บทที่ 2 ความขัดแย้ง

วันถัดมา ณ บริษัท สุริยะโชติ “คุณผู้หญิง” คนบนตึกที่เห็นเธอต่างก็ตกใจกันไปหมด วารินพยักหน้า สีหน้าเริ่มซีดจาง “เขาอยู่ข้างในไหม?” “อยู่นี่อยู่ค่ะ แต่ว่า……” คำพูดยังไม่ทันพูดจบ วารินก็เดินผ่านไปแล้ว ตอนเธออยู่หน้าประตูเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยผ่านออกมา “เพทาย ฉันอยากคลอดลูกคนหนึ่ง อยากให้นายมาสู่ขอฉันอย่างเปิดเผยจริงๆนะ” เสียงที่ชัดเจนของผู้หญิงแพร่ออกมา ทำให้วารินนิ่งไปเลย เธอค่อยๆเปิดประตูออก แล้วมองเห็นคนสองคนที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยอยู่ “วาริน เธอมาที่นี่ได้ไง……” แพรวายังกล้าถามเธออีกหรอ? หลังจากวารินได้ยินประโยคนี้แล้วเหมือนเสียสติไปเลย เขารู้ว่าเพทายแอบมีผู้หญิงข้างนอก แต่ว่าวันนี้กลับพามาที่ห้องทำงานตรงๆเลย! “ห้องทำงานของสามีฉัน คุณผู้หญิงตัวจริงไม่มา จะปล่อยให้มื้อที่สามมาอยู่หรอ!” พอคำพูดนี้ออกมา ทั้งสองคนต่างก็อึ้งไปเลย สีหน้าของแพรวาก็ซีดจาง ทั้งตัวก็สั่นไปหมด แล้วเธอก็เข้าไปในอ้อมกอดของเพทาย หลังจากเงียบไปสักพัก ดพทายก็พูดขึ้นมาว่า “เธอพูดอะไรมั่วๆเนี่ย!” “นั่นสิ……วารินเธอต้องเข้าใจนะ ฉันเป็นคนถอยออกมา แล้วให้เพทายกับเธออยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันไม่สามารถคลอดลูกได้ แล้วให้เธอไปปลอมตัว เขาจะแต่งงานกับเธอได้ไง แต่เธอกลับพูดว่าฉันคือมื้อที่สาม เธอยังมีจิตใต้สำนึกอยู่ไหม” จิตใต้สำนึก? วารินสั่นไปไม่กี่ที แล้วไม่กล้ามองหน้าแพรวาผู้หญิงที่เธอรู้จักมายี่สิบกว่าปี! “เธอยังกล้าพูดคำว่าจิตใต้สำนึกกับฉันอีกหรอ สามปีก่อนเหตุการณ์ที่ถูกลักพาตัวเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะให้ฉันพูดซ้ำอีกรอบไหม?” เธอกำหมัดแน่น ดวงตาก็แดงไปหมด แล้วเสียใจที่ตอนนั้นตัวเองใจอ่อน! “วาริน เธอพูดแบบนี้……เพราะอยากให้ฉันรื้อฟื้นเรื่องราวเรื่องนั้นหรอ ฉันรู้ว่าฉันสกปรกแล้ว และไม่เหมาะกับเพทาย แต่ทำไมเธอยังพูดขึ้นมาอีก!” สีหน้าของแพรวาซีดไปหมด แล้วเธอก็เข้าไปจับมือของวาริน “ฉันเกลียดมากจริงๆ เกลียดที่ตัวเองไม่สามรถคลอดลูกให้เพทายได้……” “ใช่สิ เธอสมควรเกลียดอยู่แล้ว” วารินกัดริมฝีปากไว้ “เธอทำอะไรไปบ้างเธอรู้ตัวเองดี ทั้งชีวิตนี้ที่เธอไม่สามารถคลอดลูกได้เป็นเพราะเทวดากำลังลงโทษเธอ แพรวา ฉันไม่เคยวางแผนเธอได้สำเร็จ แต่ผู้ชายที่เธอรักคือสามีของฉัน และฉันก็ยังให้ผู้สืบทอดกับเขาได้ แต่เธอ ก็แค่มื้อที่สาม” “พอแล้ว!” แพรวาถูกเยาะเย้ยจนร่างกายสั่นไปหมด เกือบจะสลบไปด้วย แต่เธอกลับอยู่ระหว่างตรงกลางของคนสองคน ร่างกายก็ยังคงสั่นอยู่ ราวกับว่าถูกวารินจับไว้…… แล้วแพรวาก็ล้มลงไป ป้าบ มีเสียงดังขึ้น แล้ววารินก็จับหน้าของตัวเองไว้ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพทายจะทำอย่างนี้ “แพรวา ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เพทายพยุงแพรวาขึ้นมา วารินยังมองเห็นความเจ็บปวดในแววตาของเขา เหมือนกำลังปกป้องสมบัติที่ล้ำค่า เขาระมัดระวังมาก! “ทำไมเธอถึงร้ายขนาดนี้ วาริน ฉันขอเตือนนะว่าอย่าพูดเยาะเย้ยแพรวาแบบนี้อีก!” วารินสูดหายใจเยือกใหญ่ แล้วมองเห็นแพรวานอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา รอยยิ้มที่ใสซื่อบนใบหน้า จู่ๆก็ระเบิดออกมา “เพทาย นายตาบอดไปแล้วจริงๆหรอ เธอดีตรงไหน?” ความเสแสร้างที่ชัดเจนขนาดนี้ เขาตาบอดหรอ! “ความใสซื่อของแพรวา และการที่แพรวาช่วยฉันอย่างไม่สนใจชีวิตตัวเอง เทียบกับเธอได้สะที่ไหน! วาริน ฉันเห็นหน้าเธอตอนนี้แล้วรู้สึกรังเกียจมากจริงๆ” รังเกียจ? วารินอึ้งไปเลย แล้วเธอก็จับไปที่หน้าของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เมื่อก่อน เขาเคยพูดว่าเธอสวยนิ ก่อนที่ไม่มีสถานการณ์การถูกลักพาตัวครั้งนั้น เขาก็เหมือนจะรู้สึกดีกับเธอนิ แล้วเธอก็เห็นเพทายอุ้มแพรวาขึ้นมา แล้ววางลงบนโซฟาอย่างระมัดระวัง เธอยิ้มแล้วยิ้มอีก “เกลียดฉันงั้นฉันก็ให้พวกเธอสมหวังละกัน เกลียดฉันขนาดนี้ ก็ทิ้งฉันแล้วแต่งงานกับเธอสิ!”