บทที่ 4 เธอท้องแล้ว

“อะไรนะ?”หยีตกใจขึ้นมา “ฉัน...ฉันท้องงั้นเหรอคะ?” “ใช่ครับ สองอาทิตย์แล้วครับ อาการของคุณหนักแบบนี้ เด็กคนนี้จะเอาไว้ไม่ได้ครับ ตอนแรกผมคิดจะคุยกับญาติคุณดูให้เอาเด็กคนนี้ออก...” “เอาออกไม่ได้ค่ะ”หยีตื้นตันจนตะโกนออกมา เธอกอดเข่าไว้ ในใจวุ่นวายทำตัวไม่ถูก แต่ความวุ่นวายนี้ได้แฝงความอบอุ่นให้เธอ เธอกลับมีลูกของไทด์ นี่เหมือนจะเป็นข่าวที่ดีอย่างหนึ่ง แต่ข่าวดีนี้กลับทำให้เธอต้องรู้สึกผิดหวังลึกมากไปอีก เธออยากคลอดลูกออกมาจริงๆ แต่เธอเหลือชีวิตอยู่แค่ปีเดียวแล้ว ควรจะทำยังไงดี? แล้วถ้าคลอดลูกคนนี้ออกแล้วจะทำยังต่อ?ไทด์รังเกลียดเธอมากขนาดนั้น แล้วจะรับลูกคนนี้ได้ยังไง?พอถึงตอนนั้นเธอไม่อยู่แล้ว งั้นลูกก็กลายเป็นเด็กกำพร้าแล้วสิ? ความตื้นตัน ความกังวล ความคาดหวัง ความเคร่งเรียด...อารมณ์ทุกอย่างปนเปื้อนกันไว้ เหมือนจะทำให้เธอฟังลงแล้ว หมอคนนั้นมองเธอทีหนึ่ง แล้วเตือนขึ้นมา“อาการคุณในตอนนี้ต้องการรักษาด่วนที่สุดครับ อย่างน้อยคุณจะได้มีโอกาสอยู่ปีหนึ่ง อีกอย่างคือลูกคุณต้องเอาออกแน่นอนครับ ไม่อย่างนั้นเด็กจะเป็นภาระให้คุณ พอถึงตอนนั้นคุณอาจต้องแบกเด็กเก้าเดือนไม่ไหว คุณคิดให้ดีนะครับ” หยีเงียบไปนาน ถึงจะตอบ“ฉันคิดดีแล้วค่ะ...ฉันจะออกโรงพยาบาลค่ะ” ตอนนี้เธอต้องจัดการเรื่องค่าผ่าตัดของแม่เลี้ยงก่อน...และตอนนี้ถ้าเด็กไม่อยู่ แล้วเธอยังอยู่ต่อไปจะมีความหมายอะไร หมอถอนหายใจ สุดท้ายก็ทำได้แค่ส่ายหัว แล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ หยีค่อยๆกอดเข่าขึ้น แล้วกุมหัวลงไปร้องไห้ขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง ไม่มีใครสามารถรับรู้ถึงความแย่ ยากลำบากของเธอได้ และไม่มีใครสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่สิ้นหวังได้ เธออยากคลิดลูกคนนี้ออกมาจริงๆ แต่เธอไม่มีเวลาแล้ว เธอจำเป็นต้องรวมเงินให้ครบมาช่วยแม่เลี้ยงในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ก่อน และถ้าจะใช้การเอาลูกออกมาแลกสุขภาพตัวเอง เธอก็ยอมจะไม่มีสุขภาพที่ดีเลยมากกว่า... ยิ่งอะไรกับที่ไม่มีใครยอมออกเงินรักษาเธอเลย ไทด์เหรอ? เฮอๆ ผู้ชายที่ไม่ยอมออกให้เธอแม้แต่บาทเดียว ยังอยากให้เธอตายด้วยซ้ำ แล้วจะมารักษาให้เธอได้ยังไง? ความเจ็บปวดที่ไร้ขอบเขตอยู่เต็มอกเธอ ทำให้เธอไม่ได้รั้งอะไรกับโลกใบนี้ที่แสนจะโหดร้ายแล้ว หยีออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่วันนั้นเลย เธอที่จะออกมาเร่งรีบแบบนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่อยากเสียเวลาที่มีค่านี้ไป ส่วนหนึ่งเพราะแยมโทรมาหาเธอกะทันหัน บากว่ามีการแข่งขันออกแบบได้เริ่มแล้ว เขาให้เธอวาดรูปให้เขา ไม่ว่าจะได้รับรางวัลหรือไม่ได้รับ เขาก็จะให้เธอสองล้านห้าแสนบาทแน่นอน หยีได้ปฏิเสธเงื่อนไขโน้มนาวของเขาไป เพราะแยมมีฝีมือการวาแผนมาก เธอไม่อยากต้องตกเป็นเหยื่อเขาอีก และเธอก็ได้ไปศึกษาแล้ว การแข่งขันครั้งนี่รังวาลชนะเลิศเป็นเงินห้าล้าน ถ้าเงินก้อนนี้มา บริษัทกาญจนาปจะให้เพิ่มค่าชมเฉยอีกสองล้านห้าแสน แบบนี้แล้วก็เป็นเงินเจ็บล้านห้าแสน พอถึงตอนนั้นแล้วเธอจะได้ไม่ต้องกังวลค่ารักษาของแม่เลี้ยงอีก อีกทั้ง...เธออาจจะมีเงินที่สามรถคลอดลูกออกมาได้อีกด้วย ฉะนั้นแล้ว เธอตัดสินใจที่จะยื่นแบบไป ถึงแม้จะไม่เคยผ่านการอบรมอย่างโพเฟคชาคเนลมาก่อน แต่เธอมีพรสวรรค์และพรสแวงอยู่แล้ว เธอยังได้รับรางวัลชนะเลิศมาหลายเวทีแล้วด้วย เมื่อเธอออกมาแล้ว เธอก็ไปที่วิลล่าส่วนตัวของไทด์ทันที เธอรู้ว่าไทด์เกลียดเธอ แต่เธอไม่มีทางอื่น หลังแม่เลี้ยงเข้าโรงพยาบาล เพื่อการประหยัด เธอได้ออกจากบ้านเช่านั้น ลูกชายของแม่เลี้ยง นัทธกิต กิจภพลักษณ์ หรือกิตเพื่อการดูแลแม่ตัวสะดวกมากขึ้น เลยไปพักที่โรงพยาบาลมาโดยตลอด ส่วนบ้านโพภนาตินก็ไม่มีพื้นที่เหลือให้เธอ ไม่สิ ไม่มีที่ไหนที่เป็นของเธอเลยสิ “เฮอๆ ออกมจากโรงบาลเร็วนะครับ แกล้งเป็นลมจริงๆด้วย”