บทที่ 11 เธอเมา

ใครก็ได้ทั้งแน่ เพียงแต่โซซอนไม่ได้ เพราะเขาเสียความจำไปถึงได้ทำดีกับเธอ เธอไม่อาจหลอกใช้ คนที่เสียความจำไป และคนคนนี้เป็นคนไข้เธอด้วย ถึงแม้เธอตามศีลธรรมทางหมอ ก็ไม่ควรทำเรื่องแบบนี้ “...”โซซอนมองใบหน้าเธออย่างเข้ม“ถึงแม้คุณเคยแต่งงาน แต่ผมก็รักคุณนะครับ” “อาการนายไม่เบาจริงๆ!”ฟริมซีก้มหน้าลง เธอไม่ชินที่ถูกชายกระตุ้นแบบนี้ มักรู้สึกว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เธอชินกับการเป็นสถานะภรรยาลเออนไปแล้ว ในความจำเธอนั้น เธอยังรู้สึกตัวเองเป็นภรรยาเลออน เธอไม่สามารถมีความครุมเครือใดๆต่อชายคนอื่น โซซอนหัวเราะขึ้น เขาโยกแก้วขึ้นมา ถามเธอ“ยังดื่มไหมครับ?” “อืม”ฟริมซีรู้สึกว่าเหล้าวันนี้ได้ลิ้มรสเด็ดกว่าปกติ อาจเป็นเพราะเธออารมณ์ไม่ดี เลยอยากดื่มสักหน่อย “ส่งฉันกลับบ้าน ฉันจะกลับบ้าน!”เธอออกมาจากแล้วอยากเดินออกไปข้างนอก โซซอนมองเธอที่ดื้อเหมือนควายจะเดินไปนอกถนน อยากไปโบกรถ ยื่นมือแล้วดึงเธอกลับ“คุณตกลงจะทำงานให้ผม” “เมาแล้วทำงานไม่ได้ เดะถูกตำหนิ” เธอทำตาหยี ดึงผมไปมา ยางหมัดผมขาดไป ผมที่ยาวนั้นปรอยลงที่บ่า ลมพัดผ่านพัดหน้าม้าบังๆ จนเห็นหน้าผากนิดๆ... โซซอนจับมือเธอไว้ เริ่มสังเกตเธอขึ้นมา ฟริมซีที่เมานั้นต่อต้านไม่หยุด“อย่าแตะต้องฉัน ฉันเคยแต่งงานนะ” โซซอนจ้องเธอด้วยใบหน้าประกายตำหนิ “ใบหน้าสมบูรณ์เปี่ยม ผิวพรรณเนียนใส ไม่ดีตรงไหนกัน?” เพียงเอาไปปล่อยกลางผู้คนก็สามารถดูออกทันทีแบบนั้น อีกทั้งมองไม่เบื่อ อยากมองให้มากสักอีก เหมือนจะหาคนมีเสน่ห์เย้ายวนแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว เพียงแต่ว่า เธอไม่ได้งามในแบบของชุน ชุนที่งามจนทุกคนต้องจับตามอง เลยมองข้ามคนรอบตัวไปสักงั้น “ฉันจะกลับบ้านแล้ว คุณโซซอน ดึกมากแล้ว” “ครับ ผมส่งคุณกลับบ้าน ”โซซอนทั้งกล่อม พลางประคองเธอขึ้นรถ ฟริมซีนั่งที่ตัวเอง แล้วพลันรู้สึกสนุกนัก ถึงแม้จะเมาแล้วก็ตาม แต่ท่านั่งเธอนั้นยังคงสุสภาพมาก เธอเป็นคนที่รู้มารยาทกาลเทศะตั้งแต่เด็ก ไม่เคยทำเรื่องที่เกินขอบเขต ถึงแม้จะเมาแล้ว เธอยังพยายามรักษาความเป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิม ไม่เคยปล่อยตัวเองให้ฟลุ้งส่านเกินเหตุ ยังไงแล้ว คนที่รู้จักเธอต่างก็พูดกันว่า ฟริมซีเป็นคนที่สภาพดีกับแอลกอฮอร์ที่สุด โซซอนมองผู้หญิงคนนี้ไว้ พลังยื่นมือจับมือเธอไว้คาบแน่น เพราะตอนที่อยู่โรงพยาบาลเขาก็มุ่งมั่นเธอไปแล้ว ไม่ว่ายังไง เธอน่ารักน่าเอ็นดูที่สุดในสายตาเขา เห็นเธอหลับตานั่งแบบนั้น เขาก้มหน้าลง กลางอกเหมือนถูกหมัดด้วยเชือกไว้ และเธอนั้นเป็นเชือกที่ถูกหมัดไว้อีกฝั่ง พยายามดึงเขาไปใกล้ เหมือนจะบีบคับเขาให้จูบเธอเสีย “เลออน...” สองพยางค์ที่ออกมาจากปากฟริมซี กลับทำให้โซซอนหยุดเลิบไป ถึงแม้เขาจะเสียความจำไปแล้ว แต่ในกระดูดขานั้น ยังเป็นโซซอนผู้แฝงอำนาจเย่อหยิ่งคนเดิม ตอนผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังเรียกชื่อชายคนอื่นอยู่นั้น เขาไม่อยากแตะต้องแน่นอน เขาเห็นฟริมซีเป็นแบบนี้แล้ว ยื่นนิ้วจับคางเธอให้เชิดขึ้น แววตาเขาอันนิ่งเฉียบไม่มีที่เปรียบ พูดขึ้นติดความแน่วแน่นัก“ต้องมีสักวัน ผมจะทำให้คุณลืมชายคนนั้นได้แน่นอน” เพียงแค่เป็นของที่เขาชอบ ไม่มีเหตุผลหนีไปได้หรอก ... เช้าหกโมง ไม่มีเสียงนาฬิกาปลุก ไม่มีเสียงคนรบกวน นาฬิกาตัวนิสัยฟริมซีเองพลังปลุกเธอตื่นแล้ว เธอขยี้ตาอ่อนๆ อยากตื่นขึ้นมาอาบน้ำ แต่กลับสัมผัสมีมือคู่หนึ่งทับเธอไว้แน่นๆ เธอลืมตาขึ้น พลันเห็นใบหน้าที่ถูกชยายอยู่ตรงหน้า และใบหน้านี้ สำหรับเธอนั้นช่างไม่มีใครจะคุ้นเคยกว่าเธอสักแล้ว “คุณโซซอน?”เธอขมวดคิ้วแน่นเฉียบ เห็นเขาที่กอดตัวเอมทั้งคนไว้ ยิ่งไร้คำพูดเสียจริง เขาเปล่าเปือยกาย ไม่ได้สวมเสื้อผ้า และเธอ..ในตัวยังสวมชุดเมื่อคืนอยู่ เพียงแต่ว่า กระดุดเสื้อนั้นถูกดึงจนยุ้ยยุ่งแล้ว และมือใหญ่ข้างหนึ่งกำลังวางที่ข้างๆหน้าอกเธอ มือนั้นอ่อนนุ่มนวลเมื่อสัมผัส เหมือนเป็นไฟที่ช็อตทั้งคนจนเข้าตัวแล้ว ความเขินอายเกาะกุมเข้าร้องเธอทั้งที ทำให้ตกใจจนอยากรีบวิ่งหนี ฟริมซีดันเขาออก รีบนั่งขึ้นมา เหมือนสมองนั้นถูกคนระเบิดอย่างเจ็บแสบ เธอรีบจัดเสื้อตัวเอง ติดกระดุมเสื้อขึ้นมา เมื่อแน่ใจตัวเองไม่ได้โทรมเหมือนเมื่อกี้นั้น ถึงเริ่มรู้สึกเสียใจ ทำไมเมื่อคืนต้องดื่มเยอะขนาดนั้น อีกทั้งนอนเตียงเดียวกับโซซอนไปแล้ว ถึงแม้ไม่ได้เกิดอะไรกัน แต่นี่มันเกิดขอบเขตเธอไปแล้ว เธอเคยแต่งงานแล้วนะพ่อง! จะทำเรื่องละอายใจแบบนี้ได้ยังไง? ฟริมซีเคร่งเครียดหนักจนจะตาย เธอเดินออกจากห้องโซซอน... “คุณหมอฟริมซี”เลขาเชยืนหน้าประตู ฟริมซีพยายามให้ตัวเองสงบอารมณ์ให้ได้ พยายามไม่เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ “เมื่อคืนฉันเมา เหมือนจะเข้าห้องผิดแล้ว โทษทีนะ” หวังให้เลขาเชไม่เข้าใจผิดก็ดี เชยิ้มแผ่วบาง ไม่ได้แสดงอารมณ์มาก ฟริมซีรีบเดินหนีไปอย่างวุ่นวายนัก ฟริมซีทำงานวันเว้นวัน วันนี้เลยเป็นงันที่เธอต้องทำงาน เธอรีบจัดเก็บของแล้วรีบไปทำงาน พยายาบาลลินเห็นเธอ เลยถามขึ้นมาอย่างสงสัย“หมอฟริมซี คนที่มารับเธอเมื่อวันคือใครอ่ะ?” ฟริมซีอึ้ง ทั้งที่เข้าใจคนที่ลินพูดถึงคือโซซอน เธอเลยอธิบายขึ้น“คนไข้คนหนึ่ง ไม่มีไรหรอก” “ไม่หรอกมั้ง!โรงบาลเราเคยมีคนไข้แบบนั้นสักที่ไหน?”จริงๆคือโซซอนเป็นบุคคลดังนัก ถ้าเขาเคยเข้าโรงบาลนี้ ไม่มีใครที่ไม่รู้แน่นอน ฟริมซีพูดขึ้น“หลายเดือนก่อนแล้ว มีธุระมาหาฉันกะทันหัน ฉันก็ตกใจเหมือนกัน” ฟริมซีมองลินทีหนึ่ง พลางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที“ฉันไปตรวจอาการให้คนไข้แล้ว” เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวกับโซซอนที่สุด เมื่อตรวจอาการผู้ป่วยกลับมา พลางเห็นเลออนเดินผ่านหน้าระเบียง ทั้งสองคนหยุดฝีเท้าลงพร้อมกัน เมื่อวันที่เลออนโกรธ ฟริมซีเลยคิดว่าเขาจะไม่คุยกับเธอแล้ว แต่สุดท้ายกลับได้ยินเขาพูดขึ้น“เมื่อคืนคุณไปไหนแล้ง ผมโทรให้คุณ คุณไม่รับสายเลย” เธอจ้องตาค้าง ตกใจกลับการเอ็นดีจากเขา จากนั้นก็พูดขึ้นมาเรียบนิ่ง“ไม่ได้ยิน นายหาฉันมีอะไรหรือเปล่า?” “ตอนแรกจะให้คุณมาโรงบาล แต่คุณไม่รับสาย ตอนนี้ไม่มีไรแล้ว” “งั้นฉันไปทำงานก่อนแล้ว”ฟริมซีหาเรื่องอื่นคุยไม่เจอ เธอเลยอยากหนีไปตรงหน้าเขานัก เลออนเห็นเธอจะไป พลางเรียกเธอไว้“ฟริมซี ชุนอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านเชิงนาม คุณช่วยไปซื้อให้เขาหน่อยนะ” “...”ฟริมซีตกใจจนเงยหน้าขึ้นทันที มองเลออนไว้อย่างไม่น่าเชื่อ “นายเรียกฉันไป?”