บทที่ 1 มีความสุขไม่เกิน 1 วิ

ฉันใส่ชุดเจ้าสาวที่ขาวและสวย เดินออกมาจากห้องลองเสื้ออย่างระมัดระวัง ไม่น่าเชื่อว่าฉันที่แต่ก่อนดูไม่ได้เลย ก็จะสามารถมีความสุขอย่างนี้ด้วย บนโซฟาข้างนอก ชาครเงยหน้าขึ้น ในตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความตะลึง “ดาหวัน เธอสวยมากจริงๆ” “ฉันว่าเฉยๆ” เสียงทุ้มต่ำแต่มีเสน่ห์ได้ดังขึ้น สำหรับฉันแล้วกลับเป็นเสียงฟ้าผ่าในนรก เป็นเขา เสียงนี้เธอไม่เคยลืม จะเป็นไปได้ยังไง？ ฉันรีบเงยหน้า สบตาเข้ากับหน้าที่คมและหล่อนั้น ใจแทบจะหยุดเต้น นคร เป็นไปได้ยังไง “พี่ ธรรมดาตรงไหน ดาหวันในสายตาฉันสวยอย่างกับดอกบัวสีขาวที่สะอาด” ชาครยักคิ้วอย่างไม่พอใจ “เหอะๆ ดอกบัวขาว？”เก้าเหมือนเยาะเย้ยคำว่า ดอกบัวขาว แล้วมองฉัน ตบไหล่ของชาครแล้วพูดว่า “ไม่ต้องรีบ ฉันหมายถึงชุดแต่งงานธรรมดา มา ฉันจะช่วยเธอเลือกที่เหมาะที่สุด รับรองว่าจะให้นาย...”เขาตั้งใจหยุดไปซักพัก “ตะลึง” วินาทีต่อมา ฉันยังไม่ได้ตั้งตัว ก็ถูกเขาลากเข้าไปที่ห้องลองเสื้อ พี่ จะเป็นไปได้ยังไง？พี่เขาเป็นพี่น้องกัน ก็นามสกุลไม่ใช่อันเดียวกัน ทำไม？ ความสุขแค่ผ่านไป 1 วิ ฉันก็รู้สึกว่าชีวิตล้มสลายแล้ว “ปัง” เสียงประตูห้องลองเสื้อถูกเขาปิดอย่างแรง ต่อด้วย ฉันถูกเขาผลักลงที่โต๊ะแต่งหน้าอย่างแรง ก็ไม่สนความเจ็บปวด เขาใช้มือกวาดเครื่องสำอางบนโต๊ะ “ไม่ อ้า！” ฉันไม่มีแรงขัดขืน แค่พริบตา เขาก็ได้เปิดปลายกระโปงชุดเจ้าสาว เข้าจากข้างหลังของฉันอย่างไม่ได้บอกก่อน “เจ็บ อ้า เจ็บมาก”การบุกอย่างกะทันหัน เจ็บจนน้ำตาฉันไหลลงมา ไม่น่าเชื่อ เขาจะทำแบบนี้ “ดอกบัวขาว？”เสียงของเก้าดังห้าวกว่าเดิมอย่างชัดเจน “น้องชายฉันรู้ไหมว่าเธอผู้หญิงแบบนี้？” “ปล่อยฉัน นายออกไป”ในห้องลองเสื้อถึงแม้ว่าจะยาว ฉันไม่กล้าส่งเสียงดัง เพราะแต่ชาครยังอยู่ข้างนอก เจ็บเหมือนกับร่างฉีก ยิ่งกว่าครั้งแรก “แน่นจัง”เขาสุดลมเข้าที่หนึ่ง “น้อยชายที่ใสซื่อของฉันรู้ไหมว่าเธอถูกเล่นมาตั้งนานแล้ว？” “หลีกไปให้พ้น”ความรู้สึกอาบอายนี้ ทำให้ฉันพูอะไรไม่ออก สิ่งที่ตอบรับฉันเป็นการลงโทษที่เขากระแทกมาอย่างแรง แทบจะทำให้ฉันเหมือนตาย “เธอก็ยังเป็นเหมือนเดิม ร่างกายเธอยังซื้อสัตย์กว่าปากเชอร์รี่ของเธออีก” เขายิ้มอย่างเยือกเย็นทีหนึ่ง บังคับให้ฉันหัวหัว ริมฝีปากที่เย็นก็ได้ประกบลงมา ดูดอย่างบ้าคลั่ง ฉันได้รสชาติคาวของเลือด การทรมานแบบนี้นานจนฉันคิดว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว ในที่สุดเก้าก็ได้ปล่อยฉัน ฉันเหมือนกับตุ๊กตาที่ถูกเขาทิ้งไว้บนพื้น เขาจัดระเบียบเสื้อแล้วคาดเข็มขาดมให้ระเบียบ ต่อด้วยเดิมทีละก้าวทีละก้าวมาทางฉัน ความกดดันที่แทบทำให้ฉันหายใจไม่ออก ฉันอยากหาอะไรมาบังตัวเองที่พ่ายแพ้ แต่กลับไม่มีอะไรเลย “นคร นายพอได้หรือยัง？ ระหว่างพวกเรา มันจบไปนานแล้ว” ฉันถามอย่างเสียงสั่น “พอ？”เขาแสยะยิ้ม แล้วยื่นมือไปเอาชุดเจ้าสาวอีกชุดหนึ่ง ฉันคิดว่าเขาจะทำให้ฉันอับอาบอีก แต่ใครจะไปรู้ว่าเขากลับช่วยฉันใส่ การกระทำของเขาเบา นุ่มนวล ในการใส่เสื้อให้ฉัน กับคนเมื่อกี้ต่างกันเป็นสองคน ในตานั้น เต็มไปด้วยความนุ่มนวล แทบจะทำให้ฉันเข้าใจผิด “เอาละ ชุดเจ้าสาวแบบนี้ถึงจะเหมาะกับเธอ เดี๋ยวออกไป เธอคงรู้ว่าควรต้องพูดยังไง”เขาเข้าใกล้หูของฉันแล้วพูดอย่างเบา ส่วนสูง 185 ทับฉันจนไม่มีทางหนี