บทที่ 5 แม้ตายก็ไม่พอใจหรอก

พึ่งเดินเข้ามาประตูไทด์ก็หยอกออกมาอย่างโหดคำหนึ่ง หยีเม้มปาก ไม่พูดไม่อะไร แล้วเดินขึ้นชั้นสองไป “หยุดนะ”จู่ๆไทด์กลับเรียกขึ้นมาต่ำๆ แล้วพูดอย่างเญ้นชา“ออกไปซะ อย่ามาทำให้ที่นี่สกปรกไปด้วย” หัวใจหยีเจ็บขึ้นมา เธอค่อยๆลูบหน้าท้องตัวเอง ถ้าเขารู้ว่ามีลูกคนนี้อยู่ เขาจะเปลี่ยนความคิดต่อเธอหรือเปล่า? ไม่ ไม่หรอก เขาจะยิ่งรังเกลียกเธอแน่นอน อีกทั้ง...กับลุกคนนี้ด้วย สูบหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามอมยิ้มขึ้นมา แล้วพูดกับเขา“ฉันเป็นภรรยาคุณอย่างถูกกฎหมาย เป็นเจ้าของผู้หญิงบ้านนี้ ทำไมฉันถึงไม่สามารถพักที่นี่ได้?” ไทด์อึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด เหมือนเขาจะคิดไม่ถึงเธอจะพูดแบบนี้ เมื่อนิ่งไปพอนาน ในใจเขาก็มีความเกลียดและข่มขู่มากยิ่งขึ้น“เฮอ ที่แท้ความอ่อนโยนก่อหน้านี้ก็ตอแหลมาสิ ท่าแท้ก็ค่อยๆออกมาทีละชิ้นแล้วนิ” หัวใจหยีจุกอย่างแน่น แต่สีหน้ากลับไม่มีอะไร“คุณไว้ใจเลยค่ะ ฉันจะหาห้องที่ไกลสุด ไม่มีอะไรก็ไม่ออกมาหรอกค่ะ ไม่ให้ออกมาบงตาคุณแน่นอน และ...” และจะไม่นานมากด้วย คำสุดท้ายนี้เธอไม่ได้พูดออกมา เพียงแค่หันหลังแล้วเดินขึ้นไป ไทด์มองร่างเงาที่ผอมแห้งเธอไว้ ในใจกลับมีความรู้สึกที่แปลกขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนนิสัยแล้วเหรอ?ไม่ๆๆ...นี่ต้องเป็นแผนที่แกล้งวางไว้แล้วแน่นอน การแข่งขันยังเหลืออีกครึ่งเดือน ในใจหยีร้อนรนขึ้นมา จนถึงวันนี้ได้ เรื่องการแข่งขันนี้ถึงเป็นความหวังแท้ๆของเธอ กลางวันเธอไปทำงานตามปกติ ตอนค่ำเธอจะนั่งวาดแบบอย่างตั้งใจ ทั้งครึ่งเดือนนี้เธอไม่ได้พักผ่อนดีดี บางทีที่อาการเธอกำเริด เธอก็เพียงแค่กินยาไปแค่นั้น ยานั้นเป็นยาสมุนไพร ไม่มีผลกระทบต่อเด็กในท้อง แต่จะเห็นผลได้ช้า แม้จะกินยาไป แต่เธอก็ต้องทนความเจ็บไว้นาน แต่ก็ไม่มีทางอื่น เธออยากมีชีวิตอยู่ และอยากให้ลูกมีชีวิตอยู่ เลยทำได้เพียงแค่นี้ วันที่แข่งขันมาถึงสักที ในวันนี้ไทด์ตื่นเช้าตรู่ แล้วเห็นประตูห้องหยีเปิดไว้ ไม่รู้ว่ามีใจอะไร เขาเลยเดินไปอย่างแอบๆ พอเดินเข้าไปก็เห็นหญิงสาวกำลังกุมนอนอยู่ที่โต๊ะ เหมือนจะหลับแล้ว ข้างๆมีภาพวาดของแบบ เขาเอาขึ้นมาดู สายตาเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ ผู้หญิงที่ฝีมือร้ายๆคนนี้กลับวาดแบบออกมาได้ขนาดนี้เลยเหรอ?ในใจเขาสงสัยขึ้น “คืนฉันนะ”หยีตื่นขึ้นมาก็เห็นไทด์ที่กำลังดูแบบตัวเองอยู่ สิ่งแรกที่เธอทำคือแย่งกลับมา ช่วยไม่ได้เพราะนี่เป็นความหวังสุด้ายของเธอ เป็นหญ้าต้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตเธอได้ เธอดูมันสำคัญยิ่งกว่าอะไรๆอีก ไทด์เห็นเธอที่ดูไม่เป็นคนไม่เป็นผี เขาก็ตกใจเหมือนกัน เลยบ่นขึ้น“คุณมีโรคหัวใจที่รุนแรงไม่ใช่เหรอครับ?ยังสามารถโต้แบบนี้ได้เหรอ?เฮ้อ ที่แท้ก็เพื่อเงินจนไม่ห่วงชีวิต” เมื่อหยอกเธอไปกี่คำแล้ว ในใจเขาก็มีความลำคานและหงุดหงิดขึ้นมา แสดงว่าหญิงคนนี้ยังรักชายหนุ่มนั่นด้วยชีวิตจริงด้วย เพื่อหนุ่มนั่นเธอสู้สุดชีวิตจนถึงขั้นนี้ได้ เพื่อแบบนี้ หยีสู้สุดชีวิตตัวเอง เธอคิดว่าฟ้าจะเห็นใจเธอ แต่ฟ้าไม่ได้เห็นใจเธอ อีกทั้งกระตุ้นเธออย่างหนักด้วย การแข่งขันวันนั้น ต่อหน้าบันเทิงนักข่าวหลายสายต่างๆ เธอถูกฟ้องว่าลอกแบบ ลอกแบบของแยม แยมก็เป็นดีไซน์เนอร์ของบริษัทกาญจนาปเหมือนกัน แต่เมื่ออยู่ในงานแข่งขันใหญ่โตแบบนี้ บริษัทเดียวกันที่ถูกฟ้องร้องว่าลอกนั้นก็ดึงดูดความวุ่นวายมาไม่น้อย เพราะแยมจบการศึกษาในสถาบันที่มีชื่อเสียง เพราะแยมเคยได้ออกไปเรียนรู้พัฒนาที่เมืองนอกอย่างเจาะลึกมาก่อน เพราะแยมเป็นดีไซน์เนอร์สูงของบริษัทกาญจนาป ส่วนหยีนั้นไม่เคยเรียนแม้แต่มหาลัย เธอเป็นเพียงผู้ช่วยดีไซน์เนอร์เล็กในบริษัทกาญจนาป ฉะนั้นคนอื่นว่าเธอลอกของแยมก็เป็นเรื่องปกติ ภายใต้การมุมและกระตุ้นของนักข่าวนั้น ระหว่างคนในงานที่ชี้ว่าเธอนั้น ไทด์ก็ไม่ได้ช่วยเธอพูดอะไร อีกทั้งยังปกป้องแยมด้วยซ้ำ การกระทำของชายคนนั้นมันทำให้เย็นใจยิ่งกว่าหิมะในฤดูหนาว เมื่อการแข่งขันจบลง แยมได้รับรางวัลชนะเลิศ บริษัทกาญจนาปก็ได้รับความภูมิใจไปอีก ความภูมิใจและนั้นได้ใช้ชีวิตและชื่อเสียงเธอแลกมา เธอไม่ยอม ผลการตัดสินแบบนี้เธอไม่พอใจมาก