บทที่ 8 เจ็บไม่เบา

ชุนเปลี่ยนน้ำเสียง“ฟริมซี we’re best friend , long time no see พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดคำพวกนี้มากระตุ้นเธอ เพียงอยากให้เธอเข้าใจ คนอย่าเลออน ไม่อาจรักเธอ ถึงแม้เป็นตัวฉันเอง ยังรู้สึกไม่เหมาะกับเขาเลย แล้วยิ่งอะไรกับแก?ถ้าฉันเป็นเธอ ก็หายผู้ชายดีดีคนหนึ่ง จริงๆเธอเป็นผู้หญิงที่ดีนะ แค่เธออย่าตาสูงมากไป หาผู้ชายที่มีความพัฒนา แล้วใช้ชีวิตด้วยกัน ก็ได้นี่นา” “แกพอเลยนะ!”ฟริมซีกัดฟันแทรกคำพูดชุนทันที ถึงแม้ชุนพูดแล้วเหมือนหวังดีกับเธอ แต่คำพูดนี้สำหรับฟริมซีคือการดูหมิ่นเธอชัดๆ มีแต่ชุนใช้ไหมที่ถึงจะคุ้มค่าได้เป็นของกับเลออน ส่วนตัวเอง ได้เพียงแค่หาชายผู้ธรรมดาแสนธรรมดาแล้วใช้ชีวิต? เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่ชอบเลออนเลยใช่ไหม? แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เธอก็ยังรักเลออน! ไม่ใช่เพราะเบื้องหลังตระกูลเขา ไม่ใช่เพราะความสามารถเขา เธอเพียงแค่ชอบเขาแค่นั้น... ทุกวันนี้เธอพยายามมากแล้ว ถึงแบบนี้แล้วก็ยังไม่พออีกเหรอ? บางทีความเป็นจริงนั้นช่างกระคุ้นคนนัก ไม่ว่าชุนจำอะไร เลออนก็ชอบเธอ ส่วนตัวเอง... ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ยังคงไม่สามารถอยู่ในสายตาเลออนได้ ชุนสะบัดมือ พลางพูดขึ้นอย่างเบื่อ“ได้ ฉันไม่พูดแล้ว เธอเป็นแบบนี้มาตลอด ฟังคนเขาพูดความจริงไม่ได้” ความมีสติขีดสุดท้ายของฟริมซีถูกฟังออก เธอพูดอย่างไม่พอใจนัก“ชุม สามปีแล้ว เธอยังคงดูถูกฉันไม่เคยเปลี่ยน” ชุนไม่ได้คิกแบบนั้น“ใช่เหรอ?ทำไมฉันดูไม่ออกหล่ะ?เธอในตอนนี้กับเธอในอดีตมีความต่างกันยังไง?” “ฉันไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่เธอคิด”อย่างน้อย เธอยังมีงานที่มั่นคง อย่างน้อยเธอในตอนนี้ไม่ได้แย่เหมือนชุน ชุนขำขึ้น“ไร้ประโยชน์หรือไม่ ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เธอพูดหรอก ถ้าเธอคิดว่าคำที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นั้นมันผิด งั้นก็ไม่เป็นไร เธอไปหาเลออนนายนั่นดู ว่ายายนั่นชอบเธอเธอหรือเปล่า?” “เธอ...”นี่มันลำบากคนชัดๆ ผู้หญิงหย่าร้างแล้วแม้ชายธรรมดาคนหนึ่งยังไม่อยากแต่งงานด้วย ยิ่งอะไรกับเลออนชายผู้ดีแบบนั้นหล่ะ? ชุนเห็นฟริมซีเงียบ เลยท้าหยอกขึ้นต่อ“เมื่อกี้เธอยังมีความมั่นใจเลยไม่ใช่ ทำไม ตอนนี้ไม่ไหวแล้วเหรอ?” รู้ว่าฟริมซีไม่อาจหาชายหนุ่มที่ Perfect อย่างเลออนกลับมาได้ ชุนเลยกระตุ้นอารมณ์เธอ และแล้วฟริมซีก็ไม่ได้ให้ให้เธอดั่งใจ ยังโต้แย้งไปอีก“จากคำนี้ของเธอเลย ฉันจะหาผู้ชายที่ดีอย่างเลออนกลับมาแน่นอน มาหุบปากเธอแน่” ฟริมซีโกรธมาก และไม่รู้ทำไม เพียงอยู่ตรงหน้าชุนแล้ว เธอจะมีความรีบร้อนที่อยากพุ่งทันที ในโลกนี้ ไม่มีคนที่สองอบ่างชุนที่จะทำให้เธอโกรธย่านนี้ได้ ชุนเหมือนเป็นกำแพงในชีวิตเธอ ทั้งเผด็จการและแข็งยิ่งนิ่งนัก บางทุกแสงว่างเธอไว้ ตั้งแต่เล็กจนโต การอยู่ของเธอก็เหมือนเป็นหารเติมเต็มความ Perfect ของชุน เป็นเพราะผู้หญิงที่น่าตาดี จึงสามารถตามใจได้ สามารถจะใช้ความเอ็นดูผู้ชายไปง่ายๆ และผู้หญิงที่น่าตาไม่ดีนั้น ไม่ว่าจะพยายามยังไง ก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี? ชุนฟังคำพูดฟริมซีแล้ว เม้มปากขึ้น “เธอจริงใจไหม?” ฟริมซีก็แค่ไม้แข็งใส่กลับแค่นั้น แต่ดูสายตาชุนที่ไม่เชื่อนั้น เธอเลยกามมือไว้แน่น “ใช่!ต้องมีสักวัน ที่ฉันจะให้เธอเก็บคำพูดเมื่อกี้เธอนั้นแน่นอน” “หึ ฉันจะรอ” ชุนหาโซฟาแล้วนั่งลงอย่างสบาย ไม่มีแม้แต่อาการจะออกไป ฟริมซีอยากไล่เธอออกไป แต่คิดๆแล้ว กลับรู้สึกอยากไล่เธอ แต่คิดๆแล้วกลับรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ เธอเลยรีบเก็บเสื้อผ้า แล้วเดินออกจากห้องนอน พึ่งเดินออกจากประตู ก็เห็นเลออน เลออนเห็นเธอแล้ว สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด“คุณเห็นชุนแล้วเหรอ?” ฟริมซียืนตรงหน้าเลออน เผชิญหน้ากับขายหนุ่มที่ตัวเองแอบชอบมานาน เธอถึงรู้ว่าตัวเองเล็กน้อยแค่ไหน ก้มหน้าพูดขึ้น“ฉันไม่คิดชุนจะอยู่ที่นี่” “เขามาเมื่อคืน ดึกมากแล้ว ผมเลยให้เขาพักที่นี่ แม่คุณมาแล้ว ฉันเลยไม่ให้เธอลงไป”ถ้าแม่ฟริมซีเห็นชุน เขาไม่ปล่อยชุนไปแน่นอน ถึงแม้ชุนจะเป็นที่รักเลออน แต่ต่อหน้าคนบ้านเสนยวี่นั้น ชุนกลับเป็นบุคคลที่น่ารังเกลียดนัก แม้แต่พ่อแม่ชุนเองยังตัดขาดกับเธอไปแล้ว เพียงเพราะสามปีก่อน เธอตามใจตัวเองนักที่หนีไปกับชายคนอื่น ฟริมซีพยักหน้า “ฉันรู้ ฉันไม่บอกแม่แน่นอน เพียงแต่...ฉันคิดไม่ถึงนายจะให้เขามาเร็วขนาดนี้” จากเดินเธอโกรธมากนัก แต่เมื่อเลออนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอกลับไม่มีพลังใจมาชี้ว่าชุนแล้ว เลออนมองแววตาฟริมซีไว้ ในใจรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง เขารีบอธิบายขึ้นมา “เขาแค่ยืนพักที่นี่ ถ้าคุณไม่ชอบใจ ผมขอโทษด้วยครับ” “นายไม่ต้องขอโทษ เป็นความผิดฉันเอง ฉันไม่ควรกลับมาที่นี่”ฟริมซีก้มหน้า แล้วถือกระเป๋าเดินทางตัวเองลงไป ถ้าไม่ใช่มาเจอแม่ก่อน เธอคงน้ำตาพุ่งเลยทันที เจ็บจังหว่ะ! แผลที่ลึกที่สุด ไม่เคยได้จากคู้แค้น แต่ได้ใจคนที่ตัวเองไว้วางใจที่สุด แม่ฟริมซีเห็นฟริมถือกระเป๋าลงมา เธอโกรธมาก“เธอเก็บของเพราะจะออกจากที่นี่?” “ใช่สิ!หย่ากันแล้ว ฉันก็ควรออกจากที่นี่”ฟริมซีไม่เคยทำให้เรื่องต้องวุ่นวายมาก เธอกลัวจะสร้างความเดือดร้อนให้เลออน และกลัวเขาต้องลำบาก การรักใครสักคนก็เป็นแบบนี้ จะคิดถึงเขาทุกอย่าง แต่เสียดายเขานั้นไม่เคยเข้าใจว่าเธอรักเขามากแค่ไหน... แม่ฟริมซีมองลูกที่ไม่เข้มแข็ง“ถึงแม้จะไป ก็ต้องเป็นเลออน พวกเธอแต่งงานมาสามปี บ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของเธอไหม?” ฟริมซีเงยหน้าขึ้นมองแม่“นี่เป็นแค่บ้านหลังหนึ่ง แม่คิดกว่ามันสำคัญกว่าศักดิศรีลูกลูกสาวหรือไง?” “เธอก็หย่าไปแล้ว ยังต้องการศักดิศรไรนัก?หญิงคนหนึ่งที่หย่าร้างแล้ว เดินออกไป เธอคิดว่ายังมีคนจะชอบเธอไหม?” “...” ฟริมซีถือของเดินออกไป เธอวุ่นวายนักแต่ไม่อยากทะเลาะกับแม่ ถึงแม้จะหย่าแล้ว แต่เธอไม่ได้ขออะไรกับเลออน ถึงแม้จะให้เธอมากแค่ไหน ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ สิ่งที่เธอต้องการที่สุด เขาไม่สามารให้เธอได้หรอก ออกมาจากบ้านเสนจี้ ฟริมซเลยกินข้าวกับแม่ ระหว่างนั้นแม่เธอเอาแต่พูดสาระให้เธอ บอกเธอไม่ต้องหย่ากับเลออน แสงแดดส่องเข้ามาอย่างอุ่นจากหน้าต่าง ช่วงเวลานี้ทำให้รู้สึกเงียบสงบ ฟริมซีมองแม่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ฟริมซีไม่ยอมพูดแม้แต่คำเดียว ในเวลาที่เสียใจที่สุด แม่ไม่เพียงให่ให้เธอลืมอดีตที่ผ่านไปแล้ว แต่กลับฉีกแผลเธอออกมา ถึงแม้เธอจะเข้าใจ แม่เพียงไม่อยากให้เธอต้องกลายเป็นหญิงที่เคหย่าร้างในตอนนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร หย่า เป็นการที่ทำให้ค่าตัวต่ำลงทันที