บทที่ 7 ปล่อยวาง

เสียงของวารินค่อยๆแผ่วเบาลง เธอขอร้องเขา ลูกเป็นชีวิตเส้นสุดท้ายของเธอ ความอับอายต่างๆนาๆเธอสามารถทนได้ ยกเว้นแต่ลูกคนนี้! แต่แพรวากลับผลักเธอออก “ใครว่าเป็นของเธอ เป็นของฉันต่างหาก!” เธอเข้าไปพูดตรงใกล้หูของวาริน “วาริน เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ให้เพทายเลือกผู้หญิงคนอื่นมาท้องแทนฉัน? เพราะฉันชอบให้เธอคลอดไง เป็นลูกชายยิ่งดี คลอดออกมาแล้วเรียกฉันว่าแม่ จากนั้นก็อยู่กับฉันทุกๆวัน” “พอถึงเวลา ฉันอยากสั่งสอนเขายังไงก็สั่งสอนอย่างนั้น อยากทรมานยังไง……ก็ทรมานอย่างนั้น！” วารินแข็งไปทั้งตัวเลย เธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินเลย แต่แพรวาได้เดินจากไปแล้ว เธอเดินออกไปรอข้างนอก “เพทาย” วารินรู้สึกกระวนกระวายไปหมด ดวงตาทั้งสองข้างก็แดงไปหมด เธอรู้แผนการของแพรวา ถ้าลูกของตัวเองถูกแพรวาอบรมสั่งสอน จะด่าหรือจะตียังถือว่าเบา ไม่แน่อาจจะถูกทารุณก็เป็นได้…… “เธอจะต้องรังแกลูกของเราแน่ เพทาย แพรวาเกลียดฉัน ถ้านำลูกของเราให้เธอเลี้ยง ไม่แน่เธออาจจะ……” เธอเคยดูรูปถ่ายและข่าวเกี่ยวกับการทารุณเด็กมามาก วารินไม่อยากคิดมากไปกว่านี้เลย พอเธอเห็นเพทายเดินเข้ามา เธอก็รีบจับเขาไว้ แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว “ขอร้องล่ะ อย่างน้อยก็คิดเผื่อลูกก็ได้ เพราะเขาก็ยังเป็นลูกของนายนิ……” เพทายขมวดคิ้ว พอมองดูใบหน้าที่กำลังร้องไห้ของเธอก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เธอก็รู้หรอว่าเป็นลูกของฉัน แพรวาเป็นคนดีอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องใจดีและเอ็นดูเด็ก” “ไม่! ไม่มีทางแน่นอน!” พอเห็นเขาเดินไป วารินก็รีบรั้งเขาไว้ “แพรวา เธอไม่ได้ชอบเด็กอยู่แล้ว เธอทารุณสัตว์และรังแกเพื่อนๆตั้งแต่เด็ก ต่อมายังตั้งใจอ่อยผู้ชายแล้วทิ้งไป……เพทาย เลือดเนื้อแท้ๆของเธอเป็นคนที่โหดร้ายคนหนึ่งนะ!” “หุบปาก” “อย่านำลูกของเราให้เธอเลี้ยง ฉันไม่สามารถเห็นลูกของฉันถูกคนเลวๆอย่างนั้นทำร้าย!” เธอพูดอะไรไม่ถูกเลย หลังจากเธอพูดจบ กลับถูกตอบกลับด้วยเสียงตบที่ดังสนั่น วารินจับหน้าของตัวเองไว้ แล้วนิ่งไปเลย “ใครอนุญาตให้เธอใส่ร้ายแพรวา แพรวาดีขนาดนั้น แพรวาไม่เคยพูดเรื่องไม่ดีของเธอต่อหน้าฉันแม้แต่สักคำเลย แต่เธอน่ะสิ! ปลอมตัวเป็นคุณผู้หญิงบ้านสุริยะโชติไม่พอ ยังใส่ร้ายแพรวาอีก วาริน เธอเก็บหน้าไว้หน่อยนะ อย่าหน้าด้านเกินไป!” ในระยะห่างช่วงหนึ่ง แพรวายืนอยู่ที่หน้าระเบียง แล้วแอบยิ้มที่มุมปาก เธอมองดูภาพเหตุการณ์เหล่านี้อย่างเงียบๆ ทันใดนั้นวารินก็เข้าใจขึ้นมาทันที เธอเงยหน้าขึ้น ผู้ชายตรงหน้าเธอยังคงสุขุมและเย็นชา มีแต่คำว่ารังเกียจเขียนอยู่บนใบหน้า “ได้ยินแพรวาบอกว่าเธอเคยแอบชอบฉันมาหลายปีเลยนิ วาริน เธอมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่าฉันจะชอบคนแบบเธอ” ผ่านไปนานมากกว่าเธอจะเอ่ยปากพูด และเป็นเสียงที่แผ่วเบามาก “นายเกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอ?” เพทายอึ้งไปเลย มีแต่สีหน้าที่ไม่พอใจบนใบหน้าของเขา “ความเสแสร้งที่เธอในทุกๆวันนี้ ใครเห็นแล้วต่างก็รู้สึกรังเกียจแหละ” เฮอะ…… ที่แท้เขาก็รังเกียจเธอแบบนี้มาโดยตลอด แต่วารินยังคงจำได้อยู่ ครั้งเมื่อตอนเธอยังเป็นวัยรุ่น เขาเคยชมว่าเธอสวย และตอนที่พบเจอกันเขาก็จะส่งสายตาให้เธอ แล้วพูดว่าผู้หญิงที่เรียนนิเทศสวยทุกคน ตอนแรกเธอยังคิดว่าเขาน่าจะรู้สึกดีกับเธอและชอบเธออยู่บ้าง แต่กลับไม่รู้ว่าความชอบนี้เริ่มกลายเป็นความรังเกียจตั้งแต่เมื่อไหร่ เพทาย สามีของเธอ รังเกียจเธอแบบนี้มาโดยตลอด ช่างเถอะ…… “ในเมื่อรู้แก่ใจอยู่แล้ว จากนี้ไปก็ออกห่างจากฉันหน่อย ตอนนี้แม้แต่เห็นเธอฉันยังรู้สึกรำคาญเลย……” เพทายยังไม่ทันพูดจบ ข้างๆหูก็มีเสียงแหบๆของผู้หญิงดังขึ้นมา “เราหย่ากันเถอะ”