บทที่ 6 มือที่สามมาหา

“ไม่เพียงแค่ฉัน คนทั้งบ้านตระกูลเสนจี้รู้กันหมดแล้ว เธอสองคนเอาแต่ใจเกินไปนะ เรื่องหย่าใหญ่โตแบบนี้ ไม่พูดกับทางบ้านแม้แต่คำเดียว”เลออนเป็นคนที่ดีขนาดนี้คนหนึ่ง ไม่รู้หญิงสาวมากแค่ไหนที่อยากเป็นภรรยาเขา ลูกเขยดีแบบนี้จะไปหาที่ไหนเล่า? แม่ฟริมซีได้ยินข่าวนี้แล้ว อยากตามหาฟริมซีกลับมาตบหนักๆจริงนัก ฟริมซีจุกใจขึ้นมา นี่ไม่ใช่ยิ่งที่เธอเต็มใจสักหน่อย“ยังไงก็หย่าแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราเอง” ถึงแม้เธอรู้ความสัมพันธ์ตัวเองและเลออน เป็นเพียงเลื่อนไขเพื่อผลประโยชน์ตระกูลเสนยวี่หรือบ้านฟริมซี แต่สามปีนี้ที่เธอแต่งงานกับเลออน พ่อแม่ก็ไม่ได้พลาดโอกาสนี้ ทำให้ธุรกิจนั้นโตขึ้นมามาก ถึงแม้ทั้งสองคนจะหย่ากัน อาจไม่ได้ส่งผลกระทบให้คนตระกูลเสนยวี่มาก แม่ฟริมซีพูดขึ้นลหบากใจ“ฟริมซี แม่หวังดีให้ลูกนะ!สามปีนี้เลออนดีต่อเธอไม่น้อยสินะ!ผู้ชายดีดีแบบนี้ บนโลกนี้ไม่มีคนที่สองแล้ว เธอทำแบบนี้ไม่รู้สึกเสียดายเหรอลูก?” สายตาฟริมซีในเมื่อกี้ยังเต็มไปด้วยความว่าง ตอนนี้กลับค่อยๆนิ่งลง คำพูดแม่นี้ เธอเข้าใจดีเหมือนกัน เพียงแต่ เลออนไม่รักเธอ เธอสามารถบังคับได้ไหม? “แม่คะ เรื่องนี้ค่อยคุยดีกว่านะ!”ฟริมซียังไม่อบยากคุฯเรื่องนี้ ไม่ง่ายที่เธอลืมแผลในใจเพราะเรื่องงาน แต่ตอนนี้แม่พูดขึ้นอีกครั้ง เธอพลางเสียใจขึ้นอีกแล้ว แม่ฟริมซีไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ“เธอบอกแม่มาตรงๆนะ ชุนกลับมาแล้วใช่ไหม?พวกเธอเลยหย่ากัน?”เลออนชอบชุน เรื่องนี้ใครๆก็รู้กัน แต่ ชุนหนีไปกับชายคนอื่น เรื่องนี้ใครๆก็รู้เหมือนกัน ถ้าเทียบกันในวันนี้ ชุนไม่ใช่ภรรบยาคนที่เลออนยอมรับคนนั้นแล้ว ฟริมซีไม่ได้ปฎิเสธ แม่ฟริมซีเข้าใจดี “พอแล้วฉันรู้แล้ว เรื่องนี้ฉันจะไปเอาให้รู้เรื่องเอง” “แม่”ฟริมซีร้องขอ“แม่อย่าวุ่นวายนะ ตอนนี้จะทำอะไรก็ไม่มีความหมายแล้ว เราหย่ากนแล้วค่ะ”ทุกอย่างได้ดำเนินการหย่าเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้แม่ฟริมซีไม่ยอม ตอนนี้ก็เอาอะไรกลับมาไม่ได้ ท่าเศร้าคือเหมือนแม่ฟริมซีฟังคำพูดเธอไม่รู้เรื่อง“ตอนนี้เธออยู่ไห?ฉันอยู่บ้านเธอตอนนี้ รีบกลับมา” แม่ฟริมซีบอกว่าอยู่บ้าน ก็คงเป็นที่ที่เลออนและฟริมซีเคยพัก ฟริมซีพูดขึ้น“แต่ตอนนี้ฉันทำงานค่ะแม่” “ฉันโทรไปถามหมอที่โรงพยาบาลแล้ว วันนี้เธอไม่ไปทำงาน”แม่ฟริมซีพูด“อย่าหาข้ออ้าง รีบกลับมาซะ” เธอไม่สามารถเห็นลูกตัวเองหย่ากันไปแบบนี้ ฟริมซีปวดหัวแทบแย่ ถ้าตอนนี้แม่ไปหาเลออน เธอก็หน้าแตกพอดี ฟริมซีวางสายรีบออกมาจากห้อง เจอโซวอนยืนหน้าประตูพอดี เธอพูดขึ้น“คุณชายโซซอนคะ ฉันอยากกลับบ้านไปรอบหนึ่ง” ถ้าเธอมาไม่ไป แม่เธอต้องทำเรื่องออกมาแน่นอน ถึงแม้โซซอนเคยบอกห้ามเธอไปไหน แต่เธออยากลองดู เพราะสถานการณ์พิเศษแบบนี้ โซซอนคงจะเข้าใจ! โซซอนฟังคำพูดเธอแล้วพลางสั่งผู้ช่วยเชที่ยืนอยู่ไม่ไกล“เช จัดรถให้หมอฟริมซี ส่งเขากลับบ้าน” ฟริมซีที่นึกว่าจะถูกปฏิเสธ เธอมองโซซอนไว้“ขอบคุณ” โซซอนส่งเธอไปถึงช่างล่าง คนขับรถเตรียมเสร็จแล้ว โซซอนมองเธอ พูดขึ้น“หวังว่าเย็นนี้คุณจะกลับมาที่นี่เอง” ฟริมซีอึ้งไปพัก จะกลับหรือไม่กลับเธอไม่เคยคิดมาก่อน โซซอนยิ้มขึ้น “แต่คุณไม่ต้องห่วง ถึงแม้คุณไม่กลับมา ผมก็จะไปหาคุณอยู่ดี” สายตาเขานั้น ทำให้ฟริมซีรู้สึกตัวเองเป็นเหยื่อเขาที่หนีไม่พ้น “หมอฟริมซี เชิญขึ้นรถครับ”ผู้ช่วยเชเปิดประตูให้เธอ ฟริมซีพูดขอบคุณไป“ขอบคุณค่ะ” เชพูดขึ้น“เรื่องที่คุณโซซอนเราเสียความจำ ยังต้องขอหมอฟริมซีเก็บเป็นความลับนะครับ” เรื่องพวกนี้เชได้บอกไปให้เมื่อคืนแล้ว เพราะสถานะโซซอนสำคัญมาก คนอื่นรู้หากรู้ว่าเขาเสียความจำไป จะไม่ดีต่อเขา ฟริมซีตอบ“ฉันรู้แล้วค่ะ” เธอเป็นหมอ ถึงแม้เชไม่บอกเธอ เธอเองก็ไม่ทำแบบนั้น เมื่อออกจากบ้านโซซอน ฟริมซีให้คนขับรถส่งไปข้างๆบ้านเธอ เธอเดินกลับไปเอง รถบ้านโซซอนสะดุดตาเกิน เธอไม่อยากอธิบายอะไรยาก ที่พักเธอและเลออนเป็นคฤหาสน์สามชั้น ด้านนอกเต็มไปด้วยถาวาลดอกไม้ กลับมาถึงที่พักเธอและเลออนอีกครั้ง ฟริมซีรู้สึกสับสนมาก จริงๆเธอก็กลับมาเอาของไปเลยพอดี เธอเปิดประตูเดินเข้าไป ประตูบ้านเปิดไว้ ฟริมซียืนหน้าประตูก็ได้ยินเสียงแม่ตัวเอง แม่เธอมาแล้วจริงด้วย! ช่างจริงๆเลยนะ! ฟริมซีเดินเข้าไป เห็นเลออนอยู่ เหมือนเขาพึ่งตื่น ในตัวสวมชุดหลวมๆสบาย ชุดนี้เธอเป็นคนซื้อ และแล้ว... “คุณกลับมาแล้ว”เห็นฟริมซีแล้วเลออนรีบลุกขึ้น ถึงแม้เขาไม่ได้แสดงออกมา แต่ฟริมซีสัมผัสได้ เลออนกำลังต้องการเธอช่วย ฟริมซีพยักหน้า เลออนไม่ค่อยถนัดเผชิญกับแม่เธอ ตัวเธอเองยังเกรงเลย แล้วเขาก็ต้องเกรงตัวมากกว่า ฟริมซมองแล้วเดินไปตรงหน้าแม่ตัวเอง พลางพูดขึ้น“แม่ ฉันบอกแล้ว แม่อย่ามาที่นี่ไงค้า?” “ทำไมฉันจะมาไม่ได้?”แม่ฟริมซีแน่วแน่“นี่เป็นบ้านลูกสาวฉัน ทำไมฉันถึงมาไม่ได้?” “ทั้งๆที่แม่ก็รู้...”ฟริมซีกัดริมฝีปากไว เธอและเลออนหย่าแล้ว คำนี้เธอไม่รู้จะพูดออกมายังไง เพียงแต่ ทั้งๆที่แม่ก็รู้เธอกับเลออนหย่ากันแล้ว แต่ยังวิ่งมาพูดที่นี่ ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเธอเลย แม่ฟริมซีมองไปทางเลออน“ทำไม เลออนไม่ต้อนรับฉันมาที่นี่เหรอ?” เลออนเป็นคนเคารพผู้ใหญ่“เปล่าครับ!แม่อยากมาตอนไหนก็ได้ครับ” “งั้นก็ได้แล้วไม่ใช่?”แม่ฟริมซีพูดกับฟริมซีขึ้น“เลออนยังไม่พูดอะไรเลย แต่เธอนาสิ เหมือนไม่อยากให้ฉันมาที่นี่มากกว่า?” “แม่”ฟริมซีพูดขึ้น“แม่ทำแบบนี้ ชักจะมากเกินไปแล้วนะคะ” เลออนตอนนี้คงทำไม่ได้ที่ไม่ให้หน้าเธอแล้วบอกไม่ต้อนรัยได้นะ!เพราะเธอเป็นผู้ใหญ่ แต่เธอก็ไม่อาจจงใจให้คนอื่นลำบากไหม! เลออนพูดขึ้น“ฟริมซี ไม่เป็นไร แม่นานานๆมาที คุณอยู่กับแม่ดีดีเถอะ!” ฟริมซีอยากขอบคุณความใยดีเขามาก ถึงแม้หย่ากันแล้ว เขายังเคารพแม่ตัวเอง ไม่ให้แม่เธอต้องลำบาก เธอพูดกับเลออนขึ้น“รอฉันไปเก็บของชั้นบนเสร็จ เราจะออกจากที่นี่ คุณรอแป๊บนะ” ในเมื่อกลับมาแล้ว ฟริมซีก็อยากย้ายของตัวเองออกไป ครั้งหน้าจะได้ไม่ต้องมาอีก เธอชอบเลออน ไม่อยากจากเขาเลยแต่นิด แต่วันนี้ เพียงแค่เธอมองเขานิดเดียว เธอยังรู้สึกเจ็บแผลในใจขึ้น เลออนอยากพูดอะไรต่อ แต่ฟริมซีรีบขึ้นไปแล้ว เธอแลเลออนพักชั้นสอง ถึงแม้ส่วนใหญ่เลออนไม่กลับบ้าน แต่ฟริมซีพักที่นี่มาโดยตลอด เธอเปิดประตูเดินเข้าไป พนังยังแคว้นรูปแต่งงานเธอและเลออนอยู่ เห็นรูปแต่งงานแล้วเธอเกือบน้ำตาไหล เพียงได้แต่ทนไม่ให้ไหลออกมา ตรงข้ามโซฟามีหญิงสาวสวยคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่น ทั้งตัวสวมชุดนอนไว้ เธอนั่งห้อยขา ทั้งตัวเซซกนี่เห็นขาที่ยาวเรียว ในมือมีบุหรี่ไว้... และหญิงสาวคนนี้คือชุนเอง! แต่วันนี้...