บทที่ 2 เธอถูกลักพาตัว

ไม่นาน เธอถูกโยนไปที่เตียงนุ่ม เธอดิ้นรนไปสักพัก ถึงรู้ว่ามือถูกหมัดไว้แน่น... เวลานี้ ฟริมซีเจ็บใจแทบไม่เหลือ นอนหดตัวอยู่ที่เตียงอย่างแมลงสาบที่อบจนสุก เร็วมาก เธอได้ยินเสียงคนเปิดประตูเดินเข้ามา “เจ้านายครับ เราพาคนมาให้แล้วครับ”บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดออกมาสักที ฟริมซีได้ยินแล้ว ใจตื่นเต้นมากว่าเดิน ถ้าเขาจะชิงทรัพย์ก็แล้วไป เธอจะได้บอกกับเลออน บ้านเลออนไม่ขาดเงิน คงจะช่วยเธอได้!แต่ ถ้าจะข่มขืนแล้วเธอควรจะทำยังไม? ถึงแม้เธอเป็นหญิงที่หย่าร้างแต่ครั้งแรกเธอยังอยู่ เธอไม่อยากเสียให้กับคนที่เธอไม่รู้จักแบบนี้ คนที่เดินเข้ามาไม่น้อย คุกเข้าข้างเดียวข้างเตียง แรงไม่เบานักเธอรับรู้ถึงเตียงที่ไม่นิ่ง เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่กล้าพูดอะไร แต่ในใจกังวลแทบแย่ ก่อนที่ไม่แน่ใจเป้าหมายคนพวกนี้ เธอไม่กล้าพูดแน่นอน ผ้าที่ปิดตาเธอถูกดึงออก ตรงหน้าฟริมซีเป็นชายหล่อเหลามีเสน่ห์คนหนึ่ง ฟริมซีมสังเกตรอบๆ คนชุดดำเฝ้าอยู่หน้าประตู ห้องตกแต่งได้หรูนัก ไม่ได้แพ้บ้านหรูของเลออนเลยแต่นิด แสดงว่าชายคนนี้ไม่ขาดเงินแน่นอน! เขาหล่อเหลาย่านนี้ อายุไม่ได้ห่างจากเลออนเยอะ ชายหนุ่มแบบนี้คงจะไม่ขาดสาวๆ! แล้วทำไมเขาถึงลักตัวเธอมาหล่ะ? “นายเป็นใคร?”ฟริมซีจ้องชายคนนี้อย่างเย็นชา ถึงแม้ในใจสั่นกลัวแทบตาย แต่สีหน้าเธอไม่ได้แสดงออกมา “เมียจ๊า คุณจำผมไม่ได้แล้วเหรอครับ?”โซซอนอมยิ้มเบาๆ แสดงให้เห็นความไม่ร้าย “เมียจ๊า?ใครเมียนาย?นายทักผิดคนแล้ว!”คำนี้กระตุ้นแผลใจฟริมซีทันที เธอแต่งงานกับเลออนมาสามปี เลออนไม่เคยเรียกชื่อ ไม่เคยเรียกเธอเมียสักคำ แต่ชายตรงหน้าที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน กลับเรียกเธอแบบนี้ “คุณไม่รู้จักผมแล้วเหรอครับ?สามเดือนก่อน ที่โรงพยาบาล ผมเกิดอุบัติเหตุ คุณเป็นคนช่วยผมไง”เขามองเธอด้วยความผิดหวังเล็กน้อย“คิดไม่ถึงคุณว่าลืมผมไปสักแล้ว” “...”ฟริซีเงียบไปพัก พยายามย้อนนึกเรื่องสามเดือนก่อน ตอนนี้จ้องใบหน้าชายคนนี้อย่างตั้งใจ เธอถึงจะร้องขึ้นอย่างกะทันหัว“นายเอง!” สามเดือนก่อน เธอได้รับผู้ป่วยฉุกเฉินคนหนึ่ง ที่เจ็บสาหัสสมอง พอเขาตื่นขึ้นมา กลับจำอะไรไม่ได้ เลยคิดว่าฟริมซีเป็นภรรยาเขาไปอย่างแปลก ผู้ป่วยแปลกแบบนี้ฟริมซีเคยเจอมามาก เธอเลยนิ่ง เพื่อที่ให้อาการผู้ป่วยดีขึ้น เธอเลยไม่ทันอธิบาย แต่วันที่สองคนนี้กลับหายไปโรงพยาบาล แม้แต่ประวัติใบออกยังไม่มี เรื่องนี้ฟริมซีลืมไปนานแล้ว เพราะเธอเจอผู้ป่วยมากขนาดนั้น คงไม่อาจจำทุกคนได้ แต่ตอนนี้ชายคนนี้พูดขึ้น เธอเลยจำเรื่องนี้ขึ้นได้ทันที โทษก็ต้องโทษเขาในตรงหน้า ที่ต่างจากตอนบาดเจ็บไปมาก แผลที่ดูโทรมในตอนนั้นไม่เหมือนตอนนี้เลยแต่นิด ทั้งตัวเขามีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่เปล่งออกมา เพียงแต่ที่ที่เขาปรากฏขึ้น ทุกอย่างที่นั่นจะเป็นแค่ตัวประกอบ เมื่อรู้สถานะเขา ฟริมซีเลยไม่ได้กลัวตื่นเต้นอีก เธอมองชายตรงหน้าไว้ ถึงรู้ว่าตัวเองไม่รู้แม้แต่ชื่อเขา “ฉันเป็นแค่หมอน้อยคนหนึ่ง ตอนอยู่โรงพยาบาลฉันทำเต็มที่ ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมนายถึงหมัดตัวฉันมาที่นี่?” อีกทั้งมาถึงที่เตียง เขาอยากทำอะไรกันแน่? โซซอนมองฟริมซีที่ถูกหมัดตัวไว้ เขาขมวดคิ้วขึ้น พลางถามขึ้นมาเข้มงวด“ใครให้พวกเธอหมัดเขา?” บอดี้การ์ดรีบตอบอย่างไม่เกี่ยว“ท่านบอกให้เชิญคุณหมอฟริมซีมาไม่ใช่เหรอครับ?เราเลย...” “ฉันบอกแล้วเป็นเชิญ พวกเธอเชิญคนแบบนี้กันเหรอ?” “เมื่อก่อนท่านเชิญคนอื่นก็ให้เราเชิญแบบนี้นะครับ”บอดี้การ์ดคนนั้นรู้สึกตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร ฟริมซียากที่จะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน“นี่ก็เรียกว่าเชิญเหรอ?ฉันเกือบถูกพวกเธอทำให้ตกใจจนหัวใจวายตายแล้วรู้ไหม?” โซซอนเหมือนเด็กที่ทำความผิด“เป็นความผิดผมครับ ไม่ได้คุยกับพวกเขาเข้าใจ คุณเป็นไรไหมครับ?” เขารีบแกะฟริมซีออก แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ฟริซีมองเขาจนหัวชา ชายคนนี้ทำกับเธอและลูกน้องนั้นมันช่างต่างกัน“นายเรียกฉันมาที่นี่ มีอะไรหรือเปล่า?” “ผมเสียความจำไปแล้ว ผ่านไปแล้วสามเดือนยังคงจำเรื่องอดีตไม่ได้” ฟังถึงนี่แล้ว ฟริมซีสงบไปพัก พลางมองเขาไว้“แล้วนายอยากให้ฉันทำอะไร?” “ในเมื่อคุณเป็นหมอ ก็คงมีวิธีช่วยให้ผมจำความขึ้นมาได้นะสิครับ?”ฟริมซีเป็นคนแรกที่เขารู้จักตอนเขาฝืน ฉะนั้นแล้วในสายตาเขาฟริมซีสำคัญมาก การเป็นหมอคนหนึ่ง ช่วยเหลือผู้ป่วยเป็นหน้าที่ตัวเอง ฟริมซีเลยตอบตามผู้ต้องทำตามบทบาท“ถ้าฉันสามารถทำได้ ฉันจะทำเต็มที่” โซซอนรีบตอบ“งั้นดีเลยครับ ผมเชื่อคุณทำได้” “เอ่อ..”การเชื่อใจในสายตาเขา ทำให้ฟริมซีรู้สึกผิด“ฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้น นายไม่ต้องคาดหวังมากนะ จริงๆนายสามารถหาหมอที่ดีกว่า” “ไม่ ผมต้องการแค่คุณ”โซซอนตอบอย่างแน่วแน่ คำพูดเขาทำให้คนฟังแล้วแปลก“ทำไมคะ?” “เพราะคุณคือภรรยาผม”เขาพูดจบ พลางยิ้มทีหนึ่งแล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอ “...” ฟริมซีเป็นคนสงวนตัวมาก ถึงแม้จะหย่า แต่จูบแรกเธอยังอยู่ ชายคนนี้...คนนี้กลับจูบเธอ... เขาช่างไร้ยางอายนัก... “นายทำแบบนี้ทำไม?” เธอหงุดหงิดจ้องเขาแน่น “ทำไมครับ?”โซซอนรู้สึกตัวเองไม่ผิดอะไร “ฉันเป็นแค่หมอ นายจะหลามแบบนี้ฉันไม่ได้ เมื่อกี้นายจูบฉันไปทีหนึ่ง มันไม่ถูกมากเลยนะ” “ตอนที่ผมจูบคุณผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นหมอนะครับ!”โซซอนผู้อย่างผ่าเผย“ฉันคิดคุณเป็นภรรยาผมไง”