已经是第一章了
บทที่ 1 สัตว์เดรัจฉานจิตใจดำ
ภายในสายตาทุกคนนั้น หยีเหมือนเป็นสัตว์เดรัจฉานที่ใจดำ เมื่อพ่อแม่เธอตายแล้ว เธอไม่มีแม้แต่ใจกตัญญู แต่กลับวางแผนขึ้นเตียงกับไทด์คู่หมั้นของพี่สาวแท้ตัวเอง
แยมพี่สาวเธอเสียใจแทบจาด ตัดสินใจที่จะออกไปที่อื่น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนเลวคนนั้นยังไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก ผลักพี่สาวแท้ๆตัวเองกลิ้งลงบันได้ ทำให้พี่สาวกายเป็นอัมพาต
ระหว่างที่ทุกคนกำลังชี้ว่าตัวร้ายคนนี้อยู่ นางปีศาจคนนี้กลับเป็นลมไปกะทันหัน พร้อมมีผลตรวจเป็นโรคหัวใจขั้นร้ายแรงออกมาอีกด้วย
คุณย่าตระกูลกาญจนาปเป็นคนที่ใจบุญ สงสารเธอที่เป็นโรค จึงบังคับไทด์ให้แต่งงานกับเธอ
แต่สิ่งที่หยีอยากพูดคือ เธอรักษาความสัมพันธ์ทางญาติที่มาไม่ง่ายนี้มาตลอด เธอไม่เคยคิดจะทำร้ายใครทั้งนั้น
และแล้วไม่มีใครจะเชื่อเธอ แม้แต่ไทด์ยังไม่เชื่อ
วันที่ 25 เดือน 12 เป็นวันคริสมาร์ส และเป็นวันแต่งงานของไทด์กับหยี วันนั้นหิมะตกทั่วเมืองซี
หยีสวมชุดเจ้าหญิงที่สวยงาม ยืนอยู่ตรงหน้าวิลล่าแล้วกดกริ่งอย่างไม่หยุด ครั้งแล้วครั้งแล้ว เต็มไปด้วยความสับสนลำบากความแย่ต่างๆ
ลมเย็นๆและหิมะนั้นพัดตกลงมาที่ตัวเธอ ร่างกายเธอชาจนไร้ความรู้สึก แต่สวนของหัวใจยังเจ็บปวดอย่างชัดแน่น
ความปวดร้าวนั้นยิ่งหนักมากขึ้นเรื่อยๆ สุกท้ายทำให้เธอได้แต่เกะกำแพงไว้ถึงจะยืนนิ่งได้ แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่มือเธอยังคงกดกริ่งไม่หยุด
ณ ตอนนี้เธอไม่สามรถจะล้มลงได้ แม่เลี้ยงเธอยังรอเงินห้าล้านเพื่อทำการผ่าตัด เธอจำเป็นต้องยืมเงินห้าล้านกับไทด์ให้ได้ก่อน
เอรู้ว่าไทด์รังเกลียดเธอ แต่เธอไร้หรทางแล้ว คำพูดที่อัมหิตของพ่อที่เธอไปยืมเงินยังคงวกวนอยู่ที่หูเธอ....
“ให้ตายสิแม่ง ฉันไม่ง่ายกว่าจะวางแผนกับไทด์ได้ อีกเวรนั่นก็มายุ่งอีก ถ้าไม่ใช่เขา คนที่ได้แต่งงานเข้าบ้านกาญจนาปก็ต้องเป็นฉันแน่นอน...”
“จะหายตัวไปตอนเด็กก็แล้วไป คุณยังจะไปหาเขากลับมาอีกทำไม?แต่ว่าแล้วก็แปลก ตอนเด็กที่เขาได้โรคนั้น หมอได้บอกว่ามีชีวิตไม่เกินยี่สิบปี แล้วทำไมตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าตายไปที่ข้างนอกยังจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องทำให้ความสุขของแยมพังลง”
“ฉันจะไปรู้อีเวรนั่นจะมาแย่งความสุขของแยมได้ไงหล่ะ?ฉันก็แค่คิดอยากให้ทางบ้านมีลูกมากขึ้นมาคนหนึ่ง อนาคตก็แต่งงานกับคนดีดี ไม่แน่อาจจะนำอะไรดีดีเข้ามาให้เราบ้างก็ได้ไง”
“เธอคงจะแก่ไร้ปัญญาแล้วสินะ ลืมไปตอนที่อีเด็กเวรคลอดลงมาก็เอบทำให้บ้านเราล้มละลายแล้ว ฉันว่านะ มันก็เป็นตัวเฮ็งซวย อีกทั้งมีโรคติดตัวอีก นำพาอะไรดีดีให้เราได้บ้างหล่ะ?”
ในใจหยีเต็มไปด้วยความลำบากและไร้หวัง ตอนนี้มีแต่ไทด์ที่สามารถช่วยเธอได้ ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ต้องยืมห้าล้านมาได้ เมื่อคิดไป มือก็กดกริ่งแรงมากขึ้น
และทีนี้ ก็มีเสียงเปรกดังขึ้นมาด้านหลังเธอกะทันหัน
เธอหันกลับไปอย่างลำบาก แล้วเห็นไทด์กำลังลงจากรถ
เฮ้อ ที่แม้เขาไม่อยู่บ้านนี่เอง ถึงว่าทำไมไม่เปิดสักที สำหรับเธอแล้วนี่ถือเป็นการปลอบใจน้อยๆอย่างหนึ่งเช่นกัน
สีหน้าไทด์เย็นมากขึ้น สายตาไม่ปกปิดการรังเกลียดในการมองเธอไว้
จริงๆตอนริเริ่ม ความใสๆในการเข้มแข็งของหญิงคนนี้ได้ทำให้ใจเขาเต้นแรงเหมือนกัน แต่กลับคาดไม่ถึงว่าความใสๆแบบนั้นเป็นเพียงความหลอกลวง
เขาเคยเห็นรอยยิ้มเธอที่อ่อยชายแก่นั้น แล้วนำเงินที่ได้มานั้นให้ผู้ชายอีกคนหนึ่ง
เธอได้วางแผนต่อเขาก็เพื่อหนุ่มคนหนึ่ง เพื่อที่จะขึ้นไปเตียงเขา ทุ่มแรงกายแรงใจทุกอย่างในการจะแต่งงานเข้ามาบ้านกาญจนาป
ผู้หญิงแบบนี้เขามองวินาทีเดียวยังขยะแขยง ยิ่งไม่ต้องพูดจะแต่งงานกันเลย เขาคิดไม่ออกว่าทำไมย่ากาญจนาปยังจะแนะนำขยะแบบนี้ไปทำงานที่บริษัทกาญจนาปด้วย
ไม่มองเธอแม้แต่หางตาเดียว ไทด์ก็เดินเข้าบ้านไป
หยีเก็บความเจ็บและความโกรธไว้ เธอรีบเดินไปดึงเขาไว้“ไทด์คะ ฉันไม่ได้วางแผนใส่คุณนะคะ แยม เป็นแยม ฉันได้ยินมากับหูเลย เขาเป็นคนวางแผนคุณเอง และขาเขา...”
“พอได้แล้ว”ไทด์สะบัดเธอออกอย่างรังเกลียด สายตาที่รังเกลียดนั้นเหมือนกำลังจ้องสิ่งสกปรกที่สุดบนโลกนี้ “คุณจะขยะแขยงให้มากกว่านี้ได้อยู่ไหม?ในเมื่อทำแล้วก็ต้องกล้ารับ”
“ฉันเปล่าค่ะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ”เสียงเธอหมดหวังเบาลง หัวอกเต็มไปด้วยความแย่ที่โกรธ
ไทด์ลูบที่ปากทำเหมือนไม่อยากคุยกับเธอมากคำหนึ่ง แล้วหันเกินเข้าไปที่บ้าน
หยีกัดฟันไว้แน่น เธอทนความเจ็บนั้นไว้ แล้วลุกขึ้นตามเข้าไป
ในเมื่อเขาไม่ได้เชื่อเธออยู่แล้ว แสดงว่าเธอไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก เพราะเธอยังมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ
แม้จะเข้าบ้านไปแล้ว หยียังคงรู้สึกหนาวจนเข้าไปในไขกระดูก
เธอมองสีหน้าไทด์ที่เยือกเย็น แล้วพูดขึ้นอย่างลำบากใจ“ในเมื่อคุณไม่เชื่อฉัน ฉันจะไม่พูดเยอะ...ฉัน...ฉันยังมีอีกเรื่องที่ต้องการให้คุณช่วยค่ะ”
ไทด์ไม่ได้สนใจเธอ เพียงแค่สูบบุหรี่ขึ้นมาเงียบๆ
และความเงียบนี้ทำให้หยีอยากที่จะปริกปากพูดเรื่องยืมเงิน แต่เธอยังคงไร้หนทาง ศักดิ์ศรีเธอได้ถูกกลืนไปกับความน่ากลัวของความจริงไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
เธอลูบลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้นยากลำบาก“ คุณ...คุณสามารถยืมเงินให้ฉันห้าล้านได้ไหมคะ?”
“ฮืมๆ...”ไทด์ขำหยอกขึ้นๆมา ตอบกลับลอยๆ“ที่แท้ก็เพื่อเงิน ดูสิ พึ่งแต่งงานมาวันแรกก็แสดงท่าแท้ออกมาแล้ว”
“ห้าล้านบาทนั้นฉันไม่ยืมไปเปล่าๆค่ะ ฉันจะคืนทั้งภาษีให้คุณด้วย”
“เฮอ คืนยังไงครับ?แก้ผ้าแล้วขึ้นเตียงผมเหรอครับ?”น้ำเสียงไทด์เต็มไปด้วยความหยอกล้อที่รุนแรง“เพียงแต่เสียใด ขยะแขยงครั้งเดียวก็ทำให้ผมอยากอ้วกแล้ว ไม่ต้องพูดครั้งที่สองหรอก”
หัวใจหยีมีความจุกขึ้นมา เธอตอบกลับด้วยความเจ็บ“ฉันไม่สนใจคุณจะมองฉันยังไง ฉันเพียงขอยืมเงินห้าล้านกับคุณค่ะ ฉันรับรองถึงแม้จะต้องใช้ชีวิตแลก...”
และทีนี้ เลขาบอมก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ“คุณไทด์ครับ สร้อยที่คุณให้ผมสั่งได้ทำเสร็จแล้วครับ”
ไทด์มองหยีด้วยสายตาเย็นๆ แล้วพูดกับบอมอย่างนิ่งๆ“ส่งไปให้คุณแยมครับ”
เมื่อคำพูดนี้ของไทด์ออกมาดวงตาของหยีก็เปียทันที ถึงแม้ข้างในใจจะเข้มแข็ง แต่จมูกมันเปรี้ยวจนทนไม่ไหว
สร้อยที่สั่งทำเองนั้นเพียงธรรมดาก็ราคาเป็นหลายล้านแล้ว ส่วนเธอเพียงของยืมเงินห้าล้านเล็กยังยืมไม่ได้ นี่ก็คงเป็นความแตกต่างของการรักและไม่รักสินะ
เมื่อเห็นไทด์กำลังจะขึ้นไปชั้นบน หัวใจหยีก็เจ็บแน่นขึ้นมา เธอรีบดึงเขาไว้“ไทด์ ฉันขอร้องคุณยืมให้ฉันห้าล้านได้ไหม?ทำไมคุณสามารถสั่งทำสร้อยที่แพงให้แยมง่ายๆ แต่สำหรับฉันเพียงแค่ห้าล้านคุณก็ไม่ยอมยืมให้ให้?ทำไมคะ?”
已经是最新一章了
加载中
