บทที่13 ให้ฉันเป็นคนฝึกซ้อม

คิดไปคิดมา อันที่จริงแล้ว เมื่อฉันยิ่งเดินยิ่งไกลล้ำลึกเข้าไปบนเส้นทางนี้ ถึพระเจ้าจะไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แต่อย่างนั้นท่านได้ส่งคนสองคนมาฉุดรั้งฉันไว้ เพียงแต่ว่า ฉันไม่ได้หลงกลไปด้วยเท่านั้นเอง ฉันไม่ใช่คนสำคัญอะไรของเขา และเขาก็ไม่ได้ตื้อเกลี้ยกล่อม และสุดท้ายแล้วก็ต้องจบสิ้นจากกัน หากฉันไม่ได้ยินมัน ก็ว่าไปอย่าง "เสี่ยค่ะ คืนนี้ เราจะไปอยู่ไหนค่ะ?" ฉันเงยมองเขา กระพริบตาอย่างเชื่องช้า ดวงตาที่แฝงความใจหาย ราวกับต้องจากลากัน มันเป็นฤทธิ์ของเหล้า ดื่มเหล้าไปไม่น้อยเลย เส้นประสาทเลยผิดเพี้ยนไป "คุณอยากอยู่ไหนหละ? ผมไม่ถืออะไรอยู่แล้ว" เสี่ยยิ้ม แล้วเอ่ยต่อ "ในบันดาลที่ทำงานคุณ คุณคออ่อนที่สุดแล้วใช่มั้ย?" "ก็ยังดีม้างค่ะ! ยังไม่เคยลองเลยค่ะ" ฉันวางศอกพิงริมกระจก นิ้วมือแนบประคองชิดโหนกแก้ม "ฉันยังมีสติพอ! รู้ว่ากำลังอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร แล้วต่อไปจะทำอะไร...." "ไปโรงแรม" เสี่ยเอ่ยเสียงเรียบ "เปรียบเทียบกับข้างนอกแล้ว ผมชอบความสะอาดสะอ้านมากกว่า" ฉันไม่ได้เมามายจริง ๆ นะ เพราะเขาบอกเองว่าชื่อชอบความสะอาดสะอ้าน เมื่อถึงโรงแรมแล้ว ฉันอาบน้ำอาบท่าอย่างสะอาดหมดจด ทุกซอกทุกมุม รับรองว่าหอมละมุนพุดดิ้งแน่นอน นี่ก็เพิ่งเป่าไดร์ผมเสร็จเรียบร้อย นุ่งผ้าขนหนูเดินออกมาเอง เขานั่งอยู่บนโซฟา มือถือใบแก้วชาไว้ เสื้อเชิ้ตลายเทา กางเกงสีเทา แว่นตาสุดหรูวางอยู่ข้างแก้วชา มือจับแกนจมูกไว้ ร่วกับเหนื่อยหน่ายมาก แต่ลำตัวเขากลับแสดงออกมาอย่างผ่อนคลาย พอเห็นฉันเดินออกมา สายตาจับจ้องไม่กระพริบ จู่ ๆ ก็ลังเลทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำไงต่อ "หน้าฉันมีอะไรติดเหรอค่ะ?" ฉันตื่นเต้นรัว ๆ เพิ่งเช็ดล้างเครื่องสำอางออก ไม่รู้ว่าเขาชื่นชอบหรือเปล่า "ไม่ สวยงามมาก งดงามที่ที่ผมคิด" เขาพูดเสียงเรียบ บรรยากาศในโรงแรมอบอวลไปด้วยความเงียบงัน จนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายเขา นี่เป็นความรู้สึกครวญครางของผู้ชาย ในเวลาที่ควบคุมเร้าร้อนตัวเองไม่อยู่ ฉันพลางหัวเราะออกมา "สัตว์ป่าร้ายร้อนแรง!" ระหว่างที่เอ่ยพูด พลางส่งสายตาจ้องมองไปยังส่วนนั้นบนโซฟา จากเดิมที่ไม่เป็นอะไร ทว่ากลับเกิดปฏิกิริยาบางอย่างขึ้นเสียแล้ว "มานี่!" น้ำเสียงแหบแห้งเหี่ยว ฉันเดินดิ่งไปหา เดินอย่างเชื่องช้า แต่กลับรู้สึกใจเต้นแรงรัว "ครั้งที่แล้วก็ถนัดมากนิ?" เขาปลีปากอย่างสั่นหวิว สายตาเจิดจ้าลืมตาโพลง ซึ่งมันไม่เหมือนแววตาของคนสายตาสั้นเอาสักเลย สายตาพราวพรายนั้นราวกับมองทะลุกผ่านผ้าที่นุ่งไว้สู่ข้างในแล้ว อมยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แซว "ทำไมรู้จักเขินอายแล้วเหรอ?" "ครั้งที่แล้วเป็นหมีแกร่งเพราะฤทธิ์เบียร์" ฉันบอกเสียงเรียบ และรู้สึกปลดปล่อยผ่อนคลายมาก เดินดิ่งไปหาอย่างรวดเร็ว เขายื่นมือยาวมา ดึงจับมือนุ่มของฉัน "มานั่งข้างฉันมา" ฉันครุ่นคิด ในขนาดนี้ สำหรับเขา ฉันคงเป็นคนปลุกอารมณ์เร้าร้อนล่อใจเขา แต่สำหรับฉัน เขาเป็นคนลุกโชนปลุกล้อใจฉันเองไม่ใช่เหรอ สับสนวุ่นวาย แต่ใบหน้ายังคงหล่อเหลาคมคาย สายตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยอารมณ์หวามไหว ลมหายใจอุ่นที่พร้อมที่จะปลุกเร้าระเริงรัก หัวใจฉันเต้นรัวเร็วขึ้น พอนั่งลงต่ำสู่ที่ตักเขา ก็โถมเข้าโอบกอด มือทั้งสองไขว้แขวนไว้หลังลำคอเขา ปลายจมูกแหลม ริมฝีปากอวบอิ่มแนบชิดอยู่ลำคอเขา แล้วหลับตาลง ลมหายใจฉันเต็มไปด้วยกลิ่นไอหอมระรื่นของเขา ความหอมระรื่นของกลิ่นบุหรี่ กับกลิ่นหล้าสุดเย้ายวน และกลิ่นน้ำหอมโอเรียนทัลฝั่งตะวันออก บวกกับฮอร์โมนพิเศษส่วนตัวเขา ที่เชิญชวนให้คนเย้ายวนใจ ฉันจูบลูบไซ้คำคอเขา ได้ยินเสียงครวญครางกระเส่าอยู่ในลำคอ "ทำไมยังตื่นเต้นไม่ชินอีกเหรอ?" เขาหัวเราะร่วนชอบใจ "ฝีมือก็ย่ำแย่อีก?" ถ้อยคำคุกคามอย่างนี้ ปกติแล้วมันใช้กับผู้ชายไม่ใช่เหรอ? มันมาอยู่ในตัวฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่พอใจ ฮืก! "เสี่ยพูดเองนะค่ะ คืนนี้จะให้ฉันกัดดูดจนกว่าจะพอใจ! อีกอย่าง เรื่องเทคนิคฝีมือมันต้องฝึกฝนถึงจะดีได้ เสี่ยคงไม่ฝึกฝนโดยอยู่ตรงหน้ากระจกใช่มั้ยค่ะ!" ยกแขนขึ้นโอบรอบคอดขา ซึ่งห่างจากใบหน้าเพียงเล็กน้อย เอ่ยอย่างแข็งแกร่ง "นี่คุณแนะนำสอนผมเหรอ กะจะให้ผมเป็นคู้ซ้อมคุณ? เขาหัวเราะร่วน เริ่มบุกโจมตีไล่จากด้านล่างขึ้นมา