บทที่ 5 สกปรกมาก

น่า……รังเกียจมาก ทั้งกระเพาะของวารินรู้สึกไม่สบายไปหมด เธอคิดถึงแต่สิ่งที่เธอทำทั้งหมดในเมื่อกี้ถูกคนอื่นเห็น เธอรู้สึกอยากอาเจียนมาก! “เพทายใเคยมีเรื่องปิดบังกับฉัน ช่วงเวลาเหล่านี้เธอพยายามอ่อยเขามาโดยตลอด นอกจากท้องแล้วยังคิดจะทำเรื่องอื่นอีก ฉันก็เลยต้องมาสอดส่องไง” เพทายขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แล้วมองดูผู้หญิงบนเตียงที่แข็งไปทั้งตัว แล้วไม่พูดอะไรแม้แต่สักคำ แต่แพรวากลับได้ใจมาก เหมือนผู้หญิงที่สูงส่งอย่างวาริน แพรวารู้ว่าแล้วต้องใช้วิธีไหนเอาชนะเธอ! “ถ้าไม่อยากให้ฉันเห็น ก็รีบท้องซะ ขอแค่เธอคลอดผู้สืบทอดแล้ว เพทายก็จะไม่แตะต้องเธอแม้แต่นิดแน่นอน……” ทันใดนั้นหัวใจของวารินเหมือนได้ตายไปเลย สีหน้าที่แย่ๆของเธอไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย ดวงตาก็แดงไปหมด แล้วเธอก็กัดปากของตัวเองไว้ “คลอดผู้สืบทอดออกมาแล้ว มื้อที่สามอย่างเธอ จะได้ใจได้อีกนานเท่าไหร่กัน!” ในห้องเงียบไปสักพัก หลังจากนั้น แพรวาก็หัวเราะออกมา “วาริน เธอก็ใสซื่อเกินไปแล้ว” จู่ๆวารินก็รู้สึกแปลกๆ แล้วเธอก็มองดูสองคนนั้น เพทายยิ้มที่มุมปาก เหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงโง่ขนาดนั้น “บอกเธอตรงๆละกัน หลังจากคลอดลูกแล้วฉันจะรีบหย่ากับเธอแล้วแต่งงานกับแพรวา แล้วลูกก็จะไม่เจอเธอตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าไม่มีเหตุการณ์อย่างที่เธอคิดเกิดขึ้นแน่นอน” วารินอึ้งไปเลย เธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน! เพราะฉะนั้น ถ้าเธอคลอดลูกแล้วเธอก็จะถูกไล่ออกไป…… เพราะฉะนั้น ลูกของเธอต้องเรียกแพรวาว่าแม่! ไม่! ไม่สามารถเป็นแบบนี้ได้! หัวใจของวารินกระวนกระวายไปหมด เธอรีบคลานไป แล้วจับแขนเสื้อของเพทายไว้อย่างแน่น “ตอนที่เราแต่งงานกัน นายเคยพูดไว้นิว่าจะไม่หย่ากัน ถึงแม้จะคลอดลูกแล้วนายก็แค่จะไม่แตะต้องตัวฉัน แต่ฉันก้ยังเป็นคุณผู้หญิงของนาย แล้วจะไม่แยกจากกับลูกของตัวเอง!” “ใช่ คุณย่าก็ไม่มีทางเห็นด้วยแน่……” แพรวายิ้ม “ตอนนั้นฉันเป็นคนช่วยชีวิตของเพทายไว้ ขอแค่พูดความจริงออกมา ในเมื่อมีผู้สืบทอดแล้ว คุณย่าจะยังสนใจว่าใครจะเป็นภรรยาของเพทายอีกหรอ?” “นี่คือลูกของฉัน ถึงแม้ฉันจะไป ก็ไม่มีทางให้เขาอยู่ที่บ้านสุริยะโชติ แล้วเรียกผู้หญิงเลวๆคนนี้ว่าแม่!” เธอตะโกนออกมาดังมาก เธอเสียสติไปตั้งแต่เช้าแล้ว แต่เสียงที่แหลมคมของเธอนี้ กลับทำให้เธอล้มลงบนเตียง เธอเงยหน้าขึ้น แล้วเห็นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเพทาย เขาจับมือของเธอไว้ เสียงที่สุขุมแบบไม่มีใครสู้ได้ “เธอกล้วด่าแพรวาหรอ? วาริน เธอคิดว่าเธอเป็นใคร…… ก็แค่คนที่มาแทนที่เท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะแพรวาขอร้องฉัน ใครจะอยากแตะต้องตัวผู้หญิงอย่างเธอ!” “หลังจากคลอดลูกแล้วก็ใสหัวไปซะ!” วารินก็ยังคงอยู่นิ่งๆอยู่ที่เดิม แล้วมองดูสีหน้าที่โกรธแล้วโมโหของเขา ทั้งตัวของเธอสั่นไปหมด “เพทาย ไม่จำเป็นต้องโกรธเธอหรอก เราไปกันเถอะ……เมื่อวานนายสัญญาแล้วว่าจะไปช้อปปิ้งกับฉัน” ผู้ชายพยายามเก็บอารมณ์ของตัวเอง แล้วจูงมือที่นุ่มนวลของผู้หญิง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป ประตูห้องถูกปิดอย่างดัง แล้วข้างล่างตึกก็มีเสียงดังขึ้นมาในไม่ช้า ทั้งตัวของวารินขดอยู่ด้วยกัน เธอรู้สึกแค่ว่าทั้งหมดนี้กลายเป็นสีเทาไปหมด รอบๆข้างก็มีความกดดันที่ดำให้เธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก เหมือนจะทำให้เธอจากไป …… ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หลังจาดเธอรับแล้ว เป็นเสียงของเพื่อนสนิทเธอ ยิปซี “วาริน ตอนนี้แกอยู่ไหน? เมื่อกี้ฉันเห็นเพทายอยู่กับยัยผู้หญิงคนนั้น” “อืม” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แหบๆ ยิปซีรู้สึกว่าแปลกๆ จึงถามไปว่า “เป็นอะไร? เพทายทรมานแกอีกแล้วใช่ไหม!” ทั้งตัวขอวารินแข็งไปเลย หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนท่านั่ง แล้วนำผ้าห่มมาปิดตัวเอง แล้วจ้องไปทางกล้องที่ติดอยู่มุมก้อง “เขาบอกว่า ให้ฉันคลอดลูกแล้วใสหัวไป……เขาอยากให้ลูกของฉันเรียกแพรวาว่าแม่!” หลังจากยิปซีเงียบไปสักพัก เธอก็เปิดปากพูดอย่างลำบากใจว่า “แต่สกายบอกว่า…… แกท้องแล้วนิ” “ใช่แล้ว” ในท้องของเธอมีลูกแล้ว ตอนแรกเธอกลัวว่าเขาจะไม่สนใจ แต่คิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง แต่กลับเป็นกล่องข้อความ เป็นข้อความที่แพรวาส่งมา มือที่สวยงามของเธอสวมแหวนไว้วงหนึ่ง ทั้งเปล่งประกาย และสง่างาม! “วาริน แกพูดหน่อยสิ……แกจะทำไงยังต่อล่ะ?” วารินกัดริมฝีปาก แล้วมือก็กดทับลงบนหน้าอกของตัวเองอย่างแรง “ยิปซี แกว่าฉันกับเขา คงเป็นไปไม่ได้แล้วใช่ไหม” “ไม่งั้นก็……” ยิปซีก็ลำบากใจที่จะพูด ตอนแรกเธอก็ไม่อยากพูดสะเทือนใจเธอแบบนี้ แต่ไม่มีวิธีอื่นแล้ว “ทุกคนต่างก็เห็น พวกฉัรก็รู้ว่าแกชอบเพทาย ชอบมายี่สิบปีเต็มๆ แต่ว่าวาริน มันมีประโยชน์อะไรล่ะ?” “ในใจของเขาไม่เคยมีแกเลย มีแต่แพรวาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนิ!” วารินอึ้งไปเลย เหมือนมีของบางอย่างแทงเข้าไปในสมองของเธอ เธอเจ็บที่หน้าอกมาก เพทายไม่รักเธอ เธอจะไม่รู้ได้ไงล่ะ? แต่คนๆหนึ่งถ้าชอบขึ้นมาแล้ว จะไปคิดถึงว่าเขาคิดยังไงอีกได้ไงล่ะ เธอใช้ทั้งหมดของเธอ ทั้งหมดที่เธอมีในยี่สิบปีแต่งงานกับเขา และคิดไม่ถึงว่าตอนจบจะเป็นแบบนี้…… “วาริน แกเป็นอะไร? แกพูดหน่อยสิ แกจะทำยังไงต่อ?” วารินมองดูห้องที่ยุ่งเหยิงนี้ นี่เป็นห้องที่เขาเคยมีอะไรด้วยกันหลายต่อหลายครั้ง! แต่สถานที่นี้ กลับมีกล้องติดอยู่ ทั้งหมดที่เธอทำ กลับอยู่ในสายตาของแพรวาทุกอย่าง! สกปรกมากจริงๆ…… น่ารังเกียจมาก เธอเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากล่างก็มีเลือดไหลลงมา ในวินาทีต่อมา เธอก็ตัดสินใจได้แล้ว “หย่า” “ฉันจะหย่ากับเขา!”