บทที่ 3 นานสุดอยู่ได้แค่ปีเดียว

“หยีคุณมันช่างมีฝีมือจริงๆ”ไทด์ดึงคอเสื้อเธอขึ้นมาอย่างโหดเหมือนจะกินเธอทั้งคน หยีมองเขาไว้อย่างไม่เข้าใจ“เกิดอะไรขึ้นคะ?” “คุณยังมีหน้ามาถามอีกเหรอครับ?ผมไม่ยอมเอาเงินให้คุณ แต่คุณกลับใช้โรคคุณไปข่มขู่ย่าให้ยืมเงินให้คุณ หยีคุณมันช่างหน้าด้านจริงๆ” “ฉันเปล่าค่ะ”หยีจ้องเขาไว้นิ่งๆ สายตาที่แน่วแน่นั้นไม่มีความดูไร้จริงใจสักนิด ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังให้ตัวเองไม่เป็นโรคนี้ เพราะว่าเธอไม่ตำการความสงสารและสมเพชจากคนอื่น “เปล่าเหรอครับ?”ถึงแม้ไทด์จะไม่เชื่อ แต่เสียงเขาก็เต็มไปด้วยความข่มขู่ “ถ้าไม่ได้ทำ แล้วทำไมคุณไม่เป็นลมตรงหน้าผม แต่ไปเป็นลมตรงหน้าย่า เธอก็โชยโอกาสที่ย่าใจอ่อนไม่ใช่หรือไง?ผมบอกคุณนะ เลิกคิดที่จะวางแผนอะไรกับย่า ความใจดีและการใจอ่อนของเขาไม่ได้มาให้ใช้กับคนขยะอย่างคุณหรอก” “ไทด์ คุณปล่อยนะ”ย่าเดินเข้ามาแกะมือเขาออกทันที แล้วพูดขึ้นอย่างเร่งรีบ“อย่าพึ่งพูดหยีแบบนี้ รอผลตรวจของร่างกายเขาออกมาก่อนนะ” “ยังต้องรออะไรอีกครับ เขาก็แค่แกล้งเป็นลมตรงหน้าคุณย่านะครับ ทำไมต้องสงสารด้วย” “รอก่อนเถอะนะ หมอก็บอกว่าอาการเขารุนแรงเหมือนกัน” “นั้นก็เป็นเรื่องของเขา ยังไงค่าใช้จ่ายการตรวจและพักโรงพยาบาลก็เราเป็นคนจ่าย ที่เหลือเขาไม่ต้องฝันที่อยากได้แม้แต่บาทเดียว ครั้งที่แล้วคุณย่าตกอยู่ในแผนเขา ครั้งหน้าเขาจะทำอีกแน่นอน ขยะแบบนี้ผมรู้ดีที่สุด เขาเพียงหลอกใช้ความใจอ่อนของย่า ไม่รู้จักพอเองครับ”ไทด์พูดจบอย่างรังเกลียด แล้วดึงย่าออกไป เหมือนไม่อยากมองหยีแม้แต่หางตาเดียว หยีนอนอยู่ที่เตียงอย่างอ่อนแอ ความจุกแน่นเจ็บปวดของหัวใจเหมือนเป็นยาชาที่ดีที่สุด ทำให้เธอได้ข้ามความรู้สึกอื่นๆไป เฮอๆ ขยะ... ในใจเขาแล้ว เธอเหมือนเป็นขยะที่น่าเกลียดไปตลอด บางทีแม้แต่เธอตาย เขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนความคิดกับเธอแน่นอน และทีนี้ มีหมอคนหนึ่งที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง ในมือมีผลการตรวจอยู่“ญาติคนไข้หล่ะครับ?” ญาติเธอเหรอ? เฮอๆ เธอก็อยากถามเหมือนกันญาติเธออยู่ไหน? ทนความเสียใจไว้ เธอตอบกลับหมอไป“หวัดดีค่ะหมอ ฉันจะออกโรงพยาบาลแล้วค่ะ รบกวนโอนค่าใช้จ่ายที่พวกเขาได้จ่ายไป ไปที่นาม มนฤพัน ทางทราช ขอบคุณค่ะ” มนฤพัน ทางทราช หรืออร เป็นชื่อของแม่เธอ เธอยังรวบรวมเงินห้าล้านได้ไม่ครบ ฉะนั้นแล้วเธอจะนำค่ารักษาเธอนี้ไปที่ชื่อของแม่เลี้ยง อย่างน้อยยังสามารถช่วยแบ่งเบาภาระด้านยาได้อยู่บ้าง เมื่อได้ยินคำพูดของหยีแล้ว หมอรีบตอบกลับ“อาการแบบนี้ของคุณเหรอครับที่อยากออก?คุณรู้ไหมคุณอาจจะมีเวลามากสุดแค่ปีเดียวเท่านั้นแล้วครับ?” ปั๊ง เหมือนฟ้าผ่าลงที่หัวกะโหลกเธอ ทำให้หยีอึ้งไปทั้งคน เธอรู้ว่าตัวเองมีโรคหัวใจโดยตลอด แต่เนื่องโรคนี้ติดตัวเธอมานานหลายปี ทุกครั้งที่เจ็บ เธอจะทนไปแบบนั้น เลยไม่ได้จริงจังอะไร แต่กลับคิดไม่ถึงว่าตอนนี้มันรุนแรงจนอยู่ได้แค่ปีเดียวแล้ว เมื่อผ่านความตกใจไปแล้ง ใจหยีกลับนิ่งเฉยลงบ้าง เธอไม่เคยมีอะไรมาก่อน แล้วจะกลัวการเสียอะไรไปทำไหม? คนที่เธอผูกพนที่สุดก็หวังให้เธอตาย แม้แต่ไทด์ก็ใช่ งั้นเธอก็ตายไปเลยดีกว่า ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เธอเลยพูดกับหมอขึ้นมา“ถ้าแบบนี้ฉันยิ่งไม่ต้องการพักที่นี่ค่ะ รบกวนโอนไปที่นาม มนฤพัน ทางทราช ขอบคุณค่ะ” “จะพูดยังไงให้คุณเข้าใจดีครับ? ถ้าคุณมุ่งมั่นที่จะออกก็ตายเร็วกว่าครับ อีกทั้ง...คุณยังท้องแล้ว”