บทที่ 1 ความรักที่ลึกซึ้ง

ในค่ำคืนราตรี ในวิลล่าเงียบสงบไปหมด ในห้องน้ำมีไอน้ำพัดผ่านออกมา วารินใส่ชุดนอนที่ปกปิดมิดชิดยืนอยู่บนผ้าเช็ดเท้า ข้างหน้าเป็นชายรูปร่างใหญ่คนหนึ่ง เขาถอดสูทออก แล้วมองดูเธออย่างไม่พอใจ “จะใส่อีกทำไม ไม่รู้สึกยุ่งยากหรอ!” แขนที่ยาวยื่นออกมา เขาดึงเธอเข้ามา แล้วหมุนตัวทับเธอลงบนเตียง “เพทายหยุดก่อน……เรามาคุยกันหน่อย!” “ทำเสร็จแล้วค่อยคุย” เพทายเปิดกระโปรงเธอออกอย่างไม่เกรงใจ และไม่ให้โอกาสเธอได้ตอบสนองเลย จากนั้นเขาก็ค่อยๆเข้าสู่ร่างกายเธอ “เจ็บ！” วารินร้องพึมพำ สีหน้าเธอซีดจางไปหมด แต่ไม่ว่าเธอจะตะโกนยังไง ผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอก็ไม่ได้อ่อนโยนลงเลย แค่เหมือนทำหน้าที่ให้เสร็จบนตัวเธอ ร่างกายของเธอถูกฉีกออกอย่างแรง แม้กระทั่งเสื้อผ้าเขาก็ยังไม่ได้ถอด ข้างบนยังคงเป็นเสื้อสีดำอยู่ แล้วเนกไทก็ผูกอยู่อย่างเป็นระเบียบ แต่ในส่วนของข้างล่าง กลับทำกับเธออย่างยุ่งเหยิง วารินเจ็บปวดมาก ข้างล่างใต้ตาเธอเต็มไปด้วยน้ำตา “ขอร้องล่ะ นายเบาๆหน่อย!” “เบา?” อาจจะเป็นเพราะเธอต่อต้านเยอะเกินไป เพทายก็เลยค่อยๆเบาลง แล้วนิ้วที่เรียวยาวจับไปที่คางของเธอ โดยใช้แรงขนาดมาก “กลัวเจ็บแล้วยังขอร้องให้ฉันทำอีก? วาริน อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใครล่ะ!” ร่างกายที่สั่นถูกดึงขึ้นอย่างรุนแรง วารินยังคงต่อต้านอยู่ แต่มือของเธอกลับถูกเนกไทของเขามัดเอาไว้ ตอนขยับเธอเจ็บปวดมาก “ฉันคือภรรยาของนาย!” ในหัวสมองของวารินมีภาพต่างๆผ่านเข้ามาเยอะมาก “เราแต่งงานกันหนึ่งปีแล้ว เพทาย นายอย่าทำแบบนี้กับฉันได้ไหม……ฉันทนไม่ได้แล้วจริงๆนะ” เธอขอร้องพร้อมน้ำตา ชีวิตหลังแต่งงานหนึ่งปีที่ยากที่จะยอมรับ ผู้ชายที่ตัวเองรักมาหลายปี กลับทำร้ายเธอแบบนี้ เขาห่วงแต่การระบายของตัวเอง เพทายพุ่งเข้ามาหาเธอราวกับฟ้าฝนที่กระหน่ำ การกระทำก็เร็วมาก แตกสลายอยู่ในสมองของเธอจากการเสียควบคุมของเขา บนใบหน้าของผู้ชายก็เริ่มมีความพอใจขึ้นมา แต่บนตัวของวาริน กลับมีเพียงแต่ หัวใจที่แตกสลาย “ทนไม่ได้แล้วทำไมถึงเลือกฉัน? ทนไม่ได้แล้วทำไมต้องปลอมตัวเป็นคนๆนั้น ทนไม่ได้แล้วทำไมต้องให้คุณปู่บังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ! ทนไม่ได้แล้วทำไม……” วารินรู้สึกว่า เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงโสเภณีเลย ในตอนที่เขามองเธอเขาไม่ได้พูดเล่น แม้กระทั่งเวลานี้……ก็ทำให้คนตกใจมากเหมือนกัน! เขาจับคางเธอไว้ ดวงตาทั้งสองแดงไปหมด “แล้วทำไมถึงแต่งงานกับฉัน!” “เพราะฉันรักนายไง” เธอส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง แล้วจับมือของผู้ชายไว้อย่างแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “เพทาย ฉันรักนาย……” “แต่ฉันไม่รักเธอ ไม่แม้แต่นิด!” เพทายนำมือที่จับเขาออก แล้วมุมปากก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “คลอดลูกแล้วก็ใสหัวไป!” วารินยังคิดว่าเขาจะปล่อยตัวเองไป แต่ประโยคพึ่งพูดจบ ร่างกายของเขาก็เข้าสู่ร่างกายเธออีกครั้ง เธอเจ็บปวดมาก เหมือนเป็นตุ๊กตาที่ถูกคนควบคุมไว้…… ผ่านไปหนึ่งปี ในช่วงเวลาที่เธอตกไข่ เธอจะต้องเจอกับสถานการณ์ที่ฝันร้ายแบบนี้ทุกครั้ง ผู้ชายคนนี้ไม่เคยมีความสงสารเธอเลย! ที่เพทายแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพราะความรัก ก็แค่รักผู้หญิงที่อยู่ในใจเขามากเกินไป ก็แค่เพราะถูกบีบบังคับจากความตายของคุณปู่ ก็แค่เพราะให้เธอท้อง ให้เธอคลอดลูกแทนแพรวา! เธอตะโกนจนเสียงแหบไปหมด ในส่วนตรงนั้นก็เจ็บจนหัวใจจะแตกสลาย สีหน้าเธอซีดจางจนทำให้เขารู้สึกรังเกียจ และไม่มีแรงที่จะทำต่อ ในตอนที่วารินคิดว่าตัวเองกำลังจะสลบไป ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น…… ผู้ชายก็เลยหยุดไปสักพัก แล้วเขาก็ยื่นมือไปรับโทรศัพท์ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” “รู้แล้ว เดี๋ยวฉันรีบไป” หลังจากที่เพทายพูดจบ เขาก็รีบจัดการกับตัวเองในส่วนที่ไม่เรียบร้อย แล้วเดินตรงออกไป พอไปถึงหน้าห้อง เขาถึงเปลี่ยนสีหน้า แล้วพูดว่า “ยกขาขึ้น เดี๋ยวอสุจิไหลลงเตียง” เธออึ้งไปเลย และนิ่งไปสักพัก สิ่งที่เหลืออยู่คือความโทรมและการถูกเหยียบหยามบนเตียง ใช่สิ สิ่งที่เขาสนใจที่สุดก็แค่ร่างกายที่สามารถคลอดลูกให้บ้านสุริยะโชติได้