บทที่ 9 ฉันใช้จุดอื่นรับใช้นาย

ทันใดนั้นวารินก็หัวเราะขึ้นมา แล้วเสียงเธอก็มีความแหบปนอยู่ “ฉันยังมีธุระต้องจัดการอีก” พอพูดจบ ทางนุ้นก็รีบวางสายเลย วารินสามารถรับรู้ได้ว่าอารมณ์ตอนนี้ของเพทายเป็นยังไง แน่นอนว่าต้องโมโหมากแน่ๆ แต่เธอยังไม่สามารถกลับไปตอนนี้ได้ เธอขับรถออกไปข้างนอก ประมาณหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ เธอถึงจะจอดรถอยู่หน้าบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง นี่เป็นที่ๆเธอและพ่อแม่เคยอยู่ด้วยกัน มีการจ้างให้คนมาทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ ก็เลยไม่ได้สกปรกมาก ตอนเด็กๆ แม่เคยบอกเธอว่าเวลาแต่งงาน ให้แต่งเข้าบ้านใกล้ๆหน่อย เวลาลำบากใจจะได้กลับมาบ้านฝั่งแม่ได้ แต่อุบัติเหตุทางรถเมื่อหลายปีก่อน ทำให้เธอเสียพ่อแม่ไป เธอ วาริน ไม่ได้มีบ้านฝั่งแม่แล้ว วารินยืนดูรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ แล้วยิ้มออกมาอย่างน่าสมเพช “แม่ ถ้าแม่ยังอยู่ แม่จะสอนให้หนูทำยังไงคะ? ถ้าแม่ยังอยู่ เขาก็จะไม่รังแกหนูแบบนั้นใช่ไหมคะ……” ในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้ แล้วร้องไห้ออกมา วารินนั่งคุยกับแม่อยู่ตรงนั้น และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งข้างนอกมีเสียงเท้าเดิน แล้วฟ้าก็มืดไปหมดแล้ว “ปังปังปัง” เสียงเคาะประตูดังขึ้น “เปิดประตู!” คือเพทาย วารินรีบเช็ดน้ำตา แล้วไปเปิดประตู “นายมาได้ยังไง?” “ฉันมาดูว่าเธอซ่อนอยู่สถานที่แบบไหน! เธอเตรียมแผนที่จะหย่าไว้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?” เธอส่ายหัว “ไม่ใช่……” เพทายโมโหมาก เขาพุ่งเข้ามาจากข้างนอก แล้วโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาโดยตรง จากนั้นก็ยิ้มอย่างสุขุม “ใบฟ้องล่ะ หย่ากันแค่ในเวลาสั้นๆก็มีใบฟ้องส่งเข้ามา เธอยังกล้าพูดอีกหรอว่าไม่ได้วางแผนไว้” เขายกมือขึ้น แล้วจับไปที่คางของวาริน บังคับให้เธอสบตากับตัวเอง “พูด เย็นนี้เธอไปไหนมา?” วารินจับท้องของตัวเองไว้ ในใจเธอกระวนกระวายไปหมด เธอรีบส่ายหัว “ไม่ได้ไปไหน ฉันอยู่กลับแม่มาตลอด” “ยังจะโกหกอีกหรอ?” เพทายโกรธและโมโหมาก เขาลากเธอเข้าไปในห้องโดยตรงเลย “เธอคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอมีอะไรกับสกายหรอ! ยังไม่หย่าก็ไปมีอะไรกับผู้ชายอื่น เธอยังเห็นว่าฉันเป็นอะไร?” “รักฉันไม่ใช่หรอ? ไม่มีฉันแล้วอยู่ต่อไม่ได้ไม่ใช่หรอ! ทำไมมีที่พึ่งใหม่แล้วก็รีบหย่าเลยล่ะ!” วารินส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง เธอเริ่มรู้สึกว่าร่างกายไม่ค่อยสบาย ส่วนเพทายในขณะนี้ก็โกรธมาก เธอยิ่งไม่กล้าทะเลาะกับเขา แต่ในสายตาของเพทาย ความเงียบของเธอก็แปลว่าเธอยอมรับแล้ว ผู้หญิงของเขา ภรรยาของเขา มีอะไรที่ไม่ชัดเจนกับผู้ชายอื่น! เขาทำท่าทีเยาะเย้ย แล้วจับคางของเธอไว้ จากนั้นก็หายใจลงไป “วาริน ความรักของเธอไร้ค่าขนาดนี้เลยหรอ?” เฮอะๆ จู่ๆวารินก็หัวเราะขึ้นมา จากสีหน้าที่ทุกข์และเศร้าโศกของเธอ กลับกลายเป็นสีหน้าที่มีความสุข เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ยังไงแล้ว เราก็จะหย่ากันละนิ” “เธอคิดว่าฉันจะตอบตกลง?” เพทายไม่รู้ว่าตัวเองมีไฟที่ไหนวูบเข้ามาในหัว เขามองดูเธออย่างเย็นชา แล้วใต้ตาก็เผยความโหดเหี้ยมออกมา “อยากให้ฉันเห็นด้วยกับการหย่า? ถ้ารับใช้ฉันดี ฉันอาจจะรับไปพิจารณาได้……” หลังจากพูดจบ แขนที่ยาวของเขาก็โอบกอดเธอเข้าไปในอ้อมกอด แล้วมืออีกข้างก็ดึงเสื้อผ้าเธออก แล้วโยนลงบนพื้น วารินตกใจมาก แต่เพทายไม่สนใจเธอเลย เอาแต่ถอดเสื้อผ้าเธออก แล้วข้ามตัวเธอไป จากนั้นก็กดขาเธอลง “ไม่ได้แตะต้องเธอหลายวันเธอไม่สบายใจใช่ไหม ถึงได้มีผู้ชายอื่น?” ไม่ใช่นะ……เธอไม่ใช่คนแบบนี้ วารินพยายามต่อต้าน แต่เพทายกดทับเธอลงไปแล้ว ใต้ตาเธอมีแต่ความกระวนกระวายเต็มไปหมด “ไม่ได้!” “อะไรนะ?” สีหน้าของเพทายเย็นชามาก ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิด วารินก็เลยทำได้แค่พยายามฝืนยิ้ม แล้วลุกขึ้นมานั่ง แล้วหยิกตัวเอง ใช้เล็มที่ยาวแทงลงเข้าไปในเนื้อ ถึงแม้จะเจ็บจนเลือดไหลเต็มไปหมด แต่ใบหน้าเธอก็ยังคงยิ้มแย้ม “จะให้ฉันรับใช้ไม่ใช่หรอ……ท่าแบบนี้ไม่สามารถทำให้นายพอใจได้ไม่ใช่หรอ วันนี้……ฉันใช้ปาก”