บทที่4 คุณไม่มีโอกาศแล้ว

“ผ่าง” เสียงของแข็งกระทบกัน เอมมิกาใช้แรงในการปิดประตู ภัครลืมตาขึ้น ค่อยๆมองไปทางเอมมิกาดูแววตาที่เคร่งครึม เอมมิกากระตุกยิ้ม “ต้องแบบนี้สิ มอง หน้า ฉัน ตรง ตรง” เอมมิกากระพริบตาปริบๆ เดินออกไปด้วยรอยยิ้ม โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของพชรถึงกับสั่นเพราะมือของเขา ผู้หญิงคนนี้ เป็นลูกไก่ในกำมือแท้ๆ ไม่รู้รึไงว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าทำให้ท่านประธานโกรธ พชรเดินไปตรงหน้าต่างรถ พร้อมบอกกับประธานด้วยเสียงที่ยังคงสั่นอยู่ “ผมติดต่อประธานของสถานีบันเทิงไอโอนิคแล้วนะครับ เดี๋ยวคุณมิลานจะเป็นคนมานะครับ” “นายคิดว่าให้ดาราที่กำลังดังมาเป็นคู่ควงฉันมันเหมาะหรอ? ฉันไม่เดทกับดารา” ภัครบอกกับผู้ช่วยคนสนิทของเขา “ผมจะรีบติดต่อที่อื่นดูนะครับ” พชรเดินออกไปด้วยความเร็ว เสียงริงโทนของภัครดังขึ้น เขารับสายโดนเสียงที่สุขุม “เกิดอะไรขึ้น” “พี่รองจะเบี้ยวนัดอีกแล้วหรอครับ ตอนนี้มัน 1 ทุ่ม 45 นาทีแล้วนะครับ พี่สามกับพี่สี่พนันกันว่ายังไงเฮียก็จะไม่มีคู่ควง เฮียอย่าทำให้ผมผิดหวังนะ แลมโบกีนี่คันโปรดของผมกำลังจะถูกยึดเพราะพี่เลยนะ” ภาคภูมิถามพี่คนรองของเขาด้วยความกังวล “ไอ้สามกับสี่พนันอะไรกันไว้ล้ะ?” ภัครถามน้อมชาย “รถบูกัติครับ ของเฮียสามเป็นรุ่มลิมิเต็ดเลยนะครับ ผมชอบมานานแล้ว ครั้งที่แล้วขอยืมเฮียยังไม่ยอมให้เลย” “อ่อ” ภัครยิ้มในลำคอ “บูกัตติหรอ พนันกันใหญ่ดีนะ แกรอเอารถได้เลย” “เยี่ยมเลยครับ พี่รอง พี่คือคนที่ผมรักที่สุด” ภัครตัดสายไป เวลาค่อยๆผ่านไป เขารอประมาณ5นาที เดินลงจากรถตรงไปหาพชร พชรถึงกับเสียวสันหลัง ขนลุกไปทั้งตัว รีบบอกกับคนปลายสาย “ต้องมาถึงที่นี่ภายในสิบนาทีนะ” “ว่ายังไงบ้าง” ภัครถามผู้ช่วยคนโปรดของเขา “ผมติดต่อไปที่ผู้จัดการดารา และก็ผู้จัดการของทางค่าย และยังมีเพื่อนที่เป็นนางแบบของผม…” “ได้ความว่า” ภัครไม่อยากฟังคำอธิบายเลยพูดขัดออกไป “ภายในสิบนาทีผู้หญิงที่นายต้องการจะมาครับ” สิบนาทีผ่านไป หญิงสาวแต่งหน้าหนาเตอะ สวมกระโปรงสีแดงรัดรูป ผมที่เหมือนไประเบิดมา วิ่งมาข้างหน้าภัคร “สวัสีดค่ะ ท่านประธาน วันนี้ดีใจมากที่ได้มาบริการท่านนะคะ” ภัครมองหญิงสาวด้วยความอึ้ง กระตุกยิ้ม คนที่ไม่ยิ้มเลยอย่างภัครเมื่อเผยรอยยิ้มสามารถทำให้คนทั่วไปตายแล้วเกิดใหม่ได้เลย แต่ว่า รอยยิ้มแบบนี้ รวมกับสายตานั้นของภัคร ทำให้พชรรู้ตัวแล้วว่าตัวเองซวยแน่ๆ จริงตามที่พูด พชรได้ยิ้มเสียงของภัครผ่านทางหูฟังที่ติดแนบหูเขา “พชร นายคิดว่าฉันสมควรจะจ้างนายทำงานอยู่อีกมั้ย?” พชรมองไปที่ท่านประธานก็รู้เลยว่าโมโหมาก ทำให้แต่ก้มหัว “ขอโทษนะครับท่าน ผิดที่ผมไม่ได้เตรียมตัวมาเองครับ คราวหน้าผมจะพาผู้หญิงตามสเปคที่กำหนดไว้มาให้ได้นะครับ รับรองว่าจะไม่ทำความผิดเล็กๆแบบนี้อีกแล้วครับ” “นายไม่โอกาศแล้ว ไม่มีคำว่คราวหน้า” ภัครพูดออกไปด้วยเสียงเงียบเฉย อันที่จริงเอมมิกาจะนั่งรถประจำทางกลับไปแล้ว แต่เมื่อมองเห็นสร้อยเพชรมูลค่าสูงที่ตนใส่อยู่ จึงกลับมาอีกครั้ง” เอมมิกามองมาจากที่ไกล เธอเห็นพชรกำลังก้มหัวรับผิด สงสัยคงโดนดุแน่เลย ภัครนายมันร้ายจริงๆ หน้าตาดีเสียเปล่า “เฮ้ ฉันขอพูดแทรกหน่อยนะ นายด่าพชรแบบนี้มีประโยชน์รึไง? มีเวลาพูดแบบนี้ ทำไมไม่เอาไปหาคนใหม่” เอมมิกาเดินเข้ามา พร้อมกับถอดสร้อยคอกับต่างหูคืนให้พชร พชรรีบรับคืนทันที “เสื้อผ้าเดี๋ยวฉันซักแห้งเสร็จแล้วพรุ่งนี้เอามาคืนนายนะ ขอบคุณนายที่ให้โอกาสฉัน และก็ขอโทษด้วย” เอมมิกากล่าวขอโทษ