บทที่ 5 ภัยที่ทำให้ไม่เหลืออะไรแล้ว

เมืองกาญเป็นเมืองที่เล็ก ไม่ใหญ่แต่สวยมาก ภูเขาล้อมรอบ น้ำใสเหมือนกระจก แสงแดดส่องลงมาเหมือนกับทอง บ้านของฉัน ก็อยู่ที่นั้น พ่อของฉันเป็นนักธุรกิจรายใหญ่ของเมืองกาญ ธุรกิจของชินทัตยิ่งเป็นชื่อเสียงในด้านผ้าไหมมานานเป็นเวลาร้อยกว่าปี ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้าน ถูกเลี้ยงมาอย่างดี หน้าตาก็ใช้ได้ ก็เลยได้ฉายา หญิงงามที่สุดในเมืองกาญ ฉันคิดว่า ชีวิตที่เรียบร่ายจะผ่านไปอย่างนี้ตลอด ในทุกอย่าง วันฤดูร้อนที่ฉันอายุ 17 ปี ก็ได้เปลี่ยนไปหมด น้าจันทร์เป็นเพื่อนบ้านของฉัน เขานิสัยนุ่มนวล ความสัมพันธ์ของพวกเราเลยดี ในปีนี้ น้จันทร์ได้ออกไปข้างนอกนาน ตอนที่กลับมากลับพาคนกลับมาด้วย 3 คน ฉันไม่เคยรู้ว่า น้าจันทร์ยังมีลูกชาย เธอก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน ที่จริงครั้งแรกที่ฉันเห็นนคร ไม่ใช่ตอนที่เขาถูกน่าจันทร์พาหลับบ้าน แต่ก่อนหน้านั้น พวกเราเคยเจอกัน ฉันถนัดว่ายน้ำ วันนั้นก็อยู่ใกล้แม่น้ำพอดี ในแม่น้ำมีลาดเลา สัญชาตญาณทำให้ฉันรู้ว่าข้างในนั้นมีคน ฉันรีบกระโดดลงไปแล้วลากเขาขึ้นมา ฉันไม่เคยเจอผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ ใจของฉันอยู่ไม่นิ่ง แล้วจะทำกายผายปอดให้เขา หน้าของฉันแดงจนร้อง ยังไม่ทันรอเขาตื่น ฉันก็ได้วิ่งหนีหายไป ฉันไม่รู้ว่าน้าจันทร์รู้จักแม่ลูกพรนภาได้ยังไง แต่ความจริงคือ น้าจันท์เองที่เป็นคนพาจิงหลินและพรนภามาอยู่ที่บ้านของฉัน ท้องฟ้า ร้อนกว่าปกติ “คมสัน ที่จริงแล้ว ฉันไม่ควรมายุ่งกับเรื่องนี้ แต่ว่า ฉันเห็นว่าเด็กคนนี้น่าสงสารมาก และไม่มีเสื้อผ้าที่จะใส่ ไม่ว่ายังไงเด็กก็ไม่เกี่ยว” จิงหลินและพรนภาคงจะเป็นนักแสดงที่เก่ง ตั้งแต่ที่เข้ามาในบ้านทั้งสองคนก็ได้คุกเข้าลงทันที พรนภาใส่เสื้อผ้าที่สกปรก รอยน้ำตาบนหน้ายงไม่แห้ง หน้าตาเหมือนกวางน้อยที่ตกใจอย่างน่าสงสาร ม้วนตัวอยู่ข้างประตู จิงหลินเอาแต่ไหว้แม่ฉัน “พี่ ตอนนั้นฉันมันซื่อ แต่หลายปีมานี้ฉันก็ได้รับผลกรรมแล้ว ฉันคนเดียวไม่สามารถเลี้ยงดูให้เขาโตได้ ขอร้องละ ฉันอะไรก็ไม่เอา ขอแค่รับนภาไปเลี้ยง ถ้าพวกพี่ไม่เชื่อ ก็ลองไปตรวจDNAก็ได้” แม่ของฉันเป็นคนใจอ่อน แต่พ่อของฉันเด็จขาดมาก “ไม่ได้ พวกแกอย่าคิดที่จะเข้าบ้านของฉัน ฉัน คมสันมีลูกสาวแค่คนเดียวนั้นก็คือ ดาหวัน สำหรับการเป็นอยู่ของพวกแก ไม่เกี่ยวกับฉันทั้งนั้น” ฉันจำได้แม่น พ่อได้ไล่จิงหลินและพรนภาออกไป แม่ของฉันทนได้ “ไม่อย่างนั้นให้เงินหน่อย？พวกเขาไปซะอย่างนี้ก็ไม่ดีต่อชื่อเสียงของคุณ เรื่องเมื่อก่อนก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว คุณเองก็ถูกเขาหลอก ฉันไม่ว่าคุณจริงๆ” พ่อของฉันก็แค่ยิ้มแล้วพูดว่า “เมตตาศัตรู เป็นการทรมานตัวเอง” ฉันคิด ตอนนั้น ฉันยังไม่เข้าใจคำพูดนี้ของพ่อทั้งหมด ตอนที่น้าจันทร์ไป ได้ขอโทษต่อพ่อแม่ของฉัน “คมสัน หวานใจ ขอโทษนะ ฉันก็ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น หลายปีมานี้พวกเธอก็ดูแลฉันอย่างดี ฉันเลยคิดว่า ถ้าฉันไม่พามา พวกเขาก็ต้องมาอยู่ดี เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาคงไม่ดี บางทีอาจจะสามารถคุยกันดีๆได้ พวกเธอไม่ต้องสนใจนะ เพราะยังไง ยังไงก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันจะให้พวกเขาอยู่ที่บ้านของฉันก่อน พวกเธอลองปรึกษากันก่อน ดูว่ามีวิธีในการแก้ไขยังไง” ต่อมา ฉันถึงรู้ คำว่าครอบครัวเดียวกัน ที่แท้ จิงหลินเป็นน้องสาวแท้ๆของแม่ฉัน น้าที่ฉันไม่เคยได้เห็นหน้า ถึงว่าทำไมแม่ถึงใจอ่อน แบะพรนภายังเป็นน้องสาวของฉัน ความสัมพันธ์ ถึงว่าทำไมน้าจันทร์ถึงกลัวเรื่องใหญ่ น้าจันทร์ก็น่าจะไม่เคยคิดว่า การที่เธอใจดีรับเขามาเลี้ยงซักพัก แทนบ้านของฉัน และตัวของเธอเอง เป็นภัยที่ทำให้ไม่เหลืออะไรอีกเลย