บทที่ 10 เธอเมา

เห็นเธอไม่อาจต่อต้านได้ โซซอนเลยพูดขึ้นอย่างผิดหวัง“คิดไม่ถึงคุณเป็นคนไม่มีความน่าเชื่อถือเลย” ฟริมซีไม่รู้ทำไมตัวเองต้องรู้สึกผิดด้วย“ฉันจำไม่ได้จริงๆ” เธอเพียงกลับบ้านไปเรียกแม่ให้กลับไป คิดไม่ถึงจะมีเรื่องน่าเครียดแบบนี้เกิดขึ้น โวซอนเห็นหน้าเธองอยแบบนี้ กลับขำขึ้น“ในเมื่อคุณรู้ผิดแล้ว ผมก็อภัยคุณนะครับ รีบขึ้นรถเถอะ!” ฟริมซียืนไม่ขยับ เหนื่อยทั้งวันแล้ว ตอนนี้เธอเพียงอยากหาที่ที่หนึ่งแล้วพักผ่อน “พรุ่งนี้ฉันสามารถไปไปทำงานได้ไหมคะ?วันนี้อารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ เลยไม่ได้ทำภารกิจให้นายเลย” ถ้าเธอไม่อาจสงบจิตแล้วตั้งใจทำงาน เธอยิ่งไม่มีจำเป็นต้องไปบ้านโซซอนแล้ว “ไม่ให้คุณทำงานครับ”เสียงโซซอนฟังแหบแต่อบอุ่น เขาจับมือฟริมซีไว้ จะดึงเธอขึ้นรถให้ได้ นี่มันไม่ได้สักแล้ว! เขาจะทำแบบนี้ได้ยังไง? นี่เป็นที่ทำงานเธอนะ ถ้าเกิดมีคนที่รู้จักมาเห็นเข้า จะทำไง? “นายปล่อยฉันนะ”ฟริมซีอยากดิ้นรนมือเขาออก กลัวคนอื่นมาเห็นแล้วเข้าใจผิดความสัมพันธ์พวกเธอเข้า โซซอนแขนแข็งอย่างเหล็ก แกะยังไงก็ไม่ออก“ขึ้นรถค่อยว่ากัน” และแบบนี้ฟริมซีถูกเขาลากขึ้นรถไป เพื่อไม่สร้างปัญหาให้มากขึ้น เธอไม่ได้เถียงอีก รีบออกจากที่นี่ไปดีกว่า! ห้องทานข้าวนั้น โซซอนมองฟริมซีเงียบที่ถูกตัวเองพามาที่นี่ ฟริมซีไว้พริบเร็วนักรีบเอาของที่เขายื่นมาเข้าปาก พลางพยักหน้า“อืม” จริงๆเธอไม่มีความอยากเลยแต่นิด เธอเป็นคนที่ดีต่อทุกคน เลยไม่อยากปฏิเสธความดีที่โซซอนตั้งใจทำให้ โซซอนพูด“ชอบก็กินเยอะนะครับ” “ไม่ต้องแล้ว นายกินเหอะ”ฟริมซีมองชายหนุ่มตรงหน้าที่หล่อนัก เวลาที่ตัวเองเศร้าที่สุกเขายังมากินข้าวเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอต้องแปลก และปลื้มใจ“จริงๆนายไม่ต้องดีกับฉันขนาดนั้น ฉันเป็นแค่พนักงานบุคคลเล็กๆแค่นั้น นายไม่ต้องเสียแรงกับตัวฉัน” โซซอนพูดขึ้นมา“แต่ในใจผมแล้ว คุณ special นะครับ” “ทั้งๆที่นายรู้คนที่นายชอบไม่ใช่ฉัน ก่อนนายจะเสียความจำไป เราไม่รู้จากเลยด้วยซ้ำ”ฟริมซีถอนหายใจ“คุณชายโซซอนคะ คุณหญิงหยีถึงเป็นคนที่คุณรักที่สุด คุณจำผิดคนแล้วค่ะ” “ต่อหน้าผมแล้วอย่าพูดถึงเขาได้ไหม?”โซซินเลิกคิ้วขึ้น“ผมเกลียดผู้หญิงคนนั้นที่สุด” ฟริมซีรู้สึกแปลกมาก ตามเหตุผลแล้ว ถ้าเป็นคนที่รักที่สุด ถึงแม้จะลืมแล้ว ก็ไม่อาจถึงขั้นกลายเป็นคนที่น่าเกลียดที่สุดหรอกมั้ง! แต่ถ้าโซซอนไม่อยากพูดถึง เธอก็ไม่จำเป็นต้องบังคับ เธอเลยปล่อยๆไป “ก็ได้!งั้นฉันไม่พูดแล้วกัน!” เธอก้มหน้า พลางเหม่อลอยต่อ เรื่องที่เกิดในวันนี้ ทำให้จิตใจคนต้องเศร้าหมองนัก โซซอนเห็นเธอไม่สนใจตัวเอง เลยไม่ชอบใจ ยื่นมือไปอย่างซาตาน แล้วดึงคางเธอให้เชิดขึ้น“สาวน้อยครับ เวลาอยู่ตรงหน้าผม อย่าไปคิดถึงคนที่ไม่สำคัญครับ” ฟริมซีพูดขึ้นมา“แต่สำหรับฉันแล้ว นายถึงเป็นคนไม่สำคัญนะ!” โซซอนไม่อ่อนแล้ว“คุณเป็นภรรยาผม แต่คุณกลับบอกว่าผมเป็นคนไม่สำคัญงั้นเหรอ?” “คุณชายโซซอนคะ ฉันไม่ใช่ภรรยาคุณจริงๆ ขอร้องคุณอย่าเอาฉันว่าเล่นอีกได้แล้ว?” “ตอนนี้ไม่ใช่ อนาคตก็ใช่แล้วครับ ผมจะแต่งงานกับคุณอยู่แล้ว!” เขาพูดราวเป็นจริง จนฟริมซีเกือบเชื่อ แต่คิดถึงด้วยปลายหัวแล้ว นั่นมันเป็นเรื่องที่ So impossible เธอพูดกับโซซอนขึ้น“ฉันเคยบอกแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วไง” “คุณหย่าไปแล้ว!” “แต่ในใจฉันยังคงอยู่ที่สามีฉัน”สำหรับในใจเธอนั้น คนที่เธอรักที่สุด ยังคงเป็นเลออน ไม่อย่างนั้นทำไมวันนี้เธอต้องวุ่นวายที่โรงพยาบาลไปครึ่งวันเพื่อเขาด้วยหล่ะ? โซซอนขมวดคิ้วแน่น“ผู้ชายคนหนึ่งที่เคยทำให้คุณเสียใจ คุณยังไม่ตัดใจยื้อไปแบบนั้น?” คำพูดเดียวของโซซอน กระแทกโดนจุดที่เจ็บสุดฟริมซี ใช่นาสิ! ผู้ชายคนหนึ่งที่เคยทำให้เธอเสียใจ ทำไมเธอต้องไม่ยอมตัดใจกับเขาอีก? เธอก้มหน้าลง ไม่กล้ามองโซซอน ผู้ชายคนนี้ราวเป็นกระโจก ความงี่เง่าตัวเองสามารถถูกขยายให้โตอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอไม่กล้าสบตา เธอนึกถึงอดีต เลออนที่เหมือนเป็นแสงมาโดยตลอด ส่องชีวิตเธอให้สว่าง เธอสะอื้อขึ้น“ฉันชอบเลออนมานานขนาดนั้น ลืมไปนานแล้วว่าฉันจะต้องทำยังถึงจะลืมเขาลง” เมื่อความรักกลายเป็นสันดันที่ซึมเข้าไปในไขกระดูก การจะลืมจึงเป็นเรื่องที่ทำยากที่สุดในกาแลกซี่เลยก็ว่าได้ โซซอนนั่งอยู่ข้างๆ จริงๆฟริมซีกลัวเขาจะตลกตัวเองมาก เธอคิดว่าโซซอนจะขำออกมาอย่างไม่เห็นใจ เพราะเธอในตอนนี้ช่างน่าตลกจริงนัก และแล้วโซซอนเพียงแค่นั่งเงียบมองเธออยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรที่ให้เธอลำบากใจ ฟริมซีมองเขาทีหนึ่ง สายตาเขาดูใสมาก ด้านในไม่ได้ซ้อนความลับอะไรมาก่อน เห็นเขาแล้ว น้ำตาเธอพลางไหลลงมาอย่างประหลาด “ขอโทษค่ะ ให้นายต้องดูตลกแล้ว” พูดแบบนี้ต่อหน้าคนไม่รู้จักคนหนึ่ง จุดนี้ชั่งไม่เหมือนเธอเลย แต่เธอช่างเจ็บเหลือเกิน โซซอนถามขึ้น“คุณและเขา ทำไมถึงหย่า?” “เพราะฉันไม่ดีพอ เขาเลยไม่ชอบฉัน ไม่ว่าฉันจะทำยังไง ในใจเขาก็มีแต่คนอื่น”เธอไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังแบบนี้มาก่อน ถึงแม้จะเป็นสามีภรรยาที่ไม่รักกัน อยู่ด้วยกันมานานหลายปีก็คงมีความผูกผันปะ? แต่เธอและเลออน.... มีแต่เลออนที่ไม่คิดจะแตะต้องแม้แต่กำแพงนี้ ส่วนเธอนั้นกลับยิ่งอยู่ยิ่งซึมตัวไปกับกำแพงนั้นไปแล้ว “ไม่ครับ”โซซอนพูดอย่างมั่นใจ“คุณดีมาก เขาเองที่ไม่รักษาดีดี ต้องมีสักวันที่เขาจะเสียใจ” “นาย ไม่ get ฉันเลยสักนิด!”ฟริมซียิ้มอย่างลำบากขึ้น ยากกว่าจะมีคนชมเธอ เธอก็ถูกปลอบเข้าไปแล้วจริงด้วย“ฉันเป็นคนขี้น้อยใจมากนะเว้ย ทั้งติดนิสัยคุณหนู ตาอย่างกับติดอยู่บนหัว ผู้ชายเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีวันได้ อีกทั้งรับความจริงที่คนอื่นพูดไม่ได้สักอีก” ชุนก็พูดเธอแบบนี้แหละ เธอมาคิดดีดีแล้วรู้สึกชุนพูดถูก ถ้าเธอเพียงแค่ชอบชายคนธรรมดาคนหนึ่ง ก็คงไม่มีเรื่องเยอะแบบนี้ขึ้นแล้ว! “ไม่ครับ You so great”โซซอนพูดต่อ“คุณคือผู้หญิงอ่อนหวานที่สุดที่ผมเคยเจอ” “นั่นเป็นเพราะนายเสียความจำไป ไม่เคยเจอแม้แต่ผู้หญิง” ตอนอยู่โรงพยาบาลคนแรกที่เขาเห็นตอนฝืนคือเธอ เขาเลยมีความรู้สึกแบบนี้ ถ้าเป็นโซซอนตัวจริง จะไม่มีความอิจฉากับคนธรรมดาแบบเธอแน่นอน และผู้หญิงที่ยังแฝงความปลอมอวดอยู่เล็กน้อยด้วย ยิ่งจะไม่มีทางเหมือนตอนนี้มานั่งทานข้าวและเมาท์มอยกับเธอหรอก โซซอนจับมือเธอไว้แน่น ใช้สายตาอันใสนั้นมองเธอไว้ “ลองดูไหม ว่าผมดีกับคุณหรือเปล่า?” สายตาเขาลึกจนไร้ขอบเขต สามารถถึงคนเข้าไปได้ นาทีนั้น ฟริมซีนึกถึงคำพูดชุนขึ้นมา “ถ้าเธอสามารถหาผู้ชายที่ Perfect เหมือนเลออนกลับมา...” เทียบเบื้องหลัง โซซอนไม่แพ้ให้เลออนแน่! ฟริมซีดึงมือกลับอย่างดึกความร้อน พ่อง!เธอแม่งเกือบจริงจังไปแล้วหว่ะ“ฉันบอกแล้วฉันเคยแต่งงานแล้ว” เธอเกลียดตัวเองที่คิดพวกนี้ในตอนนี้ ต้องการทำอะไรแน่?