บทที่12 คุณไม่เหมาะกับงานด้านนี้

"เธอดื่มไม่ได้" ในพริบตานั้น ฉันรู้สึกว่ามันเป็นน้ำเสียงที่เสนาะหูไพเราะที่สุดในโลก และเขากำลังปกป้องฉัน ยื่นมือหนาใหญ่ยาวออก วางแก้วลงอย่างเชื่องช้าบนโต๊ะ ผู้คนที่กำลังรอชนแก้วนั้นรู้ตัวจึงถดถ้อยกลับ เสี่ยพงษ์นั่งอยู่ข้างคนข้าง ๆ ฉัน จ้องมองรู้เห็นถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน "เสี่ยชายช่างหวงแหงจริงเชี่ยวนะ!" เขายิ้มร้าย ในตอนนั้น หัวใจดวงน้อยของฉันมันหวานแหวเหลือเกิน เลยไม่รู้สึกหวาดกลัวสะทกสะท้านอะไร "เธอยังอ่อนเยาว์เกินไป" เสี่ยชายเอ่ยอธิบาย ให้เหตุผลว่าเด็กเกินไป ของเหล่านี้ไม่จำเป็นก็อย่าแตะต้องเลยจะดีกว่า เสี่ยชายหัวเราะอย่างไม่เต็มใจ ดวงตาจ้องมองไล่ต่ำลงไป หยุดอยู่ที่จุดกึ่งกลางของขายาวทั้งสองข้าง สถานการณ์เช่นนี้ ทั้งคู่ต่างเป็นเพื่อนค้าขายกัน ความคิดของผู้ชายคิดดิ่งลง ใช่ "ใหญ่" เอย "เล็ก" เอย ถ้อยคำเหล่านั้นที่ว่องไวต่อความรู้สึก ฉันรีบแนบชิดขายาวเข้าหากัน แต่ก็ยังตระหนกกลัวอยู่ดี ทำงานครั้งแรกของรุ่นพี่น้องว่าหดร้ายแล้ว ที่ต้องเจอลูกค้าแบบนี้ ทว่าพอจบค่ำคืนหนึ่งลง ไม่ตายก็เหมือนตาย "กลัวเหรอ?" เสี่ยชายถามฉุนเฉียว ด้วยน้ำเสียงที่แฝงความขบขำไว้ ไม่รู้ว่าที่ขำเพราะฉันไม่ค่อยเจอเรื่องแบบนี้ หรือเพราะท่าทีสลดใจก็ไม่รู้ ฉันพยักหน้ารับ พลางได้ยินเสียงเสี่ยพงษ์พูด "หากเธอได้ลองสิ่งนี้ รับลองเธอจะมีความสุขล้นฟ้าแน่นอน!" "หวังดีจริง ๆ เลยนะครับ" เสี่ยชายเงยคางเบือนหน้าไปทางแก้วเบียร์ ค่อย ๆ เอียงแก่นกาย รินเบียร์ใส่แก้ว แล้วยกขึ้นชนไปยังแก้วทั้งสองของหญิงสาวของเสี่ยพงษ์ ระหว่างที่แตะชนแก้วนั้น เสียงสูบหายใจเข้าเสี่ยพงษ์ดังขึ้น จนเสี่ยชายพลางยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ "อย่าฟู่มเฟือยเหล้าแก้วนั้นเลย" เสี่ยพงษ์กล่าว เวลานี้ ลูกน้องเขาก็รีบเดินดิ่งเข้ามา ยกแก้วไป ป้อนให้กับสองสาวนั้น ค่ำคืนนี้ เล่นละเลยจนย่านดึกดื่นแล้ว ที่มันแตกต่างจากปกติคือ หนุ่ม ๆ สาว ๆ ดุเดือดเลือดพล่านกว่าปกติ ธรรมดาแล้วแค่ประกบดูดจูบ ขย้ำจับบีบทรางอกนวลขาว และค่ำคืนนี้ ผู้คนต่าง จากการสังเกตของฉัน มีเพียงเสี่ยพงษ์ เสี่ยชายและฉันที่ยังพอมีสติอยู่บ้าง "ไอ้พงษ์ มา ชนอีกแก้ว เดี๋ยวฉันมีธุระต่อ ต้องไปขอตัวก่อนละ!" เสี่ยชายเอ่ย เสี่ยชายปล่อยมือจากสาว ๆ รินเบียร์ใส่แก้วแล้วชนแก้ว หลังจากที่ทั้งสองดื่มเฮือกหนึ่งจนหมดแก้วแล้ว เขาจึงลุกยืนขึ้น ขาเขายาว และเรียวมาก ฉันปลาบปลื้มปิติมาก ต่อมาฉันไม่รู้ ในโต๊ะนั้นเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่ามือหนาใหญ่วางบนโต๊ะ เช็คบิล และรู้ว่าการเตรียมหลังนั้น พอฉันกับเสี่ยชายออก เดินดิ่งตรงขึ้นไปยังรถส่วนตัว ฉันนั่งอยู่เบาะนั่งฟากฝั่งคนขับ ฉันพบว่าผ้าสวมเบาะถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งชุด ซ้ำสีลักษณะลวดลายไม่ต่างจากแบบที่แล้วเลย "คุณไม่เหมาะกับงานด้านนี้" เขากล่าวเสียงเรียบ หลังจากที่ขับเคลื่อนรถออก ฉันเงยหน้าจ้องมองไปยังใบหน้าเขา "หากคราวหน้าคุณเจอลูกค้าอย่างไอ้พงษ์ คุณจะทำยังไง?" เขาถามเสียงต่ำ ฉันไม่รู้ จากบริการหน้าเคาด์เตอร์เปลี่ยนมาบริการขายตัว ฉันเคยรับลูกค้าแค่สองคนเอง หนึ่งคืออาจารย์สอนเคมี และอีกคนคือเสี่ยชาย คนหนึ่งจับลูบไล่ทั้งคืน ก็ไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีไม่ร้ายขนาดนั้น ส่วนอีกคนก็รูปร่างหน้าตาคมคายพราวพรายแถมยังมีฐานะร่ำรวยอีก และเขาก็ถูกใจฉันด้วย ดวงตาคมคายจ้องมองฉัน พลางส่ายหัวไปมา "ไม่เคยดื่มเหล้าที่ใส่ของมึนเมา และยังไม่เคยตกเป็นเหยื่อลูกค้า" เขาเอ่ย "ถือโอกาสนี้ที่ยังไม่จมดิ่งล้ำลึกไปมากกว่านี้ และยังไม่แปดเปื้อนกับอะไรพวกนั้น หาเงินเพียงพอแล้วก็ออกจากด้านนี้สัก!" นี่เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก ลูกค้าคนแรกที่เอ่ยบอกให้เลิกทำอาชีพนี้ ซ้ำคนที่สองยังบอกให้รีบออกจากงานนี้ด้วย ฉันดูเหมือนเป็นคนว่าง่ายสอนดีขนาดนั้นเชียวเหรอ ฉันไม่ได้โต้ตอบ ฉันอยากบอกว่า ฉันต้องการเงินจำนวนมากเลยแหละ แต่ หากปลีปากบอกออกไป ก็เหมือนกับฉันกำลังร้องขอเงินกับเขาอยู่ เลยทำได้เพียงเงียบงันไว้