บทที่ 1 สนุกไหม?

คาริสาหยิบกระเป๋าที่ผ่านประตูตรวจจับอาวุธขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง ตรงหน้าเธอมีผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำเดินมาทางเธอ เธอรีบก้มหน้าลงแล้วเดินผ่านคนนั้นเร็วๆ “แป๊บ” คาริสาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า “หยุดนะ อย่าวิ่ง”ผู้ชายชุดสูทดำตะโกน คาริสาเดินเข้าไปในร้านสมุดแล้วออกมาจากประตูอีกทางจากนั้นก็วิ่งไปทางที่เดินมาอย่างรวดเร็ว เธอเอาตั๋วเครื่องบินยื่นให้พนักงานแล้วพูดอย่างเร่งรีบว่า“อีก30นาทีเครื่องจะบินฉันคือลูกค้าVIPขึ้นเครื่องก่อนเวลาได้ใช่ไหม?” พนักงานดูตั๋วของคาริสาเธอยิ้มแล้วพูดว่า “ได้ค่ะเดินตามดิฉันมาเลยนะคะ” คาริสาเดินตามพนักงานลงไปชั้นล่างทางประตูมีรถเบนซ์สีดำที่คอยรับลูกค้า เธอเข้าไปนั่งในรถแล้วหันไปดูทางด้านหลัง เมืองKนี้เป็นเหมือนเป็นฝันที่เลวร้ายที่สุดของเธอ เธอไม่อยากมาที่นี่อีกแล้วผู้ชายคนนั้นที่เหมือนปีศาจเธอไม่อยากจะพบเจออีกแล้ว หลังจากนั้นห้านาทีเธอไปถึงตรงหน้าของเครื่องบินมีสจ๊วตและแอร์โฮสเตสคอยรอต้อนรับอยู่ “นี่คือเครื่องบินที่จะบินไปเมืองAใช่ไหม?”คาริสาถามให้มั่นใจ “ใช่ค่ะคุณลูกค้า นี่นั่งของคุณคือA1เชิญทางนี้นะคะ”แอร์โฮสเตสยิ้มแล้วพูด คาริสาขึ้นไปบนเครื่องตามที่แอร์โฮสเตสบอกแล้วเอากระเป๋าของเธอไปไว้บนชั้นเก็บของ อีก25นาทีเครื่องก็จะบินแล้ว เธอไปนั่งบนเก้าอี้แล้วเผลอเหลียวหลังไปมองเห็นเฉินที่เป็นพ่อบ้านตาของคาริสาก็ตาค้างเลย เธอจำได้ว่าที่นั่งธรรมดานั้นมีประตูอีกบานนึง ไม่ทันเอากระเป๋าที่เก็บไว้ก็รีบวิ่งไปทางประตู เธอผลักประตูที่กั้นระหว่างที่นั่งพิเศษกับที่นั่งธรรมดาออกก็เห็นบอดี้การ์ดสี่คนขวางทางเดินของเธออยู่ นี่มันใช่ที่นั่งธรรมดาตรงไหน?นี่มันคือที่นั่งอันหรูหราชัดๆ คาริสารีบหันหลังกลับ พ่อบ้านเฉินมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้วและบนใบหน้าก็มีรอยยิ้มที่ยิ้มบาน“เซอร์ไพรส์ไหมครับคุณคาริสา?” คาริสาขมวดคิ้วแน่นหน้าของเธอขาวซีดไปหมด“เซอร์ไพรส์ตรงไหนมีแค่ตกตะลึงพวกนายรู้ตั้งนานแล้วเหรอว่าฉันจะหนีออกมา?” “คุณชายบอกให้พวกผมเล่นกับคุณ พวกเราพยายามเล่นกับการหนีของคุณมันก็เหนื่อยนะครับคุณไม่เบื่อเกมแบบนี้แต่พวกเราเบื่อมากเลยนะครับ” คาริสาหัวเราะ พวกเขาคิดเป็นเกมแต่เธอกลับคิดว่าเป็นการเอาชีวิตรอด “Kingหละ?”คาริสาถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา พ่อบ้านเฉินมองไปทางบอดิ้การ์ด บอดี้การ์ดเปิดประตูในห้องเบาๆ เขาใส่หน้ากากสิงโตเหมือนเดิมใส่เสื้อสูทสีดำแล้วนั่งอยู่บนโซฟา สูงส่งมีสง่าสายตามองไปทางไวน์แดงที่อยู่ในแก้วไม่มองมาทางเธอแม้แต่ครั้งเดียวแล้วถามว่า “สนุกไหม?” “สนุกไหม?คนที่กลับคำคือนายนะก่อนหน้านี้นายบอกว่าถ้าฉันคลอดลูกเสร็จนายก็จะปล่อยฉันไปแต่สิ่งที่นายทำในตอนนี้คืออะไร?”คาริสาใจร้อนมาก “เธอพูดถึงเด็กทารกที่โดนวางยาตายเหรอ?”Kingถามด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา “นั่นก็เป็นลูกของนายนะ”อารมณ์คาริสาเริ่มเดือดแล้ว KINGลุกขึ้นมา คาริสาถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว เขาเข้าไปกอดที่เอวของเธอหมุนตัวแล้ววางเธอไว้บนโซฟาจากนั้นก็ทับไปที่ตัวของเธอมองไปทางเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ฉันเคยตรวจDNAกับเด็กคนนั้นที่ตายไปมันไม่ใช่ลูกของเธอและไม่ใช่ลูกของฉันด้วย บอกมาว่าเอาลูกฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน?” คาริสามองไปทางเขาด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อ “นายพูดว่าอะไรนะ เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเรา?””