บทที่ 9 เขา!

หลังจากนั้นสองวัน มหาลัยเพชรพลอย “ดิวๆ......ดิวๆ......”แอนนามองไปทางคนมากมายตั้งนานแล้ว พอเจอคนที่รอเธอก็รีบวิ่งไปหา ผู้หญิงคนนี้ก็คือคุณหนูตระกูลฟอสกี้ ดิวๆ ทั้งสองคนเรียนอยู่ที่เดียวกันแต่ไม่ใช่ห้องเดียวกัน “พี่นาๆ......”ดิวยักคิ้วแล้วถามอย่างประหลาดใจ “ตามหาฉันมีเรื่องอะไร?” แอนนายิ้มแล้วเอาของในมือให้เธอไป “นี่คือประเป๋าใบล่าสุดของLVฉันรู้สึกว่าเหมาะกับเธอก็เลยซื้อมา” ดิวเหลือกตาขาวแล้วหรี่ตามองไปทางกระเป๋า “ดิวๆสองวันนี้พี่ชายเธอทำอะไรบ้าง?” ดิวยิ้มที่มุมปาก “พวกเธอจะหมั้นกันแล้วเขาทำอะไรเธอไม่รู้เหรอ?” แอนนาทำตัวไม่ถูกแล้วอธิบายว่า “สองวันนี้เหมือนเธอจะไม่ว่าง ฉันก็ไม่กล้าไปรบกวน........” “แน่นอนสิ พี่ชายฉันจะเซ็นสัญญาล้านๆทุกวัน พี่นาๆฉันจะบอกไว้นะถึงแม้ต่อไปพวกพี่จะแต่งงานกันแล้วก็ห้ามรบกวนพี่ฉัน GRGใหญ่ขนาดนั้นและพี่ชายดูแลคนเดียวเขาเหนื่อยมากถ้าเธอไม่รู้เรื่อง งั้น......คุณหญิงฟอสกี้นี้ก็อาจอยู่ได้ไม่นานนะ!”ดิวมองไปทางเธออย่างได้ใจ “แน่ แน่นอนสิ ดิวๆครั้งที่แล้วเธอบอกว่าชอบเสื้อที่เคอออกแบบไม่ใช่เหรอ อะนี่คือนามบัตรของเขา ฉันนัดกับเขาไว้แล้วเธอว่าตอนไหนก็ไปเขาจะออกแบบเสื้อให้เธอ’ ดิวอึ้งไปเลยและตกใจมาก “เคอเธอก็จัดการได้แล้ว?เขาออกแบบเสื้อแค่ปีละแปดชุดนะและแต่ละชุดก็คือดาราดังด้วย” “ดูเธอพูดอะไรของเธอ ในสายตาของฉันเธอดีกว่าดาราดังพวกนั้น เคอได้ออกแบบเสื้อผ้าให้เธอคือเกียรติของเขา” พอได้ยินแบบนี้ดิวก็หัวเราะเบาๆ “งั้นก็ขอบคุณพี่นาละนะ”แล้วเอานามบัตรเก็บเข้าไปในกระเป๋า “อ๋อสองวันก่อนเหมือนพี่ฉันไปโรงพยาบาลมารอบนึง” “เขาไปโรงพยาบาล?เขาไม่สบายหรอ?”แอนนากังวลขึ้นมา “ไม่ใช่ แม่ฉันบอกว่าเหมือนมีพนักงานในบริษัทที่ใหญ่ๆไม่สบายเขาก็เลยไปเยี่ยม” แอนนาไม่ได้พูดอะไรต่อทำไมเธอไม่รู้เรื่องนี้? “พี่นา ฉันนัดคนไว้จะไปแล้ว”ดิวเก็บนามบัตรอย่างระมัดระวัง “อ๋อ โอเค”พูดเสร็จแอนนาเอากระเป๋ายื่นให้เธอ ดิวเอากระเป๋าแล้วเดินต่อแต่เดินไปสองก้าวก็หยุด “อ๋อ ใช่แล้ว.......” “มีอะไร?”แอนนารับเดินมาแล้วถามอย่างกังวล “พี่นาๆ ต่อไปถ้าจะเอาของให้ฉันก็ให้แบบลิมิเตดไม่เอาอันล่าสุด เพราะการที่มีคนใช้เหมือนกันจะทำให้รู้สึกไม่สบายใจใช่ไหม!”พูดจบแล้ว พอเป็นแบบนี้มือของแอนนาก้เริ่มกำหมัดแน่นๆ เป็นคุณหนูแล้วทำไมก็ชอบเอาเปรียบคนอื่นอยู่ดี ดิว รอฉันเป็นพี่สะใภ้เธอแล้วรอดูว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง! แต่ว่า...... โรงพยาบาลคนสำคัญ เธอต้องไปเยี่ยมหน่อยละ! ———— โรงพยาบาล “แม่ พวกเรากลับไปเฮอะ ด้านนอกหนาวมาก!”แอนจี้พยุงบุษย์เดินเล่นใต้อาคาร การรักษาครั้งนี้เห็นผลเยอะมากเพราะสีหน้าของบุษย์ดีขึ้นเยอะมาก สองวันที่ผ่านมาก็เดินได้เยอะเหมือนกัน “ได้!”บุษย์ยิ้มแล้วเดินตามเธอกลับไป เวลานี้คนไม่มากและไม่น้อย ที่ลิฟต์ก็ไม่มีคนมากขนาดนั้น “อ๋อ จี้ๆเธอไปซื้อนมถั่วแดงมาหนึ่งลัง”บุษย์สั่งเธอ “แม่จะดื่มเหรอ?” “ซื้อให้ตะวัน ตะวันชอบและเธอก็เอาผลไม้มาฝากแม่มากมาย เธอไปซื้อมาหนึ่งลังรอครั้งหน้ามาก็เอาให้ตะวันไป” “หนูส่งแม่กลับไปก่อนแล้วค่อยลงมาซื้อ”ระหว่างที่พูดลิฟต์ก็เปิดแล้ว “เธอไป เดี๋ยวแม่กลับเอง จะรอเธอที่ทางเดิน”บุษย์โบกมือบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร พอเห็นแบบนี้แอนจี้ก็ไม่พูดอะไร เพราะสองวันที่ผ่านมาบุษย์ว่างก็จะเดินเล่นคนเดียวเหมือนกัน “หนูจะกลับมาเร็วๆ ถ้าแม่เหนื่อยก็ไปพักผ่อนก่อนนะ”แอนจี้คุยกับแม่ “โอเค!”ระหว่างที่บุษย์พูดก็เดินเข้าไปในลิฟต์ แอนจี้เห็นประตูลิฟต์ปิดถึงจะหันหลังเดิน และเธอพึ่งเข้าไปในห้างด้านนอกก็มีคนสองคนร่างใหญ่เดินเข้ามา “ท่านประธานครับพวกเราติดต่อกับลูกของคุณมนตรีแล้วจะมาดูแลคุณมนตรีในวันพรุ่งนี้”บอยพูด อาชว์ไม่ได้พูดอะไร เขาใส่ผ้าปิดปากเหมือนเดิมหน้าตาเหมือนห้ามคนแปลกหน้าเข้าใกล้ ที่จริงแล้วคุณมนตรีเป็นแค่พนักงานที่ทำงานกับเขามานานมากแล้วเท่านั้นเอง เขามาเยี่ยมครั้งเดียวก็พอแล้ว แต่เขาไม่รู้ทำไมถึงมาติดต่อกันสามวัน เขากำลังทำอะไรอยู่? ผู้ชายขมวดคิ้วทำให้ตัวเขายิ่งเย็นชาไปกว่าเดิม “ท่านประธานผมไปซื้อนมหนึ่งลังก่อนครับ”บอยเห็นคนที่เดินไปเดินมาถือของทุกคนก็เลยพูด ผู้ชายพยักหน้ายืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ บอยเห็นแบบนี้ก็รีบวิ่งไปทางขายของ สักแป๊บนึง สักแป๊บมีคนเดินออกมาจากร้านสองคน “ขอบคุณเธอมากๆนะ ปกติผมใช้โทรศัพท์จ่ายตังไม่ค่อยพกเงินสดโทรศัพท์ก็ลืมอยู่ที่รถเดี๋ยวโอนให้นะครับ!”บอยถือนมแล้วพูด แอนจี้ใส่ผ้าปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ!” “อืมนี่คือนามบัตรของผม ไอดีก็คือเบอร์ของผมคุณเพิ่มผมเดี๋ยวโอนตังให้”บอยเอานามบัตรให้เธอ “โอเค”แอนจี้ไม่ได้ดูแล้วเอานามบัตรเก็บ “ลิฟต์มาแล้วเร็วๆหนู”บอยตาดีมองเห็นลิฟต์ชั้นที่หนึ่งเปิดไว้ แอนจี้ก็รีบวิ่งไป พวกเขาทั้งสองรู้ว่าลิฟต์มันนาน แต่ตอนที่เธอกำลังจะเข้าไกล้ คนที่ยืนอยู่ข้างลิฟต์ก็หันหลังมา...... ตาที่ดำเหมือนหลุมดำ...... คือเขา! ในวินาทีนั้นขาของเธอเหมือนหนักพันโลขยับไม่ได้เลยสักนิด......