บทที่ 2 ฉันจะกลับมาหาคุณแน่นอน

ไทด์สะบัดมือเธอออกอย่างรังเกลียด มุมปากขำหยอกขึ้น“คุณรู้สึกว่า...คุณมีสิทธิ์ที่จะเทียบกับแยมได้ด้วยเหรอครับ?” คำนี้ทำให้หัวใจหยีเย็นลงทันที ใช่สิ แยมเป็นสุดที่รักของเขา เขาก็ต้องยอมให้ของมีค่าที่สุดในโลกให้แยมเป็นเรื่องธรรมดา แล้วเธอคืออะไร เธอเป็นเพียงกองขยะ เขาก็ไม่อยากให้เธอแม้แต่บาทเดียวเป็นเรื่องธรรมดาเช่นกัน เธอผิดแล้ว เธอไม่ควรจะความสัมพันธ์ของตระกูลแยม โพภนาติน และไม่ควรมองความเยือกเย็นไร้จิตใจของผู้ชายนี้ให้ต่ำลงตั้งแต่แรก เธอยืมเงินไม่ได้ทางสองฝ่าย หยีกระวนกระวายแทบแย่ ท่ามกล่างความสิ้นหนมางนั้น เธอเลยทำได้เพียงไปร้องขอคุณย่ากาญจนาป คุณย่าเป็นความหวังสุดท้ายของเธอ และเป็นคนที่เธอไม่ยอมจะเปิดปากยืมเงินที่สุด ไทด์เสียพ่อแม่ไปตั้งเด็ก คุณย่าเป็นคนเลี้ยงเขามาจนโต ถ้าจะถามว่าคนที่ไทด์ให้เกียรติที่สุดคือใคร ก็ต้องเป็นคุณย่ากาญจนาปแน่นอน และเป็นเพราะความบังเอิญครั้งหนึ่ง ที่เธอเคยช่วยคุณย่าไว้ คุณย่าเลยมีดูเธอเป็นเด็กดี อีกทั้งแน่นำเธอไปทำงานที่บริษัทกาญจนาปสักอีก เพียงแต่ว่า ตั้งแต่เรื่องเธอและไทด์เกิดขึ้นมา พฤติกรรมที่คุณย่ามีต่อเธอได้เปลี่ยนไป ถึงแม้อาจไม่ได้รังเกลียดเท่าไทด์ แต่เขาก็ไม่ได้สนิทรักเหมือนก่อนแล้ว เธอรู้ว่าครั้งนี้ ถ้าเธอขอยืมเงินกับคุณย่า ฉะนั้นแล้วความผูกพันอันน้อยสุดท้ายของเธอกับคุณย่าจะหมดลงทันที หัวใจเธอยิ่งอยู่ยิ่งเจ็บมากขึ้น เจ็บจนเหมือนเธอกำลังจะขาดใจตาย แต่เงินค่ารักษาตัวของแม้เลี้ยงยังยืมไม่ได้ แล้วเธอจะสามารถวางใจลงได้ยังไง? คุณย่าไม่ได้ดีกับเธอเหมือนก่อนแล้ว แต่กลับผิดหวังต่อเธอบ้าง“หยี ถึงแม้เธอจะวางแผนต่อไทด์ แต่ย่ายังคงให้เธอแต่งงานกับไทด์ เธอรู้ไหมเพราะอะไร?” หยีมองย่าด้วยน้ำตาคลอ หัวใจและจมูกเต็มไปด้วยความลำบาก คุณย่าถอนหายใจออกมา“ฉันตัดสินใจแบบนี้เพียงเพราะสงสารที่เธอเป็นโรค อีกส่วนหนึ่งเพราะเธอมีใจรักต่อไทด์ แต่คิดไม่ถึง...เป้าหมายของเธอกลับเป็นเงิน” “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ค่ะ....”หยีส่ายหัว เธอจับบริเวณอกข้างซ้ายไว้แน่น แล้วพูดอย่างฝืน“ฉันไม่ได้วางแผนค่ะ ไม่ใช่ฉันทำจริงๆค่ะ ย่าเชื่อฉันนะคะ ฉันรักเขาด้วยใจจริงๆ ฉันเพียงแค่...ฉันเพียงแร่รีบใช้ห้าล้านนั้นค่ะ ฉันขอร้องแล้วนะคะย่า ยืมให้ฉันห้าล้านได้ไหมคะ?ฉันขอร้องแล้ว....แม่เลี้ยงฉันยัง...เขายัง...” หยีอยากพูดต่อไป แต่หัวใจเธอเจ็บจนเธอไม่รู้สึกอะไรแล้ว ตอนที่เธอเป็นลมนั้น เธอได้ฝันถึงเรื่องหนึ่ง เธอฝันถึงตัวเองตอนอายุเจ็ดขวบ เธอได้ช่วยผู้ชายที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด เธอใช้แรงทั้งตัวที่มีแล้วลากผู้ชายคนนั้นไปหลบที่หลังถังขยะ แล้วตัวเองกลับไปล่อคนพวกนั้นให้ ตอนเธอกลับมาที่ตรงนั้น กลับไม่พบชายคนนั้นแล้ว เพราะเรื่องนี้ เธอได้ทำให้บัตรนักเรียนของพี่สาวหาย เมื่อกลับถึงบ้าน เธอได้ยอมรับความจริงให้พี่สาว แต่แม่และพี่สาวกลับด่าว่าเธอ อีกทั้งบอกว่าเธอไปยุ่งเรื่องคนอื่น และตีเธอเพราะเรื่องที่ทำให้บัตรนักเรื่องหาย หยีที่ตื่นขึ้นมาจากฝันนั้นตัวมึนๆ ฝันนี้มันช่างเป็นจริงเหลือเกิน มันเป็นจริงมากจนทำให้ข้างหูเธอมีเสียงอ่อนเพลียเด็กผู้ชายคนนั้นที่บอกว่า“ผมจะกลับมาหาเธอแน่นอน” “ปั๊ง” จู่ๆประตูผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก เธอมองไป แล้วเห็นไทด์ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเกี้ยวโกรธ....