บทที่ 13 ผมจะเอาแต่คุณ!

สถานการณ์แบบนี้ฟริมซีไม่รู้ได้เจอมากี่ร้อยรอบแล้ว เมื่อก่อนเธอคิดว่าตัวเองเยชินไปแล้ว และคิดว่าตัวเองเฉยๆ แต่ ณ ตอนนี้ เธอโกรธมากที่สุด โกรธจนอยากบีบชุนให้ตาย เธอมองเลออนทีหนึ่ง หวังให้ชายที่ตัวเองรักมากๆนั้นจะยืนข้างตัวเองในตอนนี้! แต่เสียใดนัก ในสายตาเขามีแต่ชุนเพียงคนเดียว ฟริมซีอดไม่ได้ที่จะตลกตัวเอง เธอจำเป็นต้องอธิบายตรงนี้เพื่ออะไร? เพราะเธอกับเลออนหย่ากันแล้ว พวกเธอไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว ในเมื่อไม่ได้เป็นกันแล้ว เขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันมีความต่างกันยังๆไง? เมื่อนึกถึงนี่แล้ว เธอหันเดินออกจากห้อวอย่างเย็นชา เดินมาถึงระเบียง เธอหาใจเข้าลึกๆ พยายามให้หน้าอกตัวเองสามารถกลืนความโกรธนั้นไปได้ “หมอฟริมซี”ลินเดินมาเรียกเธอ“อาจารย์เรียกเธออ่ะ” “อาจารย์?”ฟริมซีพูดออกมาเบาๆ สงบอารมณ์ตัวเองแล้วเดินไปที่ก้องอาจารย์ทันที เพราะเป็นหัวหน้าตัวเอง เธอก็ไม่อาจช้าไปได้ เธอเคาะประตูห้องอาจารย์ได้รับการตอบรับแล้วจึงเดินเข้าไป“อาจารย์ คุณหาฉันเหรอคะ?” ฟริมซีเข้าไปก็เห็นอาจารย์ที่นั่งอยู่เก้าอี้หลังโต๊ะ อาจารย์ของพวกเธออายุประมาณห้าสิบกว่า ประสบการณ์ล้ำเลิศ เป็นเพื่อนสนิทของพ่อเลออน ฟริมซีเคยเจอเธอที่บ้านมาหลายรอบ แต่ที่โรงพยาบาลนั้นเธอเจอน้อยมาก “ฟริมซี”อาจารย์ที่หัวขาวนั้นลุกขึ้นมา พลางพูดอย่างเกรงใจมาก“ฉันเรียกเธอมา เพราะมีภารกิจสำคัญหมอให้เธอ” ฟริมซีตกใจ“ฉันเหรอคะ?” ถึงแม้เธอตั้งใจทำงาน แต่เธอยังสาว ประสบการณ์ไม่ได้มากขนาดนั้น ภารกิจที่สำคัญขนาดนั้นเป็นเรื่องของคนที่ใหญ่กว่า เธอจะมีโอกาสสักที่ไหนหล่ะ? “อืม”อาจารย์พูดขึ้น“มา ฉันจะแน่นำให้เธอ ท่านนี้คือ...” ฟริมซีมองตามหางตาอาจารย์ไป ยังไม่ทันให้อาจารย์ได้แนะนำออกมา เธอก็รู้คนนี้คือใครแล้ว พ่อง! โซซอน! เขาอยู่ที่นี่ได้ไง? ฟริมซีที่เช้านี้พึ่งแอบออกจากเตียงเขามาถึงขั้นพูดไม่ออก เขาตรงเกินไปไหม?กลับวิ่งมาถึงที่ทำงานเธอแล้ว ถึงแม้การกระทำที่โซซอนมีต่อเธอนั้นไม่ได้แย่ แต่ฟริมซีก็กลัวเขา เพราะว่า เธอมักจะรู้สึกว่าชายคนนี้คิดร้ายต่อเธอ และเมื่อคืน เขากกลับฉวยโอกาสที่เธอเมาแล้วขึ้นเตียงเดียวกับเธอไปแล้ว... ยังดีที่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่านั้น ไม่รู้จะจบกันยังไงแล้ว อาจารย์พูดขึ้น“คุณโซซอนเขาบอกจะให้เธอเป็นหมอรักษาเขา วางงานตอนนี้เธอไปก่อน แล้วรับผิดชอบดีดีไปนะ” โซซอนเป็นคนที่มีอำนาจนัก ถ้ารักษาโรคเขาให้หาย มันช่วยโรงพยาบาลไห้มาก ฟริมซีรู้สึกแปลกจังนัก“แต่ว่า อาจารย์คะ งานตอนนี้ฉันวางไม่ได้!ฉันมีผู้ป่วยอยู่ไหลคน!” เธอเป็นคนที่มีความรับปิดชอบ เพียงแค่ในมือยังมีงาน ก็ไม่อาจเปลี่ยนโอนย้ายไปง่ายๆ “ฉันจะจัดให้คนมารับงานเธอต่อ ช่วงเวลานี้ เธอก็ดูแลเรื่องคุณโซซอนไปดีดีเถอะนะ!” “อาจารย์...” “นี่เป็นโอกาสเธอนะต้องทำให้ดีที่สุด”อาจารย์ยิ้มแล้วตัดคำพูดฟริมซีไป ไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธเลยแต่นิด ออกมาจากฟ้องอาจารย์แล้ว ฟริมซีเงียบไร้คำพูดไปทั้งคน นี่ไม่เป็นหลักการทำงานของโรงพยาบาลนี้ บุคคลอย่างโซซอนนี้ ฟริมซีมีโอกาสน้อยที่จะได้พบเจอ... ซุ่มซีซุ่มห้าก็ยัดโซซอนให้เธอ มันอธิบายได้อย่างเดียวว่า โซซอนได้ทำอะไรในนั้นแน่นอน “คุณโซซอน!”ยืนอยู่ที่ระเบียง ฟริมซีอยากไปหาเขาคุยให้เข้าใจ กำลังจะพูด กลับเห็นชายหนุ่มมองเธอไว้ด้วยร้อยิ้มบาน เธอหงุดหงิดจนจะบ้าตายแล้ว แต่เหมือนเขาอารมณ์ดีเสียนัก? ถ้าไม่ติดที่เขาเคยความจำไป แล้วทักผิดคน ก็จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ฟริมซีก็จะไม่เกรงใจกับเขาแน่นอน เธอถอนหายใจพลางพูดด้วยน้ำเสียงดีๆ“คุณโซซอน คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม?มีหมอมากมาย ฉันไม่เหมาะกับงานนี้จริงๆ ประสบการณ์ฉันน้อย ไม่มีอะไรที่สามารถช่วยโรคคุณได้หรอก” โดยเฉพาะยิ่งเข้าใกล้ชายคนนี้ ก็เท่กับเข้าใกล้ความอันตราย... เธอไม่อยากเกาะแกะกับชายคนนี้ โซซอนยักษย์คิ้วยิ้มขึ้น“ผมแค่มารักษาโรค การที่เป็นหมอ คุณยังจะปฏิเสธผู้ป่วยที่ต้องการคุณรักษาด้วยเหรอ?” “ถึงแม้จะเป็นการรักษาโรค ก็ต้องหาหมอที่รักษาโรคนั้นให้ถูกต้อง!ถ้าคุณอยากรักษาจริงๆ ฉันช่วยแนะนำให้คุณได้ โรงพยาบาลมีหมอเฉพาะที่เก่งอยู่มาก เขาเชี่ยวชาญมาก ไม่แน่พวกเขาจะสามารถช่วยให้คุณจำความขึ้นมาได้”ฟริมซีอยากช่วยเขาแนะนำหมดดีจากใจจริง แต่ไม่ใช่เธอ... โซซอนมองเธอแล้วพูดขึ้น“หมอเชี่ยวชาญอะไรนั้น มีเป็นกองที่บ้านผม แต่ผมต้องการแค่คุณ!” “นี่นายจะมารักษาโรคหรือมามองสาวกันแน่?”นี่เขามาก่อกวนเธอชัดๆเลย! โซซอที่เห็นฟริมซีแล้วทั้งคนอารมณ์ดีขึ้นมาทนที ถึงแม้จะเห็นเธอโมโหอยู่ เขาก็อารมณ์ดีเหมือนกัน“ครึ่งๆแหล่ะ ทั้งมารักษาโรค และมาดูภรรยาผมด้วยครับ!” “ฉันบอกแล้วฉันไม่ใช่ภรรยานายไง!”ฟริมซีเคร่งเครียดจะบ้า ผู้ชายคนนี้ฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่องหรือไงฟะ? “ผมว่าคุณใช่ ก็คือใช่!” “ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว”ผู้ชายคนนี้พูดไม่รู้เรื่องเสียจริง เธอหันหลังอยากเดินไป โซซอนนั้นตามติดเธออยู่ด้านหลัง... “คุณหมอฟริมซีครับ”เขาเรียกเบาๆอยู่ด้านหลัง คุณหมอฟริมซีออกมาจากปากเขาแล้วกลับเหมือนเป็นการครุมเครือไปอย่างหนึ่ง ทั้งเย้ายวนและมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ออก ทุกครั้งที่คนอื่นเรียกแบบนี้ ทำให้ฟริมซีต้องซึมเข้าอาชีพของการเป็นหมอทันที เธอหันโซซอนไว้“นายอยากพูดอะไรอีก?” “ใกล้ถึงเวลากินข้าวแล้ว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมนะ!”เขาเสนอการเชิญ “ฉันไม่”เธอไม่ได้สนิทกับเขาสักหน่อย โซซอนพูดข่มขู่ขึ้นมา“ถ้าคุณไม่ไป ผมจะให้อาจารย์คุณฟ้องว่าคุณไม่ตั้งใจทำงาน มีพฤติกรรมไม่ดีต่อคนไข้” สิ่งนี้เป็นเรื่องที่เคร่งครัดของโรงพยาบาลพวกเธอ ถ้าคนไข้ฟ้องขึ้นมา ต่อไปถ้าให้คะแนนเธอแล้วจะมีผลกระทบมามาก ฟริมซีก็ไม่อยากกระทบถึงอนาคต เธอมองโซซอนไว้ ร้องขอขึ้นมา“ฉันยังมีงานต้องทำอยู่” “งั้นผมรอคุณจัดการเสร็จครับ”เขาช่างมีความอดทนนัก ยังไงแล้ว ไม่ว่าฟริมจะปฏิเสธยังไง เขาก็ได้เตรียมตัวจะเกาะแกะเอไว้ไม่ปล่อยแน่นอนแล้ว ฟริมซีเลยต้องรีบไปที่ห้องแล้วให้เพื่อนร่วมงานเธอรับงานเธอต่อ อาจารย์บอกแล้ว ช่วงนี้เธอเพียงต้องการเจาะลึกใส่ใจกับผู้ป่วยโซซอนคนนี้ อดไม่ได้ที่ต้องพูดว่า คนที่ไม่มีอำนาจนั้นสามารถตามใจตนนัก เหมือนเธอ!ทั้งๆที่ไม่ยอมทำงานให้กับโซซอน แต่ก็ต้องฝืนตัวเองไม่ได้ ที่สำคัญคือเธอยังไม่อาจตามใจตัวเองเหมือนเมื่อก่อนที่ปล่อยโซซอนไปอย่างไม่สนใจได้ “หมอฟริมซี เธอจะออกไปแล้วเหรอ?”ลินมองฟริมซีที่กำลังจะออกไปเลยรีบตามมา ฟริมซีพูดขึ้น“กำลังจะออกไป ทำไมเหรอ?” “แม่เธอมาเยี่ยมพี่สาวเธอแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาจะตบกันขึ้นมาแล้ว เธอรีบไปดูก่อนเถอะ”