บทที่ 4 ผู้หญิงที่เขารัก

เธอมองโซซอน“ทำไมต้องจ้องฉันแบบบี้?” “ถึงแม้ผมจะจำเรื่องอดีตไม่ได้ แต่ผมรู้ ผมรักคนหนึ่งมากๆ”โซซอนมองตาเธอไว้ เหมือนคนนั้นเป็นเธอ ฟริมซีพูด“ต้องไม่ใช่ฉันแน่นอน นายไม่ต้องใช้สายตาแบบนี้มองฉัน ถ้าคนนั้นเป็นฉันจริง คนรอบตัวนายก็คงจะรู้นะ?” “อืม”โซซอนตอบ“ผมเคยเจอคนคนนั้นมาก่อน แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่...” ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมาแล้วเจอฟริมซี สมองเขาก็มีเงาคนหนึ่ง ที่ปนกับฟริมซีไปแล้ว ทุกอย่างในตัวเธอทำให้เขาต้องลุ่มหลง นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาจะหาฟริมซี เหมือนเพียงแค่มองเธอไว้ เขาก็จะรู้สึกสบายใจมาก “ใช่เหรอ?หรือไม่ก็พาคนนั้นให้ฉันดูที?”ฟริมซีแนะนำ ตอนนี้เธอก็ไม่แน่ใจตัวเองควรจะทำอะไร บางทีถ้าได้เจอผู้หญิงคนนั้นแล้ว สามารถถามเรื่องโซซอนในอดีตขึ้นมาได้บ้าง ใครจะไปรู้ โซซอนขมวดคิ้วขึ้น เหมือนกำลังต่อต้าน“ผมไม่อยากเจอเขา” เมื่อดูประวัติเขาเสร็จ ฟริมซีก็ท้อแล้ว แผลภายนอกโซซอนหายแทบหมดแล้ว นอกจากความจำเขา ร่างกายไม่มีปัญหาอะไร ฉะนั้นแล้ว ในประวัตินั้นไม่ได้ให้ข้อมูลเธออะไรเลย ฟริมซีเลยตัดสินใจไปถามคนรอบตัวโซซอน เพื่อจะได้ความหวังขึ้นมาบ้าง เธอลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนอน โซซอนเดินตามหลังเธอ เดินมาถึงระเบียง ฟริมซีมองไปวิวนอกหน้าต่าง ถึงรู้ว่าฟ้ามืดลงแล้ว คิดไม่ถึงเพียงแค่ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เพราะโซซอนได้วุ่นวายไปแล้วทั้งวัน แม้แต่เธอเองยังลืมความจริงที่เธอพึ่งหย่าไป พอเธอหยุดฝีเท้าลง โซซอนไม่ได้เร่งเธอ เพียงยืนข้างๆดูเธออย่างไม่เบื่อ ลูกน้องที่เห็นโซซอนมีความอดทนใจต่อฟริมซี รู้สึกแปลกนัก ถึงแม้โซซอนจะจำความไม่ได้ แต่สามเดือนนี้ อารมณ์เขาไม่ลดเลยแต่นิด ยังคงร้ายแรงซาตานเหมือนเดิม แต่ ต่อหน้าฟริมซี เขากลับเหมือนเป็นอีกคนไปเลย ฟริมซีดึงสติกลับ มองไปหาโซซอน “คิดไม่ถึงจะค่ำแล้วขนาดนี้แล้ว ฉันสามารถกลับไปก่อนได้ไหม วันอื่นค่อยแวะมา?” โซซอนชายเวลาสามเดือนยังจัดการไม่ได้ แล้วเรื่องแบบนี้เธอจะทำได้แค่พริบเดียวได้ไง ฉะนั้นแล้ว เธอเลยอยากออกไปที่นี่ก่อน และจะกลับมาเมื่อไหร่นั้น ค่อยว่ากันอีกที! โซซอนดูออกว่าเธออยากหนี“ไม่ได้ ดึกแล้ว คุณพักที่นี่เลย!” “ฉันไม่อยากพักที่บ้านผู้ชายคนที่ฉันไม่รู้จัก ถ้าสามีฉันรู้ เขาจะโกรธ เสียชื่อเสียงฉันด้วย” “คุณไม่พูดจะมีคนรู้ไหม”เพียงแค่พูดถึงเรื่องหย่า โซซอนจะแน่วแน่ทันที ฟริมซีมองสายตาเขาที่มุ่งมั่น กำลังจะพูดอะไร แต่คนใช้เดินมาพอดี“อาหาค่ำเสร็จแล้วค่ะ” “ไปเถอะ!กินข้าวกัน” โซซอนชักชวนเธอ ฟริมซีหิวแล้วจริงด้วย เธอไม่ใช่คนที่หาเรื่องลำบากใส่ตัว ถึงแม้จะออกไปไม่ได้ งั้นก็อยู่ต่อ คงจะไม่เสียเปรียบอะไร! คืนนี้โซซอนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ กินดี เลขาเชที่ยืนข้าง ได้แต่ต้องเขาไว้เงียบๆ พรหมลิตของคนช่างแปลกนัก ก่อนโซซอนจะเสียความจำไป เขาไม่เคยดีอ่อนโวต่อผู้หญิงมาก่อน แน่นอนนอกจากคุณผู้หญิงหยี เมื่อกินข้าวเสร็จ ฟริมซีอยู่ที่บ้านนี่ต่อ เธอถามเลขาเชเรื่องโซซอนขึ้น เลยรู้โซซอนมีคนที่รักมาคนหนึ่ง ชื่อหยี เป็นลูกเลี้ยงของอาโซซอน ทั้งสองคนโตมาด้วยกัน ความสัมพันธ์ดี ก่อนโซซอนจะเสียความจำเขารักเอ็นดูหยีมาก เหมือนเป็นเนื้อในตัวเขา เลขาเชมองฟริมซีไว้ อธิบายขึ้น“คุณโซซอนคงจะคิดว่าคุณคือคุณผู้หญิงหยีแล้ว กริยาที่เขามีต่อคุณหมอฟริมซีตอนนี้เหมือนกันกับตอนทำกับคุณผู้หญิงหยีไม่ต่างเลย” ฟริมซีพูด“นี่ช่างแปลกนัก!ทำไมถึงเป็นฉัน ฉันไม่เคยรู้จักเขามาก่อนนิ” “อาจเป็นเพราะตอนที่คุณผู้ชายฝืนขึ้นมา คนแรกที่เห็นคือคุณหมอฟริมซีหรือเปล่า?” “มีเหตุผล” ที่เป็นอาการนึกคิดไปเอง เหมือนนกน้อยที่ลืมตาครั้งแรกสิ่งแรกที่เขาเห็นนั้นเขาจะนึกว่าเป็นแม่ตัวเอง และวันที่โซซอนเสียความจำไป คนแรกที่เขาฝืนแล้วเห็นคือฟริมซี เขาเลยคิดว่าเธอคือผู้หญิงที่เขาชอบ ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ เรื่องนี้ก็มองทะลุกันได้แล้ว “แล้ว...คุณผู้หญิงหยีรู้เรื่องคุณชายโซซอนเสียความจำหรือเปล่า.”ฟริมซีถามขึ้น “รู้สิครับ”สาตาเลขาเชดูวามไร้หนทาง“แต่รู้ทำไม คุณชายไม่ชอบคุณผู้หญิงหยีมาก หลายครั้งที่คุณหยีมาเยี่ยมเขา ได้ร้องไห้กลับไปทุกครั้ง” “……” “...” ดึกๆ คนใช้จัดห้องให้ฟริมซี ฟริมซีเลยพักลงมา เลขาเชพูดขึ้น“คุณหมอฟริมซีไม่ต้องรู้สึกอึดอัดที่พักที่นี่นะครับ ก่อนหน้านี้หมอที่มารักษาคุณชาย ก็จะพักที่นี่เหมือนกัน เพื่อจะได้สะดวกและมีเวลามากขึ้น เราจะจ่ายเงินเดือนให้ทั้งหมดเลย” “งั้นขอบคุณมาเลยค่ะ” คำพูดเช ทำให้ฟริมซีไม่ได้รู้สึกอึดอัดมากแล้ว เพราะเชทำเรื่องอย่างถูกหลักการ ไม่เหมือนโซซอนที่มักจะใช้สายคาแปลกมแงคน ทำให้เธอรู้สึกเกรง ตอนนี้เชที่พูดแบบนี้ เธอกลับโล่งอกได้ โซซอนเพียงแค่คิดว่าเธอเป็นคนที่เขาชอบไปชั่วคราว แค่เธอให้เขาจำความได้ เขาคงไม่มีเหตุผลให้เธออยู่ที่น่าอีกต่อไป เช่าตรู่ฟริมซีไปเดินที่สวนบ้าน เธอตื่นเช้าจนติดนิสัย ไม่เคยนอนตื่นสาย ตอนนี้โซซอนยังไม่ตื่น เธอคงไม่ต้องอะไรกับเขา คฤหาสน์เสนกู้ช่างใหญ่นัก ใหญ่หลายเท่ากว่าของเลออนอีก ตระกูเลออนเป็นผู้ฐานะดีที่หนึ่งของเมือง แต่ตระกูลโซซอนนี้ไม่ได้แย่กว่าอะไร ตระกูลโซซอนที่ไม่ถูกยอมรับ เพราะคนรับสืบบถอดเป็นโซซอน ช่างไม่น่าให้ความไว้วางใจ!ถึงแม้บ้านเขาจะสู้บ้านเลออนได้ไม่แพ้ แต่เขาไม่ได้หวังชื่อเสียงอะไรแบบนั้น เมื่อไปเดินเล่นกลับ ฟริมซีเลยกลับห้อง เธออยากให้คนใช้ทำอาหารเช้าให้เธอ แต่พอเข้าบ้าน ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งคุยกับคนใช้ที่โซฟา“พี่โซซอนยังนอนอยู่เหรอ?” “ใช่ค่ะ” “ได้ยินมาว่าพวกเธอได้เชิญหมอกลับมาอีกคนเหรอ?”หญิงคนนั้นดูเป็นเข้านายที่นี่ไม่ช่าง ฟริมซีไม่ต้องคิดเยอะ ก็รู้สถานะคนคนนี้ เธอต้อเป็นหยีแน่นอน