บทที่ 5 อยากให้ฉันป้อนเธอ?

คาริสาฝัน ฝันว่าพ่อมีเลือดเต็มตัวแล้วยืนอยู่ตรงหน้าของเธอมองไปทางเธออย่างน่าสงสารเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็พูดออกมาไม่ได้นัยน์ตามีแต่เลือดไหลออกมา เธอรู้สึกเจ็บปวดใจมากและตื่นขึ้นมาจากฝันแล้วหายใจแรงร่างกายมีเหงื่อไหลเต็มตัว เธอทำอะไรไม่ได้เธอไม่อยากที่จะใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไป เธอต้องไปจากที่นี่ต้องไปให้ได้ แต่ตอนนี้เธอถูกล็อคไว้ในห้องแล้วจะไปจากที่นี่ยังไง! คาริสาไม่รู้จะทำยังไงแล้วเธอรู้สึกโกรธและรู้สึกไม่ยอมใจอารมณ์หลายๆอย่างมารวมอยู่ในตัวเธอหมดเลยเธอไปจับแจกัน คนใช้หญิงเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเศษแก้วที่อยู่บนพื้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาดว่า “คุณคาริสาคะถึงเวลากินข้าวแล้ว คุณท่านถามว่าคุณอยากจะกินอะไร!” “ฉันไม่อยากจะกินอะไรทั้งนั้นออกไปซะ”คาริสาพูดอย่างโมโห พอคนใช้หญิงได้ยินแบบนี้สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเลยแล้วยิ้มที่มุมปาก “ไม่ให้หน้าไม่เอาหน้าเรื่องเธอว่าคุณก็คิดว่าตัวเองสูงส่งแล้วเหรอ เธอก็แค่ของที่คุณท่านเคยใช้ คุณท่านแค่ให้พวกเราดูแลเธอเธอคิดว่าตัวเองสูงส่งแล้วจริงๆเหรอ” คาริสาเอาหมอนโยนไปทางเธอ คนใช้หญิงปิดประตูแรงๆ หมอนไปตบโดนประตูที่ปิดไปแล้ว คนใช้หญิงเปิดประตูอีกครั้งแล้วยื่นหัวเข้ามายิ้มแล้วพูดว่า “ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่ารับใช้คุณท่านดีๆและหาวิธีทำให้คุณท่านมีความสุขอย่างนิดๆหน่อยๆก็โมโห อยู่ที่คุณท่านเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะโมโหถ้าเธอทำให้คุณท่านมีความสุขแล้วคุณท่านอาจจะพาเธอไปซื้อเสื้อซื้อกระเป๋าซื้อเครื่องประดับก็ได้” เธอมองไปทางคนใช้หญิงนิ่งๆ เธอไม่สนใจพวกกระเป๋าหรือพวกเครื่องประดับเลย เธอแค่อยากไปจากที่นี่ แต่คนใช้หญิงคนนี้พูดถูกถ้าKingมีความสุขก็จะให้อิสระกับเธอนิดๆ เธอยิ่งขัดขืนKingก็ยิ่งจะดูให้เข้มงวดกว่าเดิม “เธอออกไปได้แล้ว”คาริสาพูดอย่างเย็นชา “เชอะ เป็นอะไรเนี่ย”คนใช้หญิงล็อคประตูดีๆ ข้าวเที่ยงข้าวเเย็นก็ไม่ได้เอามาให้เธอ คาริสาว่าเธอตั้งใจทำแบบนี้ เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยให้น้ำไหลลงมาที่ตัวอย่าไม่สนใจแล้วหลับตาลงอยากกจะให้สติของตัวเองที่ขาดหายไปกลับมาเร็วๆๆ เสียงเปิดประตูดังขึ้น ไม่ต้องลืมตาเธอก็รู้ว่าคนที่เข้ามานั้นคือKing เขาเดินไปข้างๆเธอพูดอย่างเฉยชาว่า “อาหารเช้า เที่ยง เย็นเธอไม่ได้กินสักมื้ออยากจะให้ฉันมาป้อนเธอเหรอ?” คาริสาลืมตามองไปทางเขาอย่างนิ่งๆนัยน์ตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา เธอยิ้มที่มุมปากอ่อนๆ “ไม่มีนายอยู่ฉันก็กินข้าวไม่ลง” Kingหัวเราะดังๆแล้วไปกอดที่เอวของเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง “ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ใช่ความจริงแต่ฟังแล้วก็รู้สึกสบายใจดีนะเธอจะทำแบบนี้ต่อได้” “ต่ออะไร?”คาริสาไปกอดที่คอของเขา Kingมองไปทางเธออย่างตกตะลึง “เธอที่เป็นคนเริ่มก่อนแบบนี้ทำให้ฉันไม่ค่อยชินเลย เธอไม่ชอบฉันแตะต้องตัวเธอไม่ใช่เหรอ?” คาริสายิ้มกว้าง “ฉันคิดได้แล้ว ยังไงก็ต้องอยู่กับนาย นายทำงานได้ดีคงไม่มีใครจะสู้ได้ฉันต้องอยู่กับนายอย่างมีความสุขก่อนที่นายจะรังเกียจฉัน” Kingไปอุ้มตัวเธอขึ้นมาหัวเราะแล้วพูดว่า “พูดความจริงเหรอ?” “นายดูพฤติกรรมของฉันก็รู้แล้วหนิ” Kingยิ้มกว้างไปกว่าเดิม “วางใจได้ ถ้าเธอไม่ดื้อฉันจะไม่มีวันที่จะรังเกียจเธอ” เขาอุ้มตัวเธอแล้วเดินไปทางเตียงนอน…… ไม่มีทางรังเกียจ?ฮ่าๆอนาคตอีกยาวนาน อยู่กับเขาเธอไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลยเธอแค่อยากจะไปจากเขาเท่านั้นเอง