ตอนที่5 รสชาติของความทุกข์ทรมาน

ตอนที่5 รสชาติของความทุกข์ทรมาน “อยากดื่มน้ำสักหน่อยไหมเจ้าคะ” บนใบหน้าของสาวใช้ทั้งสองคนล้วนปรากฏความกังวลออกมา ดวงตาของชิวยั่วนั้นยังเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา สาวใช้สองคนนี้มีใจที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าของร่างเดิมยิ่งนัก แต่นางกลับไม่เคยรับรู้เลย “ชิวยั่ว...แค่กแค่ก...” เหลียงซีนอยากจะพูดให้จบประโยค แต่ทว่าหน้าอกของนางเจ็บปวดยิ่งนัก ฉนฮัวรีบไปรินน้ำร้อนมาแล้วใช้มือยื่นชิดริมฝีปากของนาง พร้อมเอ่ยขึ้น “พระชายาเอกดื่มน้ำสักนิดเถอะเจ้าคะ” เหลียงซีนไม่อยากดื่ม ดื่มน้ำเข้าไปยิ่งทำให้เจ็บ นางจึงส่ายหน้าเพื่อแสดงให้เห็นรู้ว่าไม่ดื่มน้ำ ก่อนจะใช้แรงที่มีเอ่ยขึ้น “พวกเจ้า...สนทนากันเมื่อครู่ ข้าได้ยินหมดแล้ว” สาวใช้ที่โง่เขลาสองคนนี้ คงคิดว่าญาติพี่น้องจะสามารถยื่นมือมาช่วยแก้ไขเรื่องราวระหว่างสามีภรรยาที่ทะเลาะกันได้ อาจสามารถคลี่คลายลงได้ชั่วคราว แต่ก็เพียงช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น รอถึงเมื่อพวกเขาจากไปแล้ว เฉินเฮ่าก็ปฏิบัติต่อนางเหมือนที่เคยปฏิบัติอยู่ดี นอกจากคนของเรือนเหลียงจะนำตัวนางออกจากที่นี่ไปแล้ว ยังจะต้องเขียนหนังสือหย่าให้กับเฉินเฮ่าอีกด้วย หย่านั้นต้องทำอยู่แล้ว แต่ว่าไม่ใช่ในตอนนี้ นางยังไม่สามารถไปจากที่นี่ได้ในตอนนี้ นางยังอยากที่จะให้เฉินเฮ่ารู้ถึงความเจ็บปวดทุกข์ทรมานของนางซะก่อน นางจะคืนมันให้แก่เขาเป็นเท่าตัว ชิวยั่วและฉนฮัวนั้นล้วนตะลึงงัน บนใบหน้าปรากฏสีหน้าที่ดูละลายใจออกมา แล้วก้มหน้าลงสำนึกผิด ปิดปากเงียบไม่ส่งเสียงออกมา เหลียงซีนถอนหายใจออกมา ที่พวกนางทำก็เพื่อที่จะให้ดีต่อตน แต่วิธีการนี้ไม่สามารถทำได้ นางสูดลมหายใจเข้าไปอีกครั้งแล้วเอ่ยขึ้น “พวกเจ้าหวังดีข้ารู้ แต่ว่าเรื่องราวการทะเลาะกันระหว่างสามีภรรยา คนนอกมิอาจช่วยได้” “แต่ว่าพระชายาเอกได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้...” ในดวงตาของชิวยั่วนั้นปรากฏน้ำตาที่เห็นได้ชัดเจนมากขึ้น เห็นได้ชัดว่านางทั้งอึดอัดและโกรธเคือง เหลียงซีนถอยหายใจอีกครั้ง แต่ทว่าสายตานั้นกลับเด็ดเดี่ยว “พวกเจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องข้า ข้าเองก็มีแผนของข้า พวกเจ้าเพียงคอยอยู่ข้างๆ ข้า คอยช่วยเหลือเป็นธุระบางอย่างให้ข้าก็พอแล้ว” ฉนฮัวและชิวยั่วนั้นตะลึงงันอีกครั้ง มองตาซึ่งกันและกัน รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป พระชายาเอกของพวกนางดูเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อก่อน พวกนางทั้งสองมีความลังเลเล็กน้อย แต่ยังพยักหน้ารับ “ พระชายาเอกให้พวกเราทำอะไร พวกเราก็จะทำตามเพคะ” ในใจของพวกนางทั้งสองมีลางสังหรณ์ว่าพระชายาเอกเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เหมือนพระชายาเอกคนเดิมที่พวกนางเคยรู้จัก หลังจากปลอบใจสาวใช้ทั้งสองคนได้แล้ว เหลียงซีนก็ผ่อนลมหายใจลง แต่ทว่าอาการบาดเจ็บบนร่างกายยังไม่ดีขึ้นเช่นนี้ ผลสุดท้ายจะเป็นเช่นไรก็ไม่กล้าที่จะคิด “ฉนฮัว เจ้าช่วยไปนำสมุนไพรพวกนี้มาให้ข้าหน่อย” ยาสมุนไพรที่ทาบนร่างกายของนางอยู่ ก็ไม่รู้ว่าผู้อื่นนั้นตั้งใจจะทำอะไร หรือเป็นเพราะว่าในยุคนี้การรักษาบาดเจ็บมีระดับที่ค่อนข้างต่ำ สมุนไพรเหล่านี้เพียงช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดชั่วคราวเท่านั้น แต่ไม่ได้ช่วยฆ่าเชื้อให้แผลนั้นหายอักเสบ รวมถึงสมานบาดแผล แม้ว่านางจะเป็นหมอนิติเวช แต่เภสัชวิทยาและพิษวิทยานั้นก็ล้วนได้รับหนังสือรับรอง เรื่องนี้ง่ายตายสำหรับเธอ หลังจากที่บอกตัวยาที่ต้องการไม่กี่ชนิดแก่ฉนฮัวแล้ว ฉนฮัวก็รีบออกไปจัดการทันที เหลียงซีนหรี่ตามองในสมุนไพรเหล่านี้ มีกลิ่นของล่อเย่ ยาตัวนี้ไร้รสไร้กลิ่น แต่ว่าเมื่อใช้พร้อมกับเลนหอแล้ว จะมีสรรพคุณที่ยอดเยี่ยม สามารถทำให้ทั่วร่างกายนั้นคันคะเยออย่างไม่มีสิ่งใดจะเทียบได้ การคันแบบนี้สามารถมีอาการคันเกิดขึ้นอยู่หลายชั่วยามทีเดียว ทำให้คนเป็นบ้าได้ แต่ว่าล่อเย่ยังมีอีกหนึ่งสรรพคุณ สิ่งนั้นคือเพียงบุรุษนั้นสัมผัสกับมันแล้วไปสัมผัสกับเลนหอ จึงจะแสดงผลของมันออกมา แต่หากสตรีนั้นสัมผัส ไม่ว่าอย่างไรก็ล้วนไม่แสดงผลใดๆออกมา หากสัมผัสกับเลนหอ แต่เหลียงซีนได้กลิ่นของเลนหอบนร่างกายของเหลียงอิน จึงนึกถึงพืชชนิดนี้ขึ้นมา นางหรีตาไปมา ในดวงตาปรากฏอารมณ์เหมือนรอคอยความสนุก ถ้าหากเฉินเฮ่ามายังตึกนี้ของนาง แล้วกลับไปยังเรือนของเหลียงอินที่นั่น จะต้องได้รับผิดของมันอย่างแน่นอน ถ้าหากเขาไม่มา เหลียงซีนก็ดีใจด้วย พอดีกับที่ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดบนร่างกายเลย ฉนฮัวใช้เวลาไม่นานก็ซื้อสมุนไพรกลับมา นางดูระแวดระวังอย่างมาก บนถนนพบเจอคนในวังก็พูดว่าไปซื้อของใช้ส่วนตัวเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้พูดอะไรที่ดึงดูดความสนใจของผู้อื่น หลังจากที่นางกลับมา ก็ทำตามที่เหลียงซีนสั่ง นำสมุนไพรไปผสมกันให้เรียบร้อย แล้วจึงค่อยไปต้มยา ส่วนชิวยั่วนั้นบดยาอยู่ที่ด้านข้าง ขณะที่กำลังบดยาอยู่นั้น ชิวยั่วเกิดความสงสัยเล็กน้อยจึงเอ่ยขึ้น “พระชายาเอกผสมยาเองจะใช้ได้หรือไม่” “ลองดูก่อนเถอะ ถ้าหากไม่ได้พวกเราค่อยให้นายท่านเชิญหมอหลวงมาดูอีกครั้ง” ยังคงเป็นฉนฮัวที่ดูสุขุมเยือกเย็น ไม่ร้อนรนเอ่ยขึ้น เจ้าของร่างเดิมนั้นปกติอ่านหนังสือเกี่ยวกับการรักษาโรคอยู่แล้ว ดังนั้นตอนที่นางบอกอยากได้สมุนไพร สาวใช้ทั้งสองคนนี้จึงไม่ได้สงสัยอะไรเลยแม้แต่น้อย ยาที่ใช้ภายนอกนั้นใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย ชิวยั่วจึงช่วยทายาให้แก่นางอย่างระมัดระวัง เมื่อมองเห็นบาดแผลของนาง น้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาพร้อมที่จะไหลออกมาทันที เหลียงซีนนั้นก็เจ็บปวดอย่างมาก เจ็บจนต้องกัดฟันและริมฝีปาก ขณะที่ทนความเจ็บปวดอยู่นั้นนางก็กำลังคิดอยากที่จะสับเฉินเฮ่านั้นออกเป็นหมื่นชิ้น แต่ยาที่นางผสมขึ้นมาเองนั้นสรรพคุณของมันถือได้ว่าค่อนข้างดี เมื่อทาแล้วบาดแผลของนางก็ไม่เจ็บทันที ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับยาในยุคปัจจุบัน สรรพคุณของมันยังถือได้ว่าเห็นผลได้ช้า หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม ยาของฉนฮัวก็ต้มเสร็จเรียบร้อย นางจึงยกถ้วยยาชามนั้นขึ้นดื่มจนหมดเพียงครั้งเดียว ทำให้สาวใช้ทั้งสองนางที่อยู่ด้านข้างมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตากเบิกกว้างขึ้น เหลียงซีนก็ตกตะลึงเช่นกัน แต่ปฏิกิริยาหลังจากนั้นกลับดูขาดความมั่นใจบางส่วน แต่ใบหน้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเอ่ยขึ้น “ยานี้มีรสชาติขมเล็กน้อย” เจ้าของร่างเดิมนั้นกลัวการดื่มยาเป็นที่สุด เมื่อดื่มยาแต่ละครั้งต้องเติมน้ำตาลลงไปให้ยามีรสหวานเล็กน้อย เมื่อครู่นางลืมสิ่งนี้ไป คาดว่าคงทำให้สาวใช้ทั้งสองคนนั้นเกิดความสงสัยเสียแล้ว ชิวยั่วรีบนำขนมที่ทำจากน้ำผึ้ง มีลักษณะคล้ายขนมเค้ก ยื่นส่งมาด้านหน้าของนางทันที แล้วเอ่ยขึ้น “พระชายาเอกรีบกินขนมนี้เข้าไปลดความขมเถอะเจ้าคะ” เหลียงซีนจึงถือโอกาสบิดขนมด้วยมือเป็นชิ้นแล้วนำเข้าปาก เคี้ยวอย่างนุ่มนวล รสชาติไม่เลว นุ่มหวานอร่อย ละลายในปาก หวานแต่กลับไม่เลี่ยน วันนี้เฉินเฮ่าไม่กลับมาที่นี่อีก ตึดเจวหยางจึงดูเงียบสงบอย่างยิ่ง ข้างกายนางมีฉนฮัวและชิวยั่วคอยรับใช้อย่างใกล้ชิด บุคคลอื่นก็ล้วนทำปฏิบัติงานตามตำแหน่งหน้าที่ของตน เพียงแต่ฤทธิ์ของยานั้นอยู่ได้เพียงไม่กี่ชั่วยาม เมื่อพ้นเวลาไปแล้วบาดแผลของนางจึงกลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง นางจึงเพิ่มตัวยาเพื่อระงับความปวดลงไปอีก เพียงแต่ยานี้ต้องใช้ในปริมาณที่เหมาะสม ใช้มากเกินไปสามารถทำให้มีผลกระทบต่อความอดทนของร่างกาย เมื่อมองเห็นนางเจ็บปวดจนใบหน้าซีดขาว เม็ดเหงื่อจากแก้มที่ไหลลงมาไม่หยุด สาวใช้ทั้งสองคนจึงร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่กำลังเจ็บปวด สติของนางนั้นก็เลือนรางลงบางส่วน รอให้ถึงเวลาที่ยาออกฤทธิ์ อีกไม่นานความเจ็บนี้ก็จะค่อยๆบรรเทาลงไปแล้ว เมื่อตอนเย็นนางก็กินอาหารได้เพียงเล็กน้อย เพราะเจ็บบาดแผลจนไม่มีความอยากอาหาร ในใจของนางตอนนี้ยังมีอีกแผนการ เมื่อได้เห็นฝีมือของเฉินเฮ่าแล้ว ก็รู้ได้คงจะเคยฝึกวิทยายุทธ์เป็นแน่ ถ้านางอยากจะเป็นปรปักษ์กับคนผู้นี้ก็ต้องกำจัดพละกำลัง ของเขา เพราะฉะนั้นนางก็ควรจะต้องมีวิทยายุทธ์ติดตัวบ้างเล็กน้อย เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว นางจึงเอ่ยถามคำถามฉนฮัวยังไม่สนใจ “มีหนังสืออะไรที่เป็นความลับในการฝึกวิทยายุทธ์บ้างหรือไม่”