บทที่ 4 ผู้ร้ายฆ่าคน

รถมายบัคขับอย่างเร็วบนถนนที่มืด เหมือนกับแสงไฟ กรีดท้องฟ้ากลางคืน ความเร็วรถเร็วเกินไป ฉันแทบจะนั่งไม่อยู่ ฉันสะบัดมือแล้วเปิดดูกระดาษใบนั้น ทันทีนั้น ฉันเหมือนถูกคนเทน้ำเย็นจากหัวลงสู่เท้า ในเวลาอันสั้นนี้ เขาได้สืบหาฉันจนรู้ทุกอย่าง ตอนนี้ จุดอ่อนของฉันทั้งหมดอยู่ในกำมือของเขา ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ “เอี๊ยด”รถหยุดกะทันหัน ฉันเกือบชนโดนกระจกหน้ารถ แขนของเขาล็อคฉันไว้แน่น ต่อด้วย เขาได้วางที่นั่งลง ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ได้ล้มลงไปพร้อมกับที่นั่ง เขากดขาทั้งสองของฉันไว้ แล้วขึ้นมาทับ ต่อด้วย บุกรุกเหมือนกับอยากได้เป็นเจ้าของ ขนาดโอกาสในการหายใจก็ไม่ให้ เหมือนว่าเขาจะจอดรถไว้ข้างทะเล เสียงของคลื่นได้กรบเสียงหายใจในรถ ร่างกายที่ไม่ได้ทำมานาน จะไปสู้กับการทำติดต่อกันอย่างนี้ได้ยังไง นานมาก ฉันพูด “ไม่เอาแล้ว เอาอีกไม่ได้แล้ว” “ทนไม่ไหวแล้ว？เมื่อก่อนเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ พวกเราไม่ได้ทำแค่นี้นะ”เขาเยาะเย้ย “อย่าลืมที่นายสัญญากับพรนภาเมื่อกี้สิ นายทำอย่างนี้ไม่รู้สึกผิดต่อเธอเลยหรอ”ฉันไม่สนอะไรแล้ว หวังแค่ให้เขาหยุดทรมาน ร่างของเขาหยุดแล้วดึงออกมาจากในร่างของฉัน การทรมานหยุดแล้ว ใจของฉันก็ได้โล่งตามที่การเอาออกของเขา เขาจะต้องแคร์พรนภามากแน่ๆ “อย่าไปยุ่งกับเธอ ถ้าให้ฉันรู้ ฉันจะไม่ให้เธออยู่ดีแน่”เขาเตือนอย่างเย็นชา “ฉันรู้ ขอบคุณ” “ขอบคุณ？ใครบอกว่าจบแล้ว？”เขายิ้มอย่างชั่วร้าย ใช้นิ้วโป่งลูปปากของฉัน “ข้างล่างทนไม่ไหว ก็ใช้ข้างบน” ฉันตะลึง ไม่มีช่องว่างในการปฏิเสธ กำลังจะพูด ก็ถูกเขายัดเข้ามาเลย การทรมานรอบใหม่ คอแทบจะหายใจไม่ออก เขาเร่งไม่หยุด “เร็วหน่อย เร็ว เร็วอีก” …… ก่อนฟ้าจะสว่าง ฉันนอนไปแป๊บเดียว ความเจ็บของร่าย ความชาของริมฝีปาก เหมือนว่าสัมผัสทั้งห้าได้ไกลจากไป และไม่รู้ว่าเขาช่วยฉันใส่เสื้อตั้งแต่เมื่อไหร่ สะลึมสะลือ รถเหมือนขับขึ้นดอย หลังจากรถจอดนิ่ง ฉันก็ตื่นแล้ว นครยื่นมือมา ฉันหลบอย่างกวางน้อยที่ตกใจ “ช่วยเธอแก้เข็มขัดนิรภัย”เขาหรี่ตาของฉันแล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ยุ่งกับเธอตรงนี้？สกปรกเกินไป” ตอนที่ฉันลงรถ ถึงสังเกตว่าที่นี้เป็นหลุมฝังศพส่วนตัว ที่เมื่อกี้เขาพูดว่าสกปรก คงหมายถึงฉันสินิ ฝนอ่อนในช่วงเช้า หมอกควันจางๆได้ปกคลุมต้นสนเต็มไปหมด มาถึงหน้าป้ายหลุมศพผู้ตาย ฝนก็เริ่มตกหนักขึ้น และไม่รู้ว่าเป็นน้ำฝนหรือว่าน้ำตา แต่บนหน้าของฉันก็เปียกไปหมด เขาได้ผลักฉันจากข้างหลังอย่างแรง ขาของฉันอ่อนจนแทบยืนไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ก็คุกเข่าลงต่อหน้าป้ายหลุมศพผู้ตายซึ้งๆหน้า “น้าจันทร์ ที่แท้หลุมศพของท่านก็ย้ายมาที่นี้เอง ถึงว่าฉันหายังไงก็หาไม่เจอ “ฉันร้องไห้หนักมาก เรื่องนั้น เป็นเรื่องที่ฉันเจ็บที่สุด ถ้าหากว่าได้ ฉันอยากให้คนที่ตายเป็นฉันมากกว่า ดีกว่ามีชีวิตอยู่บนโลกอย่างนี้ “แม่ ผมพาคนร้ายมาให้แม่แล้ว” ข้างหลังฉัน เป็นเสียงที่เยือกเย็นและไร้เยื่อใยของนคร คำพูดเหมือนมีดได้แทงทะลุใจของฉัน “คร” ฉันเรียกอย่างเบา การเรียกชื่อสนิทอย่างนี้ หลังจากเรื่องนั้นก็ไม่เคยมีอีกเลย เขาไม่ได้ตอบฉัน มือที่อยู่บนไหล่ฉันจู่ๆก็บีบแน่นขึ้น “ฉันสัญญากับนาย”ฉันได้ยินเสียงสิ้นหวังของตัวเอง เขาก็ยังไม่ยอมพูด “ฉันจะนอนกับต้น และให้ชาครได้เห็น ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาเป็นน้องชายนาย ขอโทษ ฉันจะไปจากเขาเอง นายจะให้ฉันไถ่โทษ ฉันยอม ร่างที่พังนี้ จะเป็นอะไรละ” “น้าจันทร์ น้าจันทร์ วันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ น้าจันทร์บอกฉันสิ ทำไม？ทำไมถึงเป็นอย่างนี้？แม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ น้าก็ไปแล้ว พ่อยังสลบตอนนี้ยังไม่ตื่น ธุรกิจของชินทัตก็ได้ล้มหมดแล้ว” ฉันกอดป้ายหลุมศพไว้แล้วร้องไห้ ฉันในตอนนี้ ไม่มีอะไรเหลือแล้ว 7ปีก่อน นั้นเป็นฤดูร้อนที่ร้อนมาก จุดเริ่มต้นฝันร้ายทั้งหมด ปีนั้น ฉันพึ่งอายุ 17 ปี