บทที่ 2 หญิงงามที่สุดของเมืองกาญ

อาจเป็นเพราะว่าชาครรอนานไป นอนที่โซฟางีบไปซักพัก ตอนที่เห็นฉัน เขาแทบจะตะลึง “ พี่ สุดยอดมากเลย พี่ทำได้ยังไง？สวยจริงๆ เอาชุดนี้แหละ” ฉันมองตัวเองในกระจก การดีไซน์ชุดแต่งงานที่ยาวเหมือนหางปลาที่ทำด้วยผ้าไหม ได้ห่อรูปร่างที่ประณีตออกอย่างสวยงาม สีผิวที่ขาวอมชมพู มีความเป็นผู้หญิงมากกว่าเมื่อก่อน ฉันรู้ว่านี้มันเกิดอะไรขึ้น ก็ได้เข้าใจแล้วหัวไปสบตาเข้ากับนคร แต่เห็นแค่เขายิ้มทีหนึ่ง “ฉันไปก่อนละ”ขายาวของนครก้าวไปก้าวหนึ่ง “กลางคืนอย่าลืมที่บ้านมีงานเลี้ยง ท่านมีเรื่องจะประกาศ” ก่อนไป เขาได้เตือนชาคร “อือ รู้แล้ว”สายตาของชาครไม่เคยย้ายจากบนตัวของฉัน มองจนฉันรู้สึกตัวร้อนไปหมด ในสมองของฉันยุ่งไปหมด นอกประตู “บรื้น” ฉันมองอกไป เห็นแค่รถมายบัคได้ขับจากไป “ดาหวัน ที่จริงฉันมีเรื่องหนึ่งที่ปิดบังเธอมาตลอด”ชาครมาจับมือของฉันไว้ เขาเหมือนจะลังเลไปแป๊บหนึ่ง “ที่จริงฉันปิดบังตัวตนที่แท้จริงของฉัน ฉันเป็นลูกคนกลางของบริษัท tar-mu เมื่อกี้นั้นเป็นพี่ชายของฉัน เก้า ฉันปิดบังนามสกุลที่แท้จริงของตัวเอง เพื่อ......” ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ บางทีอาจเพราะว่านครไปแล้ว จู่ๆ น้ำตาในตาก็ไหลออกมาอย่างยังคับไม่อยู่ ชาครเห็นก็ลนเลย รีบเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างลุกลน “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันก็ไม่ได้อยากลองใจเธอว่าจริงใจไหม จริงๆนะ ฉันก็แค่ ฉันก็แค่......ฉันก็แค่ไม่ชอบบรรยากาศของที่บ้าน ฉันกลัวว่าเธอจะมีกังวล เธอเข้าใจฉัน ใช่ไหม？” “วันนี้ ฉันอยากพาเธอกลับบ้าน ได้ไหม？ไปเจอพ่อแม่ของฉัน แต่ว่าเธอวางใจได้เลยนะ งานแต่งของฉัน ฉันสามารถตัดสินใจเองได้” ฉันรีบเงยหน้าขึ้น จริงสิ ครั้งที่แล้วก็พูดแล้วนี้น่าว่าหาโอกาสไปเจอพ่อแม่ของเขา ถึงยังไง......เขาก็ได้ขอฉันแต่งงาน แต่ฉัน...... มองตาที่รอคอยของชาคร สมองฉันโล่งไปหมด ฉันเหมือนถูกไฟช็อตแล้วสะบัดมือของเขาออก “ขอโทษ ฉันไม่คู่ควรกับนาย”ฉันควรตื่นได้แล้ว ทำไมถึงคิดไปเองอย่างโง่ๆ เรื่องของตอนนั้นจะจบแบบนั้นหรอ？ร่างกายยังมีกลิ่นของเก้า ค่อยเตือนฉันอยู่ตลอดเวลา ชาครรีบกอดฉันไว้อย่างลน เสียงสั่นไปพร้อมกับร่างกาน “เธอกำลังโทษฉัน？ฉันก็ไม่รู้ว่าร้านนี้อยู่ในชื่อของพี่ฉัน ฉันอยากหาโอกาสที่เหมาะสามเพื่อบอกเธอ แต่วันนี้กะทันหันไปหน่อย” ฉันผลักเขาออก “ขอโทษ ฉันแค่อยากอยู่เงียบๆซักพัก” บริษัทTar-mu เป็นนายทุนที่หนึ่งของเมืองหลวง พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ทั้งหมดนี้มันถากถานจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนชุดแต่งงานออกยังไง จากมายังไง เดินอยู่บนท้องถนนที่พึ่งถึงฤดูหนาวอย่างช้าๆ ลมที่เย็นเข้ากระดูก ได้พัดให้ใบไม้ล่วงลงมา กลางคืนแล้ว ไปบนถนนก็ได้สว่างขึ้น ฉันหนาวจนชาถึงกลับไปที่บ้านที่เช่าอยู่ ยืมแสงพระจันทร์ ฉันเอากุญแจ ตอนที่เปิดประตู จู่ๆก็มีมือใหญ่ข้างหนึ่งมาจับฉันไว้ ฉันตกใจจนแทบหยุดหายใจ นครผลักฉันเข้าไปในห้อง ล็อคจากข้างใน “นายจะทำอะไร？” ฉันจับคอเสื้อของตัวเองไว้ “นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี้？” เขาปลดเนกไท ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ฉันจะทำอะไร？เธอไม่รู้หรอ？ตอนกลางวันนั้น จะทำให้ฉันพอใจได้ยังไง？” “นาย”ฉันกัดริมฝีปากแน่น “ระหว่างพวกเราจบนานแล้ว” “จบ？”เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็น ยื่นมือมาจับใต้คางของฉันไว้ ร่างกายแนบชิดฉันจนไม่มีช่างว่าง “เธอลืมแล้วหรอว่าเธอปีนขึ้นเตียงของฉันอย่างหน้าไม่อายยังไง？เหอะๆ จริงสอ ตอนนั้นเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะนี้น่า ก็ทนไม่ได้แล้ว ความเร้าร้อนนั้น ตอนนี้กลับมาแกล้งใสซื่อ？ในเมื่อเลือกที่จะเริ่มแล้ว เธอก็ไม่มีสิทธิ์บอกว่าจบ” “ฉันไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น！อ้า！”ถูกล่วงละเมิดอีกครั้ง ฉันเจ็บจนน้ำตาไหล “ยังไง？เทียบกับน้องชายฉันแล้ว ใครสามารถทำให้เธอพอใจมากกว่ากัน？”เขาจับผมที่ยาวของฉันไว้ เอาฉันหันไป เพื่อให้เขาพอใจกับท่า ฉันกัดปากจนเลือดไหล “เขาแกร่งกว่านายเป็นหมื่นเท่า！อ้า รีบ หยุด” ผลของการฝืน คือผลการเอาคืนที่บ้าคลั่งของเขา ผ่านไปนานมาก ในที่สุดเขาก็ระบายจนหมดกำลัง ฉันนอนอยู่บนโซฟาอย่างไม่มีแรง ขนาดแรงที่จะลุกขึ้นนั่งยังไม่มีเลย “นายคิดจะเอายังไงกันแน่？” “ให้เวลาเธอหนึ่งอาทิพย์ ไปจากน้องชายฉันซะ”เขาใช้ปลายนิ้วลูปผ่านผิวที่ช้ำของฉัน “ถ้าชาครไม่ยอมละ？”ฉันพยายามปิดความเจ็บของใจไว้ หันหน้าไป เขาพยุงคางฉันขึ้น บังคับให้ฉันมองตาของเขา “ง่ายมาก แสดงให้ดู ให้เขารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ง่ายและไร้ยางอาย นี้เป็นเรื่องที่เธอถนัดที่สุดแล้วไม่ใช่หรอ หญิงงามที่สุดของเมืองกาญ เมื่อก่อนนะ” คำสุดท้าย เขาแทบจะพูดออกมาทีละคำ ทุกคำเหมือนมีดที่คมแทงมาที่ใจของฉัน เมืองกาญ นั้นเป็นสถานที่ที่ฉันฝังไว้ใต้ใจที่ไม่อยากนึกถึง ฉันที่เคยเป็นหญิงงามที่สุดในเมืองกาญ กลับตกอยู่ในสภาพแบบนี้ “ได้ ฉันสัญญากับนาย”ฉันได้ยินเสียงของใจตัวอง แหลกสลายเต็มพื้น “ปัง ปัง ปัง”เสียงเคาะประตูที่เร่งรีบดังขึ้น นครคลุมเสื้อกันหนาวตัวหนึ่งแล้วไปเปิดประตู คนที่มาก็ได้พุ่งเข้ามาโดยตรง ตอนที่เห็นฉัน ก่อนแรกคือน่ากลัวและตะลึง ต่อด้วยร้องไห้แล้วตะโกน “ดาหวัน ผู้หญิงสารเลว เธอยังกล้าล่อลวงเขา”