บทที่ 3 คุณเป็นภรรยาผม

“...”ฟริมซีรู้สึกหน้าผากตัวเองกระตุกขึ้นมาหนัก“ฉันเคยแต่งงานนะ!” “ใช่เหรอครับ?ผมได้ยินมาว่า คุณหย่าวันนี้แล้ว” ฟริมซีมองเขาอย่างตกใจ“ใครบอกนาย!” เขาช่างรู้เรื่องเธอมากเกินไปแล้วไหม? เธอพึ่งหย่า เขายังรู้? โซซอนพูด“ผมเห็นใบหย่าคุณแล้วครับ” เพราะตอนที่ฟริมซีถูกลักตัวมา ในมือเธอถือใบหย่าไว้ ก็ต้องมาถึงมือโซซอนแน่นอน ฟริมซีรีบพูดขึ้น“นายคืนฉันนะ” นั่นสำหรับเธอเป็นแผลที่เจ็บ เธอไม่ยอมให้คนอื่นมาเจอบาดแผลเธอง่ายๆหรอก โซซอนพูดอย่างตกใจ“ตื่นเต้นทำไมครับ เพียงแค่ใบหย่า” “นั่นเป็น**ของฉัน” “ตอนนี้คุณเป็นคนของผมแล้ว **ของคุณ ก็เป็นของผม”โซซอนมองเธอไว้อ่อนโยน พลางจับคางเธอไว้ มองใบหน้าเธอให้ถ้วน ถึงจะเห็นใต้ตาเธอยังมีรอยน้ำตา“ตอนนี้ผมแปลกมาก ผู้ชายที่หย่ากับคุณ หน้าตาเป็นแบบนไหน?” ฟริมซีถูกเขาถามจนอึ้ง ไม่ได้ดันมือเขาออกอย่างรีบ“ทำไม?” โซซอนยื่นหน้าไปใกล้เธอ เผยกลิ่นครุมเครือออกมา“อยากรู้สายตาเขาแย่แค่ไหน ถึงไม่เอาคุณ” “นายอย่าเอาฉันมาล้อเล่น”ฟริมซีอยากดันเขาออก ถึงแม้จะหย่า แต่เธอยังชอบเลออน ฉะนั้นแล้วเธอไม่ชอบผู้ชายคนนี้ที่ไม่ให้เกียรติเธอ ไม่ได้เล่นครับ ผู้ชายคนนั้นต้องคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับคุณ เลยเลือกที่จะหย่า แต่คุณสามารถมาที่ผมได้นะคับ รับรองผมจะรักคุณให้ดีแน่นอน” เขาพูดอย่างเป็นความจริง ฟริมซีขำออกมา“เราสนิทกันมากเหรอ?” “คุณเป็นภรรยาผม คุณว่าสนิทไหมหล่ะ?” “ฉันไม่รู้จักนาย”เป็นเพียงความสัมพันธ์หมอและคนไข้ ฟริมซีรู้สึกชาคนนี้ช่างประสาทนัก “ผมชื่อโซซอน อายุยี่สิบแปดปี ประธานบริษัทเสนกู้ ”เขาแนะนำตัวเองขึ้น จากนั้นพูดด้วยความรู้สึกผิด“ทุกอย่างนี้คนอื่นเป็นคนบอกกับผมเอง จริงๆผมไม่รู้ตัวเองเป็นใคร แต่ คุณมาแล้ว ผมไม่ถือสาจะอยู่ด้วยกันกับคุณ แล้วค่อยๆรู้จักตัวเอง” “โซซอน?”ฟริมซีมองใบหน้าเขาอย่างตกใจ“นายเป็นโซซอน?” “ทำไม คุณรู้จักผมเหรอครับ?”โซซอนองเธออย่างสงสัย เขารู้สึกเริ่มสนใจอดีตตัวเองมากขึ้น ถึงแม้ลูกน้องเขาบอกเขาไปหลายพันรอบ แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไร เหมือนเป็นการพูดถึงอีกคนหนึ่ง ฟริมซีพูดขึ้น“มีใครไม่รู้จักโซซอนบ้าง?” เมืองนี้ โซซอนเป็นผู้มีชื่อเสียง เขาเป็นประธานผู้สืบถอดบริษัทเสนกู้ ตอนอายุเขาสิบสาม พ่อแม่เสียชีวิต เขาเลยได้รับมือต่อ เด็กอายุสิบสามคนหนึ่ง ต้องรับมือกับบริษัทใหญ่ขนาดนั้น อยู่ในสายตาคนอื่นช่างเป็นเรื่องตลกนัก และแล้วสิบห้าปีผ่านไป จากสายตาไม่เห็นด้วยคนคนนอก สุดท้ายเขาก็ทำได้ แต่... นิสัยชายนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาใช้ความดีใจตัวเองในการดำเนินเรื่อง ไม่มีเหตุผล และไม่มีหลักการ และระหว่างที่คนต่างรู้สึกเขาทำไม่ได้นั้น ผลที่เขาทำออกมาช่างในคนอื่นพอใจนัก เพราะร่องรอยจากหลายปีที่สะสมมา ทำให้เขากลายเป็นผู้มีชื่อเสียงในเมือง และแน่นอนเป็นชื่อเสียงเสีย จากสายตาคนอื่น โซซอนเป็นเหมือนมาเฟีย คนที่เกลียดเขาทุกคนไม่กล้ายุ่งกับเขา ฟริมซีไม่กล้าเชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเองคือโซซอน พูดตามจริงเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนแบบนี้ จากสถานะโซซอน สามารถหาหมองที่เก่งกว่า แต่ทำไมถึงเป็นเธอ? บางทีเธอควรจะฉวยโอกาสนี้ปฏิเสธหรือเปล่า? “ถ้าฉันไม่เป็นหมอของนาย จะได้ไหม?” ไม่กล้าจะแสดงออกมาเยอะ ฟริมซีเลยถามอ้อม โซซอนพยักหน้า“ได้ครับ คุณสามารถเป็นภรรยาผมได้!” “...”คำตอบนี้ทำให้หน้าผากฟริมซีแน่นจนเป็นขีด“ฉันอยากออกจากที่นี่ ฉันยังมีงานต้องทำ” “ออกจากที่นี่?”โซซอนสีหน้าเย็นลงเยอะ เขายักษ์คิ้วขึ้น“คุณกำลังปฏิเสธผมเหรอ?” “นายมีหมอมากมาย คงไม่ต้องการฉัน” “ผมบอกต้องการก็คือต้องการ”โซซอนจอมจุ้นนัก“ก่อนที่ความทรงจำเก่าผมไม่กลับมา ผมไม่ปล่อยคุณไปไหน” “นายบอกไรนะ?”ฟริมซีรีบร้อนแล้ว“ฉันยังมีงานตัวเอง” “ลาครับ!” “ไม่ได้ค่ะ!จู่ๆลาไม่ไปทำงานแบบนี้ เป็นพฤติกรรมที่ไม่มีความรับผิดชอบที่สุด”ฟริมซีเป็นคนซื่อตรงบ้างาน ไม่ทำงานวันหนึ่ง เธอจะรู้สึกไม่สบายใจ ก็เพราะเป็นแบบนี้ ถึงแม้เธอจะรักเลออนไปนานหลายปี แต่เธอก็ไม่กล้าสรภาพ เพราะเลออนชอบชุน แต่ไม่ใช่เธอ เธอและชุนเป็นลูกพี่น้องกัน เธอจะกล้าแย่งได้ไง? “ฉะนั้นแล้วคุณเลยต้องรีบพยายามทำให้ผมจำความได้ มีแต่แบบนี้ คุณถึงจะออกไปได้” ฉะนั้นแล้ว เธอถูกลักพาตัวแล้วใช่ไหม? ฟริมซีถอนหายใจ เธออยู่ในมือโซซอนแล้ว ยังมีทางเลือกสักที่ไหนหล่ะ? ทีนี้เธอไม่อาจสนเขาเป็นใคร ยิ่งโซซอนเคยเป็นคไข้เธอมาก่อน เธอต้องรับผิดชอบช่วยเหลือเขา ฟริมซีพูดขึ้น“ก็ได้!ฉันตกลงจะช่วยนายจำความหลับมา แต่ นายห้ามควบคุมอิสระฉัน” “ถ้าเกิดคุณหนีหล่ะ?”โซซอนสงสัยเธอ “ถึงแม้ฉันจะหนี จากสถานะประธานอย่างนาย เพียงนาทีเดียวก็หาฉันได้ไม่ใช่?เหมือนครั้งนี้” เหมือนครั้งนี้ที่ลักตัวเธอมาที่นี่ เขาเคยให้สิทธ์เธอเลือกสักที่ไหนหล่ะ? โซซอนคิดแล้วก็จริงด้วย สามเดือนนี้ เขาได้รู้ถึงฝีมือลูกน้องในการทำงานมาดี เหมือนว่า นอกจากเรื่องที่จะย้ายดวงจันทร์ลงมาแบบนี้แล้ว ไม่มีเรื่องอะไรที่ลำบากพวกเขาได้ เขามองฟริมซีไว้“เพียงแค่คุณไม่ดื้อ ผมก็จะปล่อยคุณไป” ฟริมซีเลยลบความคิดที่จะหนีไป พลางเดินลงเตียง“นายเอาประวัติอาการนายให้ฉันดูหน่อย” โซซอนรีบสั่งคนให้ไปเอามา ฟริมซีนั่งลงโซฟา ดูประวัติอาการเขาไปหลายรอบ โซซอนมีหมอที่เก่งสุดกลุ่มหนึ่ง ยังไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ แล้วเธอสามารถทำอะไรได้บ้าง ตอนที่เธอกำลังดูนั้น โซซอนนั่งลงข้างเธอ สายตาจับจ้องเธอไม่ห่าง เหมือนกำลังมองคนที่ตัวเองรัก ฟริมซีไม่ชิน ถึงแม้จะหย่ากับเลออนแล้ว แต่สมองเธอนั้นเธอยังเป็นคนที่มีสามีอยู่