บทที่ 6 แกจะทำยังไงกับวาริน

หลังจากนั้นสามวัน วารินที่แต่งเข้าบ้านสุริยะโชติมาหนึ่งปีเต็มๆ เธอสวมชุดสีดำแล้วเดินเข้ามาในสวนของบ้านสุริยะโชติ วันนี้เป็นวันครบรอบที่คุณปู่เสียชีวิตไปหนึ่งปี เพราะงั้นในบ้านจึงมีคนสวมชุดสีดำเต็มไปหมด ก่อนจะเข้าประตู โทรศัพท์เธอก็มีข้อความส่งเข้ามา “บอกคุณย่าว่าฉันอาจจะเข้าไปสายหน่อย” วารินแค่เปิดอ่าน เธอไม่ได้ตอบกลับ แล้วเธอก็เปิดไทม์ไลน์ขึ้นมา กลับมีรูปคู่ของเขาและแพรวาลงอยู่ฟีตบนสุด พวกเขาเปิดเผยตัวกันในโลกโซเชี่ยวแล้วหรอ? “วาริน ทำไมยังยืนอยู่ล่ะ เข้ามาสิ?” คุณย่ามองเห็นเธอจากที่ไกลๆ แล้วโบกมือให้เธอเข้ามา ใบหน้าของคุณย่าเต็มไปด้วยความเอ็นดู วารินจึงเดินเข้าไปใกล้ แล้วจุดธูปเทียนสักการะ จากนั้นคุณย่าก็มาจับมือเธอ แล้วทำสีหน้าที่จริงจังขึ้นมา “ยังไม่มีวี่แววจะท้องหรอ?” “สองสามวันก่อนเธอไปโรงพยาบาลไม่ใช่หรอ คุณหมอว่ายังไงบ้างล่ะ!” “ขอโทษค่ะ คุณย่า” “พูดขอโทษกับฉันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ให้ท้องเธอเอาการเอางานหน่อยสิ ควรจะรีบให้ฉันอุ้มหลานเร็วๆ! ที่ให้เพทายแต่งเธอเข้ามา ไม่ใช่ให้เธอมาเป็นแจกันประดับไว้ ถ้าเธอคลอดลูกไม่ออก ยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?!” วารินกัดริมฝีปากไว้อย่างแน่น จู่ๆใจเธอก็เริ่มรู้สึกเหน็บหนาว ที่แท้ แม้แต่คุณย่า ยังรู้สึกว่าเธอเป็นแค่เครื่องคลอดลูกหรอ? “นั่นคือ……คุณผู้ชายหรอ?” และในเวลานี้ ก็มีคนพูดขึ้นข้างๆหูเธอพอดี วารินเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วก็พบเจอภาพบาดตาที่ทำให้เธอเกือบจะเป็นบ้า เพทายสวมชุดสีดำทั้งชุด แล้วในมือก็ควงแพรวาที่สวมชุดสีมืดไว้ ทั้งสองโอบกอดกันในมุมๆหนึ่ง พวกเขาโอบกอดกันโดยไม่สนใจอะไรเลย! “นี่……เพทาย นี่แกกำลังทำอะไร!” พอคุณย่าเห็นทั้งสองก็โมโหขึ้นมาทันที ส่วนทางนั้น แพรวาตกใจจนรีบแยกออกจากเพทาย แล้วเข้าไปหลบอยู่หลังเพทาย สีหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย “ขอโทษนะคะคุณย่า หนูไม่สามารถยับยั้งตัวเองไว้ได้เองค่ะ” เพทายยิ้ม แล้วจับมือของแพรวาขึ้นมา “แพรวาเป็นผู้หญิงที่ผมรัก ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อยากให้เธอลำบากอีกแล้ว” คุณย่าตกใจมาก “แล้ว……แกจะทำยังไงกับวาริน?” “เธอหรอ?” เพทายยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แล้วมองไปทางเธอ แล้วมีเสียงผ่านเข้าไปในหูของวารินโดยไม่มีอะไรปิดกั้น “สิ่งที่เธอมีค่ากับผม ก็แค่มดลูก” “คุณย่า คุณย่าวางใจได้เลยครับ ผมรับรองได้เลยว่าจะมีหลานให้คุณย่าแน่นอน แต่ในส่วนของแพรวา……ผมหวังว่าพอถึงเวลาแล้วคุณย่าจะอนุญาตให้ผมสู่ขอเธอเข้าบ้าน” ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบไป วารินรู้สึกแค่ว่าสมองเธอเหมือนจะระเบิดแล้ว! พวกเขาพูดคุยเรื่องที่จะทิ้งเธอแล้วแต่งงานใหม่ต่อหน้าเธอเลยหรอ? คุณย่าโบกมือ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย จากนั้นก็มองไปทางแววตาที่โกรธแค้นของวาริน “เพทาย แกมานี่” แล้วรีบให้แพรวาออกไปจากที่นี่ กลัวว่าคนอื่นจะเข้ามาเห็น ส่วนวารินก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ข้างหน้าเธอมัวเมาไม่ชัดเจนไปหมด เพทายเดินผ่านมือของวารินไป แล้วหันหลังมา จากนั้นก็มองไปทางเธอ แล้วพูดที่ข้างหูเธอว่า “เห็นหรือยัง ในสายตาของคุณย่าไม่เคยมีเธอเลย” วารินส่ายหัว ในใจของเธอมีแต่ความกลัว ส่วนฝั่งคุณย่าและเพทายได้ตกลงกับเรียบร้อยแล้ว ส่วนแพรวาก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ “เขาเอาแต่เด็ก วาริน ลูกของเธอ ถูกกำหนดว่าเป็นของฉันอยู่แล้ว” “ไม่……” เป็นไปไม่ได้! วารินเริ่มมีความกระวนกระวาย แพรวาและเพทายต่างก็ไม่รู้ว่า ที่จริงเธอท้องแล้ว! ในขณะที่แววตาของคุณย่าบ่งบอกว่าตัดสินใจได้แล้ว วารินก็จับเสื้อของแพรวาไว้ แล้วสีหน้าเธอก็ซีดจางไปหมด “เธอได้รับทั้งหมดแล้ว แพรวา บุญคุณของคนที่ช่วยเพทายไว้กลายเป็นเธอ คนที่เขาชอบก็กลายเป็นเธอ……แม้กระทั่ง จากนี้ไปตำแหน่งคุณผู้หญิงบ้านสุริยะโชติก็เป็นเธอ! ฉันก็มีได้แต่ลูกคนหนึ่ง” “อย่างน้อย……อย่าแย่งแม้แต่ลูกของฉันไปก็พอ”