ตอนที่310โอกาสที่ดีเช่นนี้จะขาดผมได้อย่างไร

ตอนที่310โอกาสที่ดีเช่นนี้จะขาดผมได้อย่างไร Bieberมองเห็นถึงความจริงใจของจิดาภาเธอเป็นคนคนหนึ่งที่พูดจริงทำจริงและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเผชิญหน้ากับทุกคนในกองถ่ายดังนั้นจึงตกลงกับคำขอของเธอ “ห้ามให้ทุกคนไปยังสตูดิโอถ่ายทำที่1” “ขอบคุณค่ะ” พวกเขาต่างใช้ภาษาฝรั่งเศสในการสื่อสารทุกคนจึงไม่เข้าใจความหมายของพวกเขามีเพียงรองผู้กำกับชลิตเขาเป็นผู้ช่วยทีมโรงพยาบาลของBieberสื่อสารได้สี่ภาษาเขาจึงเป็นล่ามให้กับผู้กำกับและทีมงาน จิดาภากล้าที่จะให้คนในกองถ่ายมาตัดสินใจว่าตัวเธอนั้นจะมีคุณสมบัติที่จะรับบทนางเอกหรือไม่ เธอไม่มีท่าทีตื่นตระหนกแม้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับความกดดันเช่นนี้ เมื่อต้องการทดสอบจึงต้องมีความยุติธรรมBieberได้ทำฉลากตัวเลขตามเจตนารมณ์ของจิดาภาแบ่งเป็นบทของนางเอกทั้ง230ฉากแล้วให้คนในกองถ่ายสักคนเป็นคนจับ วิธีนี้สามารถพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาและจิดาภาไม่ได้มีการตระเตรียมไว้ล่วงหน้า เมื่อได้ยินว่าจิดาภาจะทดสอบการแสดงทุกคนในกองถ่ายต่างมากันถ้วนหน้าพวกเขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความสามารถในการเป็นนางเอกจริงๆหรือไม่ เพียงแต่คนที่ได้รับบทพระเอกอย่างชาครกลับไม่มา จิดาภาพยักหน้าให้กับBieberเพื่อบอกว่าเธอพร้อมแล้ว หลังจากนั้นก็มองไปทางทีมงาน“ช่วยพวกเราจับฉลากหน่อย” พนักงานที่อยู่ใกล้ๆกับจิดาภาเดินออกมา“ผมเอง”เขามาเพื่อสนุกกับเกมเขาจับขึ้นมาหนึ่งใบและโชว์ให้ทุกคนดู "ฉากที่50"  หลังจากนั้นBieberก็ให้รองผู้กำกับนำเทปการบันทึกฉากนั้นของณัชชาออกมาเปิด ฉากการแสดงถูกเปิดขึ้นบนหน้าจอขนาดใหญ่ของสตูดิโอเนื้อเรื่องคือนางเอกที่ยังคงจมปลักกับความเศร้าของตัวเองอยู่ทุกวันไม่ให้ความสนใจสิ่งใดเพียงนั่งมองรูปภาพและร้องไห้อยู่ในห้อง... ณัชชานั่งอยู่ที่โซฟาท่าทางดูทุกข์ทนสายตาของเธอทอประกายความปวดร้าวที่ยากจะบรรยายราวกับหมดหวังกับโชคชะตาของตัวเองไปสิ้น ฉากนี้ไม่นับว่ายากการแสดงของณัชชาในฉากนี้ถือว่าน่าพึงพอใจด้วยความเป็นมืออาชีพของเธอดวงตาของเธอนั้นได้สื่ออารมณ์ออกมาจนหมดแสดงอารมณ์จิตใจของนางเอกออกมาได้อย่างหมดจด ด้วยฉากนี้หากเธอไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ก็ยากที่จะ... บางคนเริ่มนินทารู้สึกว่าโชคของจิดาภาค่อนข้างย่ำแย่เลือกได้ฉากที่นางเอกกำลังสับสนกับชีวิตอย่างถึงที่สุดมีตัวอย่างการแสดงจากณัชชาแล้วด้วยไม่ว่าเธอจะแสดงอย่างไรก็ดูจะน่าขบขันไปแทนไม่ใช่หรือ “จิดาภาหากมีปัญหา...” “ไม่มีปัญหาค่ะ”จิดาภาตอบกลับรองผู้กำกับอย่างหนักแน่นสายตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ ทุกคนที่ได้ยินคำตอบของเธอต่างก็รู้สึกว่าไม่มีทางเป็นไปได้แต่เมื่อเห็นสีหน้าของจิดาภาเธอไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อยเธอเชื่อมั่นในตัวเอง “เอาสคริปต์มา” “ไม่จำเป็นค่ะ”จิดาภากล่าวอย่างยิ้มๆ เธอคุ้นชินกับสคริปต์นี้มากกว่าณัชชาเสียอีกเพราะเธอได้อ่านเกินร้อยรอบแล้ว “ครับเช่นนั้นเข้าฉากได้เลยพวกเราเตรียมพร้อม” ท่าทางของทีมงานและนักแสดงสมทบในตอนนี้ต่างกำลังรอคอยดูความสนุกสนานในเวลานี้โอกาสที่จิดาภาจะสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาได้มีเพียง0เท่านั้น เหตุผลที่พวกเขาอยู่ที่นี่เพียงเพื่อรอเยาะเย้ยจิดาภาเท่านั้น นักแสดงหญิงยอดนิยมที่ห่างจากจอเงินไปนานนับสามปีเพิ่งจะกลับมาแท้ๆแต่กลับจะคว้าบทบาทที่ดีที่สุดด้วยการเป็นนางเอกของภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์แห่งปีอย่างนั้นรึน่าขันนัก การมาของเธอในตอนนี้มีแต่จะทำให้เค.เอฟเสียหน้า พี่นัฎที่ยืนอยู่ข้างๆมองไปที่จิดาภาด้วยความกังวลใจกังวลกับสถานการณ์ของจิดาภามากกว่าใครๆเพื่อเป็นหลักฐานเธอจึงยกมือถือขึ้นมาบันทึกวิดีโอ จิดาภาเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเตรียมความพร้อมครั้งสุดท้ายหลังประตูบานนั้นไม่มีใครรู้ได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ “เวลาที่เหลือเฟือของพวกเรากำลังจะสูญเปล่าเพราะเธอหรือไม่” “นี่คือแฟนสาวคนพิเศษของท่านประธานนะเบาเสียงหน่อยหากเธอได้ยินเข้าเดี๋ยวก็วิ่งโร่ไปฟ้องเขาหรอก” “จริงด้วย...รอดูการแสดงตลกของเธอดีกว่า” ในตอนที่ทุกคนกำลังรอคอยเงาของสองร่างโปร่งก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังในเวลาสำคัญเช่นนี้จิรภาสจะไม่มาได้อย่างไรเขาเพียงไม่ต้องการสร้างความตื่นตระหนกให้กับทุกคนถึงได้มาที่นี่ในตอนที่ทุกอย่างกำลังจะเริ่มพร้อมกับตฤณ “เตรียมพร้อมเริ่มได้” เมื่อสิ้นเสียงรองผู้กำกับประตูบานนั้นก็เปิดออกในทันที... จิดาภาวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีสะอึกสะอื้นน้ำตาใสราวกับไข่มุกนั้นร่วงหล่นพอดิบพอดีกับจังหวะที่เข้ามาเธอวิ่งไปทางบานหน้าต่างมองไปยังเบื้องล่างด้วยท่าทีร้อนรนริมฝีปากสั่นเทาเล็กน้อยสายตาราวกับมองหาใครสักคน แต่แล้วสายตาที่คาดหวังนั้นก็เลือนหายไปหันหลังกลับและทรุดตัวลงนั่งพิงกับบานหน้าต่างยกมือขึ้นปิดหน้าพร้อมร่ำไห้จนสุดเสียง หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเพลงโปรดของเธอดังขึ้นมาจากที่ไหนกันเธอฟังพร้อมร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้นโดยที่ฮัมเพลงไปด้วยอย่างแผ่วเบา... ทันใดนั้นดวงตาที่ว่างเปล่าก็กลับมามีประกายอีกครั้งหลังจากนั้นเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ข้างหัวเตียงหยิบอัลบั้มรูปแสนรักของเธอขึ้นมาเพียงแต่ข้างในนั้นมันว่างเปล่ามีเพียงรูปภาพเก่าๆที่มองเห็นได้ไม่ชัดแล้วภาพหนึ่ง... เธอมองภาพใบนั้นก่อนจะทำสิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจด้วยการโยนอัลบั้มนั้นลงถังขยะและหันหลังเดินจากไป ฉากได้จบลงที่ตรงนี้ แต่ทั้งกองถ่ายต่างนิ่งเงียบ จิดาภาเช็ดน้ำตาที่ดวงตาอย่างเงียบๆก่อนจะดึงสายตาเย็นชาของตัวเองกลับคืนมาดังเก่าแล้วเดินกลับเข้าไป ผู้คนที่ชมฉากนั้นต่างชะงักนิ่งไป...พวกเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ไม่มีคำสั่งหยุดไม่มีผู้ช่วยแนะการแสดงจิดาภาแสดงอารมณ์ออกมาได้อย่างหมดจดด้วยตัวคนเดียวทั้งน้ำตาและแววตาของเธอยังสื่ออารมณ์ของตัวละครออกมาได้อย่างชัดเจน “ฉันไม่ได้ฝันใช่ไหมเมื่อครู่เธอแสดงออกมาจริงๆหรือมันน่าทึ่งมาก” “ฉันคิดไปว่าตัวละครในบทมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ...” ทันใดนั้นก็มีคนสงสัยขึ้นมา“ไม่ใช่ว่าผู้กำกับแนะเธอไว้ล่วงหน้าหรือมันไม่มีทางที่เธอจะแสดงได้ดีขนาดนี้” “ฉันจำได้ว่าตอนที่ณัชชาถ่ายฉากนี้ถ่ายซ่อมตั้งเจ็ดครั้งเธอจะแสดงได้สมบูรณ์แบบในครั้งเดียวเลยหรือ” เป็นเพราะพวกเขาไม่ได้มองจิดาภาในแง่ดีอยู่แล้วดังนั้นจึงรู้สึกตื่นตาตื่นใจขนาดนี้ หลังจากที่ทุกคนหยุดกระซิบกระซาบกันรอบด้านก็เงียบลงในทันที ผู้กำกับBieberดูฉากแสดงเมื่อครู่อยู่ที่หน้ากล้องอย่างนานสองนานและยังให้รองผู้กำกับเปิดขึ้นที่หน้าจอใหญ่ด้วยหลังจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและปรบมือให้ เมื่อมีผู้นำทุกคนถึงได้ปรบมือตาม รองผู้กำกับชลิตไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ของเขาอย่างไรดี“ทำไมคุณถึงแสดงได้อย่างสมบูรณ์แบบขนาดนี้กัน” จิดาภาเพียงยิ้มให้บางๆ คำถามของรองผู้กำกับชลิตก็เป็นสิ่งที่ทุกๆคนอยากจะถามในสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความกดดันเช่นนี้เหตุใดถึงได้แสดงออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบขนาดนี้กันลบภาพของนักแสดงมืออาชีพอย่างณัชชาไปเสียสิ้น