บทที่ 10 ตายไปอย่าง...เงียบๆ

“ไม่ ฉันไม่ได้โกหก ฉันไม่ได้หลอกคุณ ทำไมคุณต้องให้ฉันเซ็นด้วย” ถึงแม้ชีวิตจะสิ้นสุดแล้ว แต่เธอไม่อยากหย่ากับเขา เพราะเธอท้องลูกเขาไปแล้ว ถึงแม้เขาอาจจะไม่ชอบเด็กในท้อง แต่ถ้ายังมีความสัมพันธ์อยู่ ถ้าเด็กคนนี้สามารถคลอดลงมาได้ ก็ยังคงเป็นลูกของตระกูลกาญจนาป ก็จะไม่ใช่เด็กกำพร้าแล้ว “ทำไมถึงตอนนี้แล้ว คุณยังเหลวไหลอีก”ไทด์ทั้งผิดหวังและโกรธ ตะคอกขึ้นมา“หยี ถ้าคุณมีความเป็นคนอยู่บ้าง ก็เซ็นใบหย่าซะ การสมรสนี้ไม่ได้เป็นของคุณ การที่ใช้คำโกหกและความร้ายกาจในการสร้างขึ้น คุณคิดว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน?” หยีส่ายหัวอย่างเร่งรีบ“ไม่นานมากค่ะ ฉันก็ไม่เหลือเวลามากแล้ว ไม่นานมากจริงๆค่ะ และฉันไม่ได้โกหก...” “พอได้แล้ว”ไทด์ส่ายหัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิหวังและรังเกลียด เหมือนไม่อยากฟังเธอพูดแม้แต่คำเดียว ทีนี้คุณย่าก็เดินเข้ามา แล้วพูดอย่างผิดหวัง“เธอเซ็นใบหย่าเถอะ ถึงว่าฉันคนแก่คนนี้ตาบอด ดูผิดเธอตั้งแต่แรก ทำให้หลานฉันลำบากไปด้วย” “คุณย่าคะ...”หยีอดไม่ไหว เธอมองย่าด้วยตาแดง“แม้แต่คุณย่าก็ไม่เชื่อฉันเหรอคะ?” “คริปเสียงก็อยู่ตรงนั้นแล้ว เธอจะให้ฉันเชื่อเธอได้ยังไง ผิดที่ฉันแก่ไร้ปัญญา ทำให้หลานเป็นแบบนี้ ถ้าเธอยังมีความเห็นใจอยู่ ก็เซ็นนะ ปล่อยไทด์ไปเถอะ” ใบหน้าย่าผิดหวัง และสายตาที่รังเกลียดของไทด์ เหมือนมีดที่แหลม มันทิ่มเข้าไปที่ใจเธอ เธอค่อยๆคุกเข่าลงเก็บใบหย่าขึ้นมา ฟ้าช้างร้ายกาจริงๆ เธอยิ่งอยากได้อะไร ฟ้ายิ่งจะแย่งไปให้หมด เธอเพียงอยากใช้เวลาสุดท้ายมาพยายามเพื่อลูกในท้องให้ได้ แต่มันไม่สามรถที่จะให้เธอสำเร็จแม้แต่ความหวังเล็กๆ เฮอ ในเมื่อพวกเขาไม่เชื่อเธอ คิดว่าเธอเต็มไปด้วยคำโกหก ใจดำเป็นขยะ งั้นเธอก็เป็นคนร้ายให้ถึงสุดไปเลย เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วเก็บน้ำตาลงไป เธอมองไทด์แล้วยิ้ม“จะให้ฉันเซ็นใบหย่าก็ต่อเมื่อ...คุณให้ฉันห้าล้านสิ” เธอจะคืนแน่นอน ถึงแม้เธอจะตายแล้วคืนไม่ได้ แต่เธอจะให้กิตคืน เพียงแต่สิ่งเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องบอกพวกเขา มือข้างๆของไทด์แน่นขึ้นมา แล้วขำขึ้น“คุณช่าง...ไม่รู้จักละอาย ฉันเคยเห็นผู้หญิงที่เลวตกต่ำมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นเลวต่ำเท่าคุณมาก่อน คุณฟังไว้นะ ผมจะจะไม่ให้คุรแม้แต่บาทเดียว ใบหย่านี้คุณจะเซ็นก็เซ็น ไม่เซ็นก็ต้องเซ็น” “ห้าล้าน ไม่อย่างนั้นฉันตายก็ไม่ยอมเซ็นหรอก” หยีได้ทุ่มไปหมดแล้ว เธอไม่อยากขออะไรแล้ว ก่อนตายเธอต้องช่วยแม่เลี้ยงไว้ให้ได้ ก็เป็นเรื่องที่ดี สายตาไทด์แดงจัด มันเหมือนปีศาจร้ายที่ต้องการเลือด เหมือนจะทำให้ผู้หญิงคนนี้เป็นศพในวินาทีต่อมา ส่วนย่าที่ได้ยินหยียังขอเงินอยู่ เธอหายใจไม่ขึ้น ทั้งคนล้มลงไป “ย่าครับ”ไทด์ตะโกนทีหนึ่ง แล้วรีบไปกอดย่าไว้ หยีก็เดินเข้าไปด้วยความรีบร้อน แต่กลับถูกไทด์ดันเธอออก“ออกไป” ย่าสงบไปพักถึงจะพุดขึ้นมา“ถึงขั้นนี้แล้ว เธอยัง...ยังคิดจะเอาเงินอีก ไทด์ เป็นย่าไม่ดีเอง ย่าดูคนผิด หย่าขอโทษนะลูก ย่าเกลียดตัวเองที่มีตา แต่ไร้ลูกกระตา” ย่าที่โทษตัวเองนั้นทำให้หยีแย่ทันที เธอคุกเข่าแล้วร้องไห้ขึ้นมา“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะย่า ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ตั้งใจจะขอห้าล้าน แต่แม่เลี้ยงฉันป่วยหนัก ต้องการค่าผ่าตัด ฉันไม่มีวิธีอื่นแล้ว ฉันไม่มีหนทางแล้วจริง...” หยีไม่เคยร้องไห้หมดหวังแบบนี้มาก่อน เธอยอมให้ย่าด่าเธอ ตีเธอ ก็ไม่หวังให้หย่าโทษตัวเอง มันเจ็บยิ่งกว่าฆ่าเธอให้ตาย เมื่อเห็นหยีเสียใจแบบนี้ ย่าก็ใจอ่อนในที่สุด ย่าดึงไทด์แล้วพูดขึ้น“ไทด์เธอรีบพาฉันไปที่โรงพยาบาล ถ้าแม่เลี้ยงเขาอาการหนักต้องการผ่าตัด งั้นเราก็เอาเงินให้เขาเถอะ ส่วน...เรื่องที่เขาแกล้ง เราค่อยว่ากันอีกทีนะ” ไทด์ประคองย่าขึ้นมา ใบหน้ากลับเรียบเย็นในหารจ้องหยีที่คุกเข่าอยู่“ดีที่สุดที่คุณพูดให้ความจริง ไม่อย่างนั้นผมไม่ปล่อยคุณแน่อย่าง” เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว หยีก็นั่งลงที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอมองใบหย่าที่พื้น ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ เฮอ ดีจัง สามารถช่วยแม่เลี้ยงได้แล้ว เขาไม่ต้องทรมานอีกแล้ว เพียงแค่มีห้าล้าน เธอจะเซ็นใบหย่า เพราะได้อักเสียงไว้ ไทด์ก็ไม่มีวันเชื่อเธอแน่นอน หัวใจที่เจ็บก็ค่อยๆนิ่งลง วันนี้เธอต้องไปเอายา แต่กลับยื้อมาถึงตอนนี้ เหลือเพียงสองเม็ดแล้ว เธอต้องเก็บไว้ ต้องรอตอนที่จำเป็นจริงๆถึงเอาออกมา เธอนอนอยู่ที่โซฟา แล้วลูบหน้าท้องครั้งแล้วครั้งเล่า จบแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว รอการผ่าตัดของแม่เลี้ยงเสร็จ เธอก็จะเซ็นใบหย่า แล้วหาที่ที่ไม่มีคนรู้จัก หาเงินไปเงียบๆ แล้วตายไปอย่าง...เงียบๆ “ปั๊ง”