บทที่ 8 แกล้งป่วย

ในรถนั้นเต็มไปด้วยเสียงเสื้อที่ถูกฉีกออก หยีสิ้นหวังกับการต่อต้าน บริเวณหัวใจเจ็บขึ้นมาทันที เธอจับหน้าอกไว้อย่างไร้ความรู้สึก เจ็บจนทั้งหน้าบีบแนบกันไว้ เมื่อไทด์รับรู้ได้ก็ค่อยๆหยุดลงมา เขาจับจ้องผู้หญิงที่หดตัวเป็นก้อนไว้ สายตาเต็มไปด้วยความรังเกลียด“หยี คุณเป็นขยะน่ารังเกลียดสุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา” ความเจ็บสามารถล่มความเข้มแข็งความกดดันไร้ความช่วยเหลือที่ติดต่อกันเป็นวันๆทำให้เธอต้องร้องไห้ขึ้นมา“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน คุณอย่างเจ้าชายที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดีจะรับรู้ถึงความลำบากของฉันได้ยังไง?ไทด์ บางทีฉันช่างเกลียดคุณมากนัก รังเกลียดคุณมากนัก คุณไม่ยอมยืมฉันก็แล้วไป แล้วทำไมต้องมาพังโอกาสฉันเพียงครั้งเดียวนั้นด้วย ใช่ เงินค่ารางวัลนั้นสำหรับพวกคุณนั้นไม่ได้เป็นอะไร แต่สำหรับฉันมันโคตรสำคัญ คนแบบคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณแทบตาย...” เธอกุมตัวเป็นก้อน เหงื่อเต็มตัว ในใจเย็นขึ้นมา น้ำตาไหลลงไม่หยุดแล้วติดกับเงินพวกนั้นทำให้เธอดูโทรมน่าสงสาร ไทด์มองเธออย่างนิ่งๆทีหนึ่ง แล้วลงรถไป เขาพิงที่รถไว้แล้วสูบบุหรี่ สีหน้าลึกจนดูน่ากลัว ***** หลังการทะเลาะกันในคืนนั้น ไทด์ก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าหยีอีก และหยีก็ไม่มีแรงใจที่จะไปคิดเรื่องความรักส่วนตัว เวลาเธอเหลือไม่มากแล้ว เธอต้องหาเงินอย่างสุดชีวิต หาได้นิดหน่อยก็ยังดี วันนี้ เธอถูกกิตเรียกไปที่โรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ จากที่คิดว่าแม่เลี้ยงเป็นอะไร คิดไม่ถึงว่าแม่เลี้ยงจะถามเธอขึ้นอย่างจริงจัง“หยีค้า...เธอ..เธอบอกแม่มาตรงๆนะ เธอเป็น...เป็นโรคหัวใจสาหัสใช่ไหม อยู่ได้ไม่นานแล้วใช่ไหมค้า?” หัวใจหยีเจ็บแน่นขึ้นมา เรื่องป่วยของเธอนี้เธอไม่เคยบอกใคร แม้แต่กิตก็ไม่รู้ แล้วแม่เลี้ยงรู้ได้ยังไง “แม่ได้ยินจากไหนมั่วๆคะ” “เธอ...เธอไม่ต้องสนใจฉันไปฟังมาจากไหน รีบบอกว่า สรุป...เป็นยังไงกันแน่ลูก?” สีหน้าแม่เลี้ยงดูร้อนรน หยีเป็นห่วงอาการเขา เลยรีบตอบ“เปล่าคะ ฉันสุขภาพแข็งแรงดีค่ะ จะไปได้โรคหัวใจไงคะ?” “แล้วพวกเขา...ทำไมพวกเขาต้องบอกว่าเธอเป็นโรคหล่ะ?” “เขาน่าจะเข้าใจผิดมั้งคะ จริงๆแล้วฉันแค่แกล้งป่วยค่ะ” “อยู่ดีๆ เธอ...ทำไมต้องแกล้งป่วยหล่ะ ไม่...ฟังไม่ดีเลย” “ถ้าไม่แกล้งป่วยอย่างรุนแรงแบบนั้น คุณย่าจะมาสงสารฉันได้ไงคะ ถ้าเขาไม่สงสารฉัน ฉันจะได้แต่งงานกับไทด์ได้ไหมหล่ะคะ?ต้องเข้าใจบ้านไทด์มีฐานะ เพียงแค่ฉันแต่งงานกับเขา ชีวิตที่เหลือของเราก็ไม่ต้องลำบากแล้วไม่ใช่เหรอ?ฉะนั้นแล้วแม่อย่ากังวลเลยนะ ฉันไม่มีโรคอะไรค่ะ เพียงแค่แกล้งเฉยๆ” ***** ณ บริษัทกาญจนาป ห้องทำงานซีอีโอ “ถ้าไม่แกล้งป่วยอย่างรุนแรงแบบนั้น คุณย่าจะมาสงสารฉันได้ไงคะ ถ้าเขาไม่สงสารฉัน ฉันจะได้แต่งงานกับไทด์ได้ไหมหล่ะคะ?ต้องเข้าใจบ้านไทด์มีฐานะ เพียงแค่ฉันแต่งงานกับเขา ชีวิตที่เหลือของเราก็ไม่ต้องลำบากแล้วไม่ใช่เหรอ?ฉะนั้นแล้วแม่อย่ากังวลเลยนะ ฉันไม่มีโรคอะไรค่ะ เพียงแค่แกล้งเฉยๆ”... เมื่อได้ยินคริปเสียงนี้แล้ว ไทด์ค่อยๆเก็บมือที่ไว้บนเข่าอย่างแน่น หลังมือนั้นแน่นจนเห็นเอ็นได้ว่าเขาโกรธมากแค่ไหน แยมขยับรถมาถึงข้างเขา แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน“ไทด์คะ ฉันก็ไม่เคยคิดว่าน้องแท้ๆฉันจะเป็นคนแบบนี้ค่ะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนพยาบาลฉันคนหนึ่งที่อัดเสียงนี้ไว้ ฉันว่าคุณและฉันก็ไม่มีวันรู้แน่นอนค่ะ” ไทด์ลุกขึ้นมากะทันหัน แล้วเอาเครื่องอัดเสียงเดินออกไป แยมที่เห็นหลังเขาเย็นชานั้น มุมปากก็มีรอยยิ้มที่ได้ใจขึ้นมา หยีนะหยี ครั้งนี้...เธอแย่แล้วจริงๆ