บทที่ 5 เขาจำผิดคน

ช่างสวยวัยสาวจริงๆ ไม่แย่กว่าชุนที่เลลอนรักเลย ฟริมซีที่เดินเข้ามา คนใช้เห็นแล้วรีบแนะนำให้หยี“ท่านนี้คือหมอฟริมซีค่ะ” หยีลุกขึ้น สายตาจ้องจับตัวฟริมซีไปรอบหนึ่งรีบระวังขึ้นมา“เป็นผู้หญิงเหรอ?” “หวัดดีค่ะคุณหยี ฉันคือฟริมซี”ฟริมซีให้ความเกรงใจ เธออยู่ที่นี่เพราะงาน ไม่ได้อยากผิดต่อบีเข้านายคนนี้ หยีข่มขู่ขึ้นมา“ตอนนี้ใครๆก็เป็นหมอกันได้เลยเนอะ” ฟริมซีสาวเกินไป คนอายุน้อยมักทำให้คนรู้สึกไม่มั่นคง และที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิงด้วย ทำให้หยีต้องรู้สึกมีความอันตราย ฟริมซียิ้ม“เป็นแค่ต้องการมีอาหารได้กิน คุณผู้หญิงไม่ต้องห่วงค่ะ เมื่อคืนฉันคุยกับเชไปแล้ว รู้สถานะคุณไปแล้ว เลยอยากเจอคุณพอดี ไม่คิดว่าคุณมาเลย” หยีนั่งลง แล้วมองฟริมซี ไม่ได้เร่งรีบหยอกเธอ สำหรบเธอในตอนนี้ สิ่งเดียวจะทำคือให้โซซอนจำความขึ้นมา ต้องเข้าใจ โซซอนในเมื่อก่อน ไม่มีหญิงคนอื่นนอกจากเธอ แต่ตอนนี้ก็เพียงมีหมอที่หน้าตายังใช้ได้คนหนึ่ง ยังทำให้เธอรู้สึกระแวง นี่ช่างตลกนัก! เธอมองฟริมซี ถามขึ้น“คุณสามารถช่วยพี่โววอนให้จำเรื่องอดีตขึ้นมาได้แน่นอนเหรอ?” “ฉันสามารถพูดได้ว่าฉะนพยายามให้สุดค่ะ”ฟริมซีไม่อยากพูดคำที่คาดหวังเยอะ หยีพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ยังจะเชิญเธอมาทำอะไร?” “หมอที่เก่งนักก็หามาแล้ว ก็ไม่ได้รักษาให้คุณชายโซซอนดีขึ้น?แต่ฉันล้มเหลวไปก็ควรจะเข้าใจกันไหม?”ฟริมซีดูออกอยู่แล้วคุณหญิงหยีกำลังต่อต้านเธอ แต่เธอทนไว้ ไม่อยากอะไรมากกับคุณหนูแบบนี้ ไม่มีผลดีหรอก ฟริมซีเคยเห็นคุณหนูนิสัยแปรปรวนมาเยอะ เธอเลยฉลาด หยีมองฟริมซี ยังอยากพูดอะไรต่อ แต่โซซอนลงมาพอดี เขายังสวมชุดนอนอยู่ ดูงัวเงียเดินลงมา เห็นหยีแล้ว สีหน้าเปลี่ยนทันที หยีทักทายเขาก่อน“พี่โซซอนคะ?” โซซอนค่อยเดินมา เหมือนเห็นผีดิบไม่ต่าง“คุณมาอีกทำไม?ไล่ยังไงก็ไม่ไป เดี๋ยวๆก็ปรากฎอยู่ตรงหน้าผมได้” เขาไม่รู้ทำไม พอเห็นผู้หญิงคนนี้ไฟจะลุกขึ้นทันที เพียงเห็นเธอ เขาจัรู้สึกทั้งตัวไม่สบาย และเป็นหญิงคนนี้เอง ที่คนอื่นบอกว่าเป็นคนที่เขารักมากในอดีต นี่ช่างให้คนคิดยาก หยีไม่รู้ตัวเองผิดตรงไหน เธอกลัวมองโซซอนอย่างกลัว“พี่โซซอน คุณไม่รู้สภาพตอนนี้ของคุณน่ากลัวมากแค่ไหน?แต่ก่อนคุณไม่ทำแบบนี้กับฉันเลย!ตอนนั้นคุณดีกับฉันมากเลยนะ” โซซอนสีหน้าบึ้งแทรกทันที“รีบออกไปซะ อย่าให้ผมต้องเห็นคุณอีก” เหมือนเขาถ้าเห็นหยีมากกนาทีเดียวจะทานข้าวไม่ลงสักงั้น เมื่อคืนฟริมซีคุยกับเช รู้ความสัมพันธ์โซซอนและหยีในอดีต เธอไมได้สงสัยคำพูดเช แต่ตอนนี้เธอเห็นโซซอนที่กริยาแบบนี้กับหยี ช่างเหมือนเจอผีจริง! ความเย็นชาเหนือกล้าแบบนั้นของหยีเมื่อกี้หายไปทันที เธอพูดขึ้นอย่างดี“พี่โซซอนอย่าโกรธเลยนะ ฉันแค่เป็นห่วงคุณไง เลยมาเยี่ยมคุณ” “ออกไป”โซซอนอยากไล่หญิงคนนี้ออกไปมากสุด เมื่อถูกโซซอนกระตุ้นแบบนี้ หนามหยีหายไปทันที เธอพูดกับฟริมซีอย่างน่าสงสาร“คุณหมอฟริมซี หวังว่าคุณจะดูแลพี่ชายฉันให้ดีขึ้นมาเร็วๆนะคะ” เธอเชื่อว่าถ้าโซซอนจำความขึ้นมาได้ เขาจะไม่ทำกับเธอแบบนี้ นี่ช่างเกินเหตุจริง ตอนนั้นชายคนนี้รักเธอเท่าชีวิต แต่หลังเกิดอุบัติเหตุ เขาเปลี่ยนสามร้อยหกสิบองศาจนเป็นอีกคนไปเลย ทั้งๆที่เขารักที่สุด กลับเป็นคนที่เขรังเกลียดที่สุด หริซีเลยรู้สึกต้องรับกริยาแบบนี้เธออย่างทำไรไม่ได้ เธอเลยตอบหลับ“ค่ะ ฉันจะพยายาม” เมือคนใช้ส่งหยีออกไป หยียังคงร้องไห้ออกไปเหมือนเคยแน่นอนถ้าเปลี่ยนเป็นใคร ก็รับโซซอนในแบบนี้ไหวหรอก! ฟริทซีมองโซซอนไว้ เพระอาการที่เขาหัวร้อนแบบนั้น เธอเลยไม่กล้าคุยกับเขา เพียงแต่เงียบไว้ หวังว่าโซซอนจะลืมเธอที่ยังอยู่ นี่ช่างเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ โซซอนเดินเข้ามาอย่างเข้ม เธอรีบระแวงขึ้น... เขาอยากทำอะไร? คงไม่ใส่ลงมี่เธอหรอกนะ? “คุณโอเคไหมครับ?”ใครจะไปรู้ เมื่อมาถึงตรงหน้าเธอสีน้าโซซอนกลับเปลี่ยนไปทันที ชายหนุ่มที่หัวร้อนเมื่อกี้นั้น กลับห่วงใยเธอขึ้นมา“หญิงบ้าคนนั้นคงไม่ทำอะไรคุณนะครับ?” “โอเคค่ะ ฉันไม่เป็นไร”คำพูดที่หยีบอกนั้น เธอไม่ได้ใส่ใจ แต่โซซอนกลับดูตื่นเต้นกว่า ฟังเชพูด เมื่อก่อนโซซอนก็ทำแบบนี้ต่อหยี เขาสามารถร้ายกับทุกคน นอกจากหยีที่เขาไม่ร้าย ตอนนี้ฟริมซีกลับเป็นคนที่เขาจำผิด ดูเขาที่ดีกับตัวเอง เธอจะรู้สึกผิดต่อหยีมากนัก จากเดิมที่ถูกโซซอนบังคบอยู่ข้างเขาดูแล ตอนนี้เธอตัดสินใจจะสู้ปัญหาตรงหน้า ช่วยโซซอนจำความกลับมา ฉะนั้นแล้วพอเธอทานเข้าเสร็จ เธอก็ไปหาเชที่ช่วยเธอจัดโต๊ะทำงาน หาข้อมูลไปครึ่งวัน เธอยังโทรไปลากับหัวหน้าด้วย หน้าต่างเปิดไว้ ลมที่พักเข้ามาตลอด ฟริมซีนั่งอยู่ที่โต๊ะ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่พัดปรอยๆ โซซอนยืนนอกประตู จากเดิมที่คิดอยากมาหาเธอ พอเห็นเธอตั้งใจแบบนี้ เลยไม่อยากรบกวน เขามองฟริมซีตั้งใจทำงานแบบนี้ เหมือนเป็นภาพวาด ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างหยีที่ใช้ความงามแล้วจะเทียบได้ และทีนี้ มือถือฟริมซีดังขึ้น เธอเอาขึ้นมา มองทีหนึ่ง เป็นสายตาแม่ อาจเป็นเพราะโซซอนที่ดีกับเธอมาก เธอเลยไม่ได้รู้สึกเหมือถูกลักพาตัว ในสายตาเธอ นี่เป็นเพียงงาน เลยไม่ได้พูดกับคนในครอบครับในสภาพแวดล้อมตอนนี้ “แม่คะ”ต่อหน้าแม่นั้นฟริมซีกตัญญูนัก เธอไม่เคยผิดต่อแม่ ไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจ เสียงแม่ฟริมสีนิ่งปกติ“ได้ยินว่าเธอหย่ากับเลออนแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” “แม่รู้ได้ไงคะ?”เรื่องนี้ฟริมซีคิดว่ารอผ่านไปสักช่วงถึงจะพูดกับคนในบ้าน แต่ไม่รู้ว่าแม่กลับรู้เร็วมาก