บทที่ 8 รอดูซิว่าใครจะตายก่อน

คำนี้เป็นแผนที่รอให้เธอไปหลง เธอไม่รู้สึกเลยว่าเขานั้นรักเธอ ถ้าเขารักเธอแล้วทำไมไม่ให้เห็นหน้าจริง ถ้าเขารักเธอทำไมต้องขังไว้ด้วย ถ้าเขารักเธอทำไมไม่ให้อิสระและเกียรติ เธอกับเขาคือการดำรงชีวิตที่ไม่มีทางเท่าเทียมกันและมีการแบ่งชนชั้นกันอย่างมาก สำหรับเธอแล้วเขานั้นคือปริศนาที่แก้ไม่ได้ ไม่รู้ชื่อจริงของเขาไม่รู้ตัวตนของเขาแม้กระทั่งนิสัยของเขาเธอเองก็ไม่รู้ “นายให้ฉันก็สวม”ตาของคาริสาแดงแล้วพูด “ฮ่าๆๆๆๆๆ” Kingหัวเราะแล้วอุ้มตัวเธอขึ้นมานั่งบนตักของเขา เขาจับที่หลังหัวเธอจากนั้นก็ไปจูบที่ปากของเธอแรงๆ คาริสาควบคุมตัวเองไม่ได้ในสมองมีแต่คำถามยิ่งคิดเธอก็ยิ่งสับสน จูบของ Kingยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงฝามือของเขาเข้าไปในกระโปรงของเธอแล้วจับที่เอวของเธอมีท่าทีที่จะขยับขึ้นเรื่อยๆ คาริสาไปจับที่มือของเขาที่กำลังขยับอยู่ ตอนนี้อยู่ในที่ๆมีคนมากมายนะและมีคนดูเยอะมากขนาดนี้ Kingปล่อยปากของเธอแล้วมองไปทางตาของเธอที่มีน้ำตาคลอเหมือนกำลังอ้อนวอนอยู่ “ไม่ยอมเหรอ?” “มีคนเยอะขนาดนี้”คาริสารีบอธิบาย “คนอยู่ไหน?” Kingถาม คาริสารีบมองไปรอบๆคนพวกนั้นออกจากห้องโถงตอนไหนก็ไม่รู้แม้กระทั่งพ่อบ้านเฉินก็ไม่อยู่แล้ว “เดี๋ยวพวกเขาจะเข้ามา”คาริสาขัดขืนอยากจะรีบลงมา Kingยืนขึ้นมาแล้วเอาตัวเธอไปวางบนโต๊ะอาหารพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “วางใจได้ถ้าไม่ได้รับอุนุญาติจากฉันพวกเขาจะไม่เข้ามา” คาริสารับไม่ได้ในใจของเธอก็ยังกลัวๆอยู่แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “พวกเรากลับไปที่ห้องดีไหม?” Kingหัวเราะเบาๆมือสองข้างไปไว้ข้างหัวเธอนัยน์ตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เสียงก็เริ่มแหบตาก็มองไปทางเธออย่างดุเดือด“ฉันจะออกไปช่วงเวลานึงกลัวว่าเธอจะลืมฉันถ้าตอนนี้อยู่บนโต๊ะอาหารทุกครั้งที่กินข้าวก็จะนึกถึงฉัน ฮือ?” คำสุดท้ายของเขาเหมือนยาชาที่ทำให้สมองส่วนรับรู้ความรู้สึกไม่ทำงาน คาริสาอยากจะหนีออกไปแต่เขาไม่ให้เธอโอกาสนี้เขาสะบัดมือของที่อยู่บนโต๊ะหลนลงไปบนพื้นหมดดังปิงๆปังๆ เธอพึ่งนั่งก็……(คิดเอาเองนะจ้า) Kingไปแล้วคาริสานอนอยู่บนเตียงหนึ่งคืนไม่ลุก เช้าวันรุ่งขึ้นเธอพักผ่อนเพียงพอแล้วก็เลยออกมาจากห้องนอน พอคนใช้หญิงเห็นเธอก็เหลือกตาใส่ “น่ารังเกียจจริงๆที่โต๊ะอาหารก็อดไม่ไหวต่อไปจะให้คนอื่นกินข้าวยังไงเนี่ย” คาริสาไม่อยากจะตอบเธอก็เลยเดินไปทางด้านนอก คนใช้หญิงยืนแขวงอยู่ตรงหน้าเธอกอดอกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เชิดๆว่า “ฉันว่านะนายจะไม่มาที่นี่อีกตั้งหลายเดือนเธอมันผู้หญิงอดอยากจะให้ฉันหาผู้ชายมาให้เธอไหมไม่อย่างงั้นจะช่วยเธอแก้เหงาได้ไง” คาริสาไม่มองไปทางเธอแม้แต่ครั้งเดียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “หลีกไป” “โถๆ คิดว่าตัวเองเป็นใครก็แค่ของที่คุณชายซื้อมายังจะมาขู่ที่นี่อีกทำไมหน้าไม่อายแบบนี้ถ้าพ่อกับแม่เธอรู้ว่าเธอออกมาขายคงจะเครียดตาย” สายตาที่แหลมคมของคาริสามองไปทางคนใช้หญิง นางก็รีบทำตาโตแล้วตะคอกไปว่า “สายตาอะไรเนี่ย!” นางผลักคาริสาแรงๆแล้วพูดว่า “ฉันจะบอกเธอไว้ว่าถ้าคุณชายไม่อยู่ฉันคือคนที่ใหญ่ที่สุด” คาริสาโดนผลักไปใกล้กับกำแพงพอยืนนิ่งก็ไปตบที่หน้าของนางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์พ่อแม่ฉัน”