บทที่5 กับเธอ ผมรู้สึกบางอย่าง

พชงถึงกับงงไปสักพัก แล้วมองเอมมิกาด้วยความประหลาดใจ พชรไม่คาดไม่ถึงว่าเอมมิกาจะเอาสร้อยกับต่างหูมาคืนด้วยตนเอง และยังกล่าวขอโทษทั้งๆที่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอด้วย ถ้าเอมมิกาไม่ทำอาชีพบริการนี้ละก็ พชรจะจีบเธอแน่นอน เพราะเธอตรงสเปคของพชรมาก เอมมิกาหมุนตัวเดินไป ขณะที่ภัครยังคงไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ เดินตรงไปข้างหน้า เสียงโทรศัพท์ของภัครดังขึ้นอีกครั้ง สายที่โทรเข้ามาเป็นของภาคภูมิ ภัครขมวดคิ้วรับสาย “เฮียรอง เฮียจะมาเมื่อไหร่ครับ ผมกำลังจะถูกเฮียคนอื่นๆหัวเราะเยาะแล้วนะ ช่วยผมด้วย” ภาคภูมิรีบบอกกับภัคร “อีก 15 นาทีถึง” ภัครตัดสายไป มองสลับไปมาระหว่างสาวที่ระเบิดผม กับหลังของเอมมิกาที่กำลังเดินไป “เรียกเธอกลับมา” ภัครออกคำสั่งกับพชร แล้วขึ้นรถ พชรรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง โชคดีที่ท่านประธานต้องการคนโดยด่วน ไม่อย่างงั้น เขากับผู้หญิงคนนั้นไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง พชรรีบวิ่งไปหาเอมมิกา “เดี๋ยวก่อนครับ” เอมมิกาหยุดเดิน “มีอะไรรึเปล่าคะ? ฉันทำเครื่องประดับคุณเสียหายหรอ?” “ท่านประธานตัดสินใจแล้วว่าจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง รีบขึ้นรภเถอะครับ” “เขา? ช่างเถอะ ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องนี้แล้ว” เอมมิกาปฏิเสธออกไป “ขอร้องละครับ ถ้าคุณไม่ไป ผมซวยแน่ๆเลย ไม่ก็อย่างนี้ดีไหมครับ ผมรู้จักเจ้าของบริษัทใหญ่โตมากมายเลย บริษัทในเครือของคุณภัครก็มีมากมาย ผมเป็นคนสนิทของประธานภัคร มีหลายคนที่ต้องการประจบผม ถึงเวลานั้นผมจะแนะนำพวกเขาให้มาทำงานร่วมกับคุณ พวกเขาต้องไม่ปฏิเสธแน่นอนครับ” พชรอธิบายให้เอมมิกา บริษัทของคุณภัครใหญ่มาก อีกอย่างก็มีบริษัทในเครือมากเหมือนกัน นี่เป็นทางเลือกที่ดี “คุณบอกแล้วนะ ถึงเวลาจะต้องแนะนำฉันให้กับพวกเขา” เอมมิกาถามพชรเพื่อความแน่ใจ “แน่นอนครับ แต่ก่อนอื่น ผมต้องอยู่ข้างๆท่านประธาน เดี๋ยวคุณอย่ากวนประสาทเจ้านายผมละ วันนี้เจ้านายของผมเขาปวดหัว อารมณ์เลยไม่ดี คุณเอมมิกาอย่าทำให้เจ้านายโมโหนะครับ ผมขอร้อง” “ได้ค่ะ คุณช่วยฉันขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวฉันจะทำตัวดีๆ ถ้าในอนาคตฉันได้ดีแล้ว จะไม่มีวันลืมบุญคุณของคุณเลยนะคะ” เอมมิกาบอกพร้อมกับตบไหล่ของพชรเบาๆ พชรยิ้มแห้งๆให้กับเอมมิกา คนอย่างเอมมิกาถ้าจะให้ท่านประธานชอบจนพาขึ้นห้องได้ ยาก ยากกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก แต่คนแบบเอมมิกา แค่พชรแนะนำให้คนรวยๆไม่กี่คน ขอแค่คนพวกนั้นไม่ได้ตาบอก ยังไงก็ต้องมีสักคนที่สนใจ “เธอจะต้องได้ดีแน่ๆ” เอมมิกาปรับอารมณ์ตัวเองให้กลับมาปกติ ชี้นิ้วไปทางรถของภัคร “ป่ะ ไปกันเถอะ” เอาใจคนอื่น นี่มันความสามารถพิเศษของเธอไม่ใช่รึไง? เอมมิกาเดินขึ้นรถของภัคร ภัครหลับตาลง ทำคิ้วขมวด ทั้งตัวเต็มไปด้วยรังศีห้ามเข้าใกล้ เข้าไม่ถึงจริงๆ “เฮ้ ท่านประธานคะ” เอมมิกาขยับเข้าใกล้ภัคร “ฉันนวดเก่งมากเลยนะ แม่ของฉันท่านชอบปวดหัวบ่อยๆ ต้องให้ฉันนวดทุกครั้งถึงจะหายเลยนะ” “นวดจนหาย แล้วยังปวดบ่อนๆเนี่ยนะ?” ภัครตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่เต็มไปด้วยการเหน็บแนม “ก็ที่จริงต้องปวดทั้งคืนเลย แต่พอฉันนวดให้แล้ว แค่15นาทีก็หายปวด ตอนเด็กๆฉันเคยเรียนกับแพทย์แผนจีนคนหนึ่ง” ภัครลืมตาขึ้นมา มองไปทางเอมมิกา “ฉันให้เวลาเธอ 15 นาที ถ้าฉันยังปวดหัว จะทำยังไง?” “ถ้าภายใน 15 นาทีคุณไม่หายปวดหัวละก็ อยากทำอะไรก็เชิญ” เอมมิกาตอบกลับด้วยความมั่นใจ กำลังเงื้อมมือไปจะนวด ภัครรีบผลักมือเธอออก “ล้างมือรึยัง?” “เอ่อ” เอมมิกาอดไม่ได้ถึงกับมองบน “ฉันไม่รังเกียจผมสกปรกของคุณก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังจะมาบอกว่ามือฉันสกปรกอีก ดูนี่นะ” เอมมิกานำเช็ดชู่เปียกที่อยู่ในกระเป๋าออกมา ยั่วภัคร โดยการค่อยๆเช็ดทีละนิ้วจนสะอาด ภัครมองการเช็ดมือของเอมมิกาแล้ว บางส่วนในร่างกายถึงกับเกร็ง นี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่เขาถนัดในการควบคุม ในแววตามีบางอย่างเปลี่ยนไป