บทที่ 7 ตัวฉันมีกลิ่นไหม

ลิฟต์ค้างแล้ว ลิฟต์มืดไปแล้ว และลิฟต์ยังไม่อยู่นิ่งๆด้วย เธอไม่รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้น่ากลัวเลย แต่ผู้ชายคนนี้แค่ความกลัวในใจลึกๆของเธอ เหมือนกับว่าแค่นึกถึงเขา การแลกเปลี่ยนอันสกปรกก็มาโผล่ในสมองของเธออีก อย่ามาที่เมืองวอสก้าอีก วอสก้าต้องการนาๆแค่คนเดียว ในวินาทีนี้สมองของเธอดังไม่หยุด แค่คิดเธอก็รู้แล้วว่า ผลที่รุจรู้ว่าเธออยู่ที่เมืองวอสก้าคือ...... “เธอ คือใคร?” เสียงอันมีเสน่ห์ของผู้ชายดังขึ้นอีกครั้ง เสียงของเขาไม่ดังแต่พอที่จะให้เธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาฟังได้ชัดเจน ในเวลานี้มือของเธอที่ถือของอยู่เริ่มมีเหงื่อไหลออกมาเรื่อยๆ ทั้งๆที่อากาศหนาวมากแต่เธอรู้สึกว่าหลังของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ...... “โอ๊ย จะเสร็จเมื่อไหร่เมื่อยมากเลย”ในลิฟต์มีเสียงที่ไม่พอใจดังขึ้นมา “นั่นน่ะซิจะเสร็จเมื่อไหร่!’ เสียงของผู้คนที่ไม่พอใจดังขึ้นมา “ตอบฉัน!” ผู้ชายไม่ถูกกระทบกระเทือนอะไรแต่กลับเข้าไกล้หูของเธอมากกว่าเดิม และยังมีแนวโน้มที่ว่าถ้าเธอไม่ตอบเขาจะฉีกเธอทิ้ง เธอต้องทำไงดี? อยู่ดีๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แอนจี้ตกใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ที่คุ้นเคย ไม่ได้คิดอะไรแล้วเธอก็รับรับสาย “ฮัลโหล ที่รักเหรอ ฮะถึงแล้วเหรอ ลิฟต์ค้างเดี๋ยวก็ไปแล้ว’ “อะไร?จี้ๆเธอพูดอะไร?”คนอีกฝั่งไปหมดเลย “ที่รักไม่ต้องรีบฉันจะไปหาทันที”แอนจี้รีบวางสายบนหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ดิ้ง ลิฟต์ปิดแล้ว เจอแสงกระทันหันทำให้คนที่อยู่ในความมืดไม่ค่อยชิน ทุกคนเอามือไปบังตาทุกคนเอามือไปบางตา แต่แอนจี้ไม่คิดอะไรแล้วรีบพุ่งออกไป วินาทีต่อไปไฟในห้องลิฟต์สว่างขึ้นมา คนในลิฟต์ออกมากันหมดแล้ว อาชว์ใส่ผ้าปิดปากเหมือนกำลังหาใครอยู่ “ท่านประธาน ยังอยู่ดีอยู่ไหมครับ?’บอยถามอย่างเป็นห่วง“ท่านประธาน ยังดีอยู่ไหมครับ?’บอยถามอย่างเป็นห่วง ผู้จัดการหวังที่อยู่ข้างๆตกใจจนตัวสั่น “ท่าน......ท่านประธาน ผม ผมไม่คิดว่าลิฟต์จะ......จะ......”ผู้จัดการหวังที่อยู่ข้างๆตกใจจนตัวสั่น “ชั้นไหน?”อาชว์ไม่ได้ไปหาต่อ “เฮอะ?”“ฮอะ?” “ถามเธอว่าผู้ป่วยอยู่ชั้นไหน?”บอยเหลือกตาขาวใส่ผู้จัดการที่โง่เหมือนควาย “15”ผู้จัดการหวังตอบ ที่ประตูลิฟต์เต็มไปด้วยผู้คน “ไปทางบันได!”ผู้ชายพูดเสร็จก็เดินนำไปก่อน ผู้จัดการหวังอึ้งไปเลย บัน บันใด? นี่ นี่คือชั้นที่5จะต้องเดินไปอีก10ชั้น? ———— แอนจี้วิ่งออกจากลิฟต์ก็วิ่งไปทางบันไดเลย รอเธอวิ่งไปถึงชั้นที่14ก็จะเหนื่อยตายอยู่แล้ว “จี้ๆ” “อ้า......”เสียงที่ดังขึ้นมาทำให้แอนจี้ตกใจจนจะทิ้งของที่ถือไว้ในมือ “เธอเป็นอะไร ไปเป็นโจรขโมยมาเหรอ?” คนที่มาคือผู้หญิงผมสั้นหน้ากลมๆมีแก้มน่ารักมาก และเธอคนนี้ก็คือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของแอนจี้ชื่อตะวัน “ตกใจหมดเลย!”แอนจี้รีบลุกขึ้นมาแล้วพาเธอไปที่ห้องผู้ป่วย ตะวันเดินตามหลังเธอและถามอย่างสงสัยว่า “ทำไมเมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ” แอนจี้ที่กำลังจะเปิดประตูอึ้งไปเลย ในสมองมีคำพูดของผู้ชายดังขึ้นมาอีก “มีกลิ่นหอมเหมือนนม กลิ่นพิเศษมาก......” “เฮ้ยจี้ๆเธอเป็นอะไร?” แอนจี้มองไปทางเธอแล้วถามว่า “ตะวันตัวฉันมีกลิ่นอะไรไหม?” ตะวันอึ้งไปเลยถามอะไรเนี่ย “เธอลองดมดูว่าตัวฉันมีกลิ่นอะไร?”แอนจี้ขมวดคิ้วแล้วถามแบบจริงจัง ตะวันไปใกล้ตัวเธอแล้วดมจับไปที่แก้มของตัวเองแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “มีกลิ่นจริง!” แอนจี้ตื่นเต้นขึ้นมาทันทีแล้วรีบถามว่า “กลิ่นอะไร?” ตะวันมองไปทางเธอไม่พูดอะไรแต่ทำหน้าเคร่งเครียดมาก มือของแอนจี้เริ่มกำแน่น และในตอนนี้ตะวันเข้ามาใกล้ๆเธอหัวเราะแล้วพูดว่า “กลิ่นสาวบริสุทธิ์ไงหละ!”