉันเชื่อว่าแม่รักฉัน ดังนั้น ถึงวันนี้แล้วฉันก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเมื่อตอนประถม ที่แม่หย่าร้างกับพ่อตอนนั้น ทำไมแม่ถึงทิ้งฉันไป