บทที่ 5 รอแป๊บ

หลังจากที่แอนนาไปอาชว์ก็รู้สึกหงุดหงิดก็เลยแกะกระดุมคอเสื้อตัวเองออก ต่อด้วยก็จุดบุหรี่ หิมะด้านนอกได้หยุดลงอีกครั้ง เขาหรี่ตาลงช้าๆแล้วดูดแรงๆจากนั้นก็เป่าอออกมาเบาๆเขาหรี่ตาลงช้าๆแล้วดูดแรงๆจากนันก็เป่าอออกมาเบาๆ เกิดอะไรขึ้น?เกิดอะไรนขึ้น? ทั้งๆที่เมื่อวานเขาเอายังไงก็ไม่พอก็รู้สึกไม่พอใจสักทีทั้งๆที่เมื่อวันเขาเอายังไงก็ไม่พอ แต่เมื่อกี้กลิ่นน้ำหอมนั้นทำให้อารมณ์ของเขาหายไปหมดเลย......แต่เมื่อกี้กลิ้นน้ำหอมนั้นทำให้อารมณ์ของเขาหายไปหมดเลย...... กลิ่นน้ำหอม...... ในสมองเขามีภาพของเมื่อคืนอีกครั้งในสมองเขามีมีภาพของเมื่อคืนอีกครั้ง “นาๆตัวเธอหอมมากเลย......” “หอม?” “ทำไมเธอไม่ได้กลิ่นเหรอ?”“ทำไมเธอไม่ได้กลิ่นหรอ?” เธอส่ายหัวเหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “กลิ่นหอมเหมือนน้ำนมหอมมาก......”“กลิ่นหอมเหมือนน้ำนมโดมมาก......” ผู้ชายหงุดหงิดแล้วขมวดคิ้วอาจจะเป็นเพราะวันนี้เหนื่อยเกินไปมั้ง! พอเอาบุหรี่ทิ้งเขาไม่ไปคิดต่อแล้วกดโทรศัพท์สั่งว่า “เตรียมตัวแป๊บนึงไปที่โรงพยาบาล” “ได้ครับท่านประธาน!” ———— แอนจี้ล้างจานเสร็จบุษย์ก็กินยานอนหลับแล้ว “แอนจี้ทำไมเธอใส่ผ้าปิดปากตลอด?”อยู่ดีๆน้าที่อยู่ข้างๆก็ถามอย่างสงสัย พวกเธอมาอยู่ในห้องผู้ป่วยนี้หนึ่งสัปดาห์แล้วทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ใส่ผ้าปิดปากตลอด? สายตาของแอนจี้มองไปทั่วแล้วมองไปทางน้า “น้าคะสุขภาพของหนูไม่ดีตั้งแต่เด็กที่โรงพยาบาลมีเชื้อโรคฉันก็จะไม่สบายเป็นโรคหอบหมอก็เลยแนะนำว่าถ้ามาที่แบบนี้ให้ใส่ผ้าปิดปาก” น้าพยักหน้า “อ๋อแบบนี้นี่เอง”น้าพยักหน้า “อ้อแบบนี้นี่เอง” แอนจี้ยิ้มแล้วหันหลังไปพับผ้า คนในกระกูลมอเลก้าไม่อยากให้เธออยู่ที่เมืองวอสก้า แต่เธอมาที่นี่หนึ่งสัปดาห์แล้วแต่เธอมาที่นี่หนึ่งสัปดาห์แล้ว อาการของบุษย์แย่ลงวอสก้าคือที่พึ่งสุดท้ายของพวกเธอ ดังนั้นเธอก็ปกปิดตัวเองไว้ดีๆนอกจากเวลากินข้าวเวลาอื่นต้องใส่ผ้าปิดปากตลอด “เออ......กระดาษเช็ดชู่ไม่มีแล้วเหรอ?ยาสีฟันก็ไม่มีแล้ว......แชมพูใช้หมดตอนไหน?” พึ่งพับผ้าเสร็จเธอถึงจะรู้ว่าของใช้ประจำหมดไปแล้ว แอนจี้ขมวดคิ้วหายใจเข้าลึกเธอตัดสินใจจะไปซื้อของใช้ก่อน “น้า ฉันไปซื้อของแป๊บเดี๋ยวก็กลับ”น้าที่อยู่ข้างๆยังไม่หลับกำลังดูทีวีอยู่ “โอเค”น้าพยักหน้าแล้วยิ้มจากนั้นก็ดูทีวีต่อ“โอเค” แอนจี้พูดขอบคุณเสร็จก็ไปห่มผ้าห่มให้บุษย์ดีๆถึงจะออกไป ———— มีรถหรูสีดำขับเข้าไปในโรงพยาบาลเงียบๆ และมีผู้ชายหัวล้านวิ่งไปทางรถคันนั้น รอรถจอดนิ่ง ผู้ช่วยบอยลงมาจากรถและไปเปิดประตูข้างหลัง “ท่านประธานอาชว์ไม่ต้องมาเองก็ได้ครับ คุณวางใจได้พวกเราหาหมอที่ดีที่สุดรักษาแล้วไม่มีเรื่องอะไรแน่นอน”ผู้ชายวิ่งไปหัวเราะแล้วพูด และคนที่ทำให้เขาเคารพขนาดนี้ก็คือ อาชว์ ผู้ชายลงมาจากรถและใส่ผ้าปิดปากไว้ ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ก็ปกปิดความกดดันที่เขามอบให้คนอื่นไม่ได้ “ท่าน......ท่านประธาน......”วินาทีนั้นผู้จัดการหวังเริ่มติดอ่าง “คือ คือ......ผม ผมเตรียมเสร็จแล้วครับ......” พอได้ยินแบบนี้ผู้จัดการหวังก็เงียบๆไป “นำทาง”บนใบหน้าผู้ชายไม่มีความรู้สึกใดๆตั้งแต่แรกจนจบไม่มองไปที่ผู้จัดการหวังเลยสักครั้ง “ครับ ครับ!’ผู้จัดการหวังพูดแล้วรีบนำทางไป และในตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งที่ทุกคนเริ่มกลับบ้านกัน คนส่วนใหญ่เลิกงานมาเยี่ยมญาติมาดูเด็กมีเยอะแยะมากมาย อาชว์ไม่ได้ให้บอยโทรหาหมอใหญ่เพราะไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เขาสูง190เซ็นยืนอยู่ที่นี่ดูเด่นมากกว่าคนอื่น และยิ่งตัวเขานิ่งๆทำให้คนที่อยู่รอบๆออกห่างจากเขาไปไม่น้อย แป๊บเดียวลิฟต์ก็มาแล้วทุกคนรู้สึกกลัวเขาแปลกๆ แต่ก็รู้สึกว่าเหนื่อยก็เลยก้มหัวแล้วรีบเดินเข้าไป บอยมองไปข้างๆ ผู้จัดการหวังรีบเดินเข้าไปต่อด้วยบอยเดินเข้าไป ทั้งสองคนเป็นกำแพงกันไม่ให้คนอื่นมาใกล้เขา “รอ รอแบ......”แอนจี้ที่ใส่ผ้าปิดปากไว้มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยของที่ซื้อมาและเธอก็รีบวิ่งมา...... “หลีกให้หน่อยค่ะ”“หลีกให้หน่อยค่า” ในวินาทีที่ลิฟต์กำลังจะปิดแอนจี้รีบวิ่งเข้ามา ติดกันแล้ว!