บทที่ 5(ต่อ) หนึ่งล้านบาท

วันนั้น นครทิ้งฉันไว้ที่สุสานคนเดียว ฝนกำลังตกอยู่ ฉันเปียกไปทั้งตัว พอฉันเดินถึงบ้านฟ้าก็มืดแล้ว ณ หน้าประตู คนๆหนึ่งที่ยืนรออย่างไม่ได้เร่งรีบเข้ามาโอบกอดฉัน “เฮ้ย ดาหวัน ตัวเธอร้อนมาก !” “ชาคร นายไปเถอะ ไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้ว” ฉันใช้แรงผลักเขาออก แต่แรงเบาราวกับสำลีเลย สุดท้ายแล้วก็ล้มลงบนอ้อมกอดของชาคร ในตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ การตกแต่งของห้องนอนที่หรูหรา นี่มัน? ประตูถูกผลักออก ชาครถือน้ำเข้ามาแก้วหนึ่ง “ดาหวัน ฉันตกใจหมดเลย เธอเป็นไข้ถึง40องศา ฉันก็เลยพาเธอกลับมา คุณหมอเคยมาแล้ว ยังดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ฉันอึ้งไปเลย “นี่คือบ้านนาย?” ชาครรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “ใช่แล้ว” ฉันตกใจมาก ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น เขาก็รีบกดฉันลง “พ่อแม่ฉันไม่อยู่บ้าน ไม่ต้องห่วงหรอก” “ขอโทษนะ ฉันควรไปแล้ว” ฉันส่ายหัวแล้วขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะพ่อแม่ของเขา แต่เพราะ! ที่นี่ ก็คือบ้านของนคร! ฉันนำเสื้อกันหนาวมาคลุม แล้วเดินออกมาจากนอกห้อง จากนั้นก็เดินลงบันไดไป ในตอนที่ใกล้จะถึงข้างล่างแล้ว คนที่กำลังขึ้นมา กลับทำให้ก้าวเท้าฉันหยุดเดิน แต่กลับไม่สามารถควบคุมได้ ก็เลยลื่น แล้วล้มลงไปตรงๆเลย สีหน้าของนครแสดงออกไม่ชัดเจนเลย เขายื่นมือออกมา แล้วโอบกอดฉัน “ดาหวัน เธออย่าไป เธอยังป่วยอยู่เลย” ชาครวิ่งตามมาข้างหลัง มีการโจมตีทั้งข้างหน้าและข้างหลัง ขณะนี้ ฉันมองเห็นนครใช้มือที่เรียวยาวและสง่างามของเขา ยื่นไปจับแก้วชาแล้วราดลงมาตามคอของฉัน ทำเอาหน้าอกฉันเปียกไปหมดเลย แต่มือของเขา ได้หยุดลงบนเสื้อผ้าที่เปียกของฉันแล้ว จากนั้นก็บีบลงหน้าอกของฉันอย่างแรง เหมือนจะเป็นการเตือน และเหมือนจะเป็นความรัก ฉันลืมตาโต ทนไม่ได้จนออกเสียง จากนั้นก็มองลงไปในสิ่งที่เขากำลังล่วงละเมิดฉัน เขาตั้งใจทำ เพราะแบบนี้ฉันก็ไม่สามารถไปได้แล้ว! และในตอนนี้ ชาครก็วิ่งลงมาถึงแล้ว เขาดึงฉันกลับไปในอ้อมกอดเขา “ไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่ได้ล้มใช่ไหม” เขาก้มลงตรวจสอบว่าฉันมีแผลบนตัวหรือเปล่า แต่สิ่งแปลกๆอย่างอื่นเขาไม่ได้สังเกตเห็น แต่ฉันในตอนนั้นกลับกัดริมฝีปากอย่างแน่น แล้วสบตากับนครอย่างเย็นชา นครพูดไปว่า “ฉันไม่ทันระวังทำชาหก เธอคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงจะกลับไปได้แล้วแหละ หรือว่าจะไปอาบน้ำที่ชั้นหนึ่ง” “อื้ม ดาหวัน ฉันไปหาเสื้อให้เธอชุดหนึ่งนะ” พอพูดจบ ชาครก็ขึ้นตึกไป ขณะที่นครกำลังจะเดินมาจัดการฉัน ฉันก็หันข้าง “นายอย่าแม้แต่จะคิดนะ” ฉันรู้ว่าเขาจะทำอะไร เขาจะดึงฉันเข้าไปในห้องน้ำแล้วทำร้ายศักดิ์ศรีฉัน และฉันไม่อยากถูกทำอะไรแบบนั้นแล้ว เขาหัวเราะแบบเย็นชา “เธอมีสิทธิ์พูดด้วยหรอ? พ่อเธอยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ค่าใช้จ่ายที่ยังติดอยู่เกินหนึ่งล้านบาทแล้ว” เมื่อคืน กระดาษที่เขาโยนลงบนหน้าฉัน เป็นบิลของค่าใช้จ่ายที่ติดโรงพยาบาลอยู่ นี่เป็นจุดอ่อนของฉัน ตลอดปีมานี้ฉันตั้งใจเรียนหนังสือสุดชีวิต ทำงานหาเงิน ออกแบบงานทั้งกลางวันและกลางคืน แต่ก็ยังไม่สามารถเติมเต็มค่ารักษานั้นได้ แต่ฉันไม่เคยยอมแพ้ ขอแค่พ่อยังมีลมหายใจอยู่ ก็ยังมีโอกาส และฉันก็ยังมีบ้านอยู่ ฉันกลัวว่าถ้าเขาแก้แค้นฉัน แล้วจะเชื่อมโยงไปถึงพ่อได้ ฉันอยากจะทน แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรี เขาเคยทำร้ายศักดิ์ศรีฉันต่อหน้าชาครมาครั้งหนึ่งแล้ว ไม่มีทางมีครั้งที่สองอีกแน่นอน ฉันยิ้มแล้วยิ้มอีก เมื่อก่อน คนอื่นบอกว่าฉันยิ้มแล้วสวยที่สุด เหมือนกับดอกไม้กำลังเบิกบานเลย แต่ตอนนี้ เขากลับอึ้งไปเลย เหมือนมองฉันจนเอ๋อเลย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ไปสักพัก จากนั้นก็โทรหาเบอร์โทรศัพท์ที่บล็อกไว้ เสียงของฝ่ายตรงข้ามไม่ได้เหมือนจะตกใจ “โห สาวน้อยของฉัน ฉันไม่ได้ดูผิดใช่ไหม นี่เธอโทรหาฉันหรอเนี่ย? ทำไมหรอ คิดได้แล้วหรอ?” พอคิดได้ว่าต้นน่ารังเกียจขนาดไหน ฉันก็พยายามอดทน “ฉันต้องการเงิน หนึ่งล้านบาท” “สิ่งที่เฮียมีคือเงิน ดูสิ สาวน้อย ก่อนหน้านี้ทำเสแสร้งอะไรล่ะ เฮียรอเธอไม่ไหวแล้ว แค่คิดก็มีความสุขแล้วเนี่ย” ฉันรู้สึกรังเกียจจนอยากโยนโทรศัพท์ทิ้ง “พรุ่งนี้แปดโมง เจอกันที่ตึกลาเบล” “เฮียคงต้องมีความสุขกับหนึ่งล้านนี้ดีๆนะ…….” ยังไม่ทันฟังจบ ฉันก็วางสายไปเลย ความโรคจิตบนเตียงของต้นดังมากในเมืองนี้ นครมีความไม่อยากเชื่อเลย ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร “เอาที่นายต้องการเลย?” ฉันยิ้ม นานมาก กว่านครจะเปิดปากพูด “เพื่อที่จะได้เงิน เธอทำได้ทุกอย่างจริงๆ” “นายตกใจมากหรอ? นายรู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ? ในสายตาของนาย ฉันก็แค่ของเล่นแบบนี้? แค่ผู้หญิงโสเภณีเอง ให้ใครแล้วไม่ใช่การถูกเหยียบหยาม? ให้ใครแล้วไม่ใช่การขายล่ะ? พวกนายก็เป็นเหมือนกันทั้งหมดแหละ” ฉันตอบกลับเขาแบบไม่รู้สึกอะไร ใช่แล้ว ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ก็แบบนี้แหละ ถึงทำให้จมอยู่แบบนี้ “เธอ!” นครโมโหจนพูดอะไรต่อไม่เป็นแล้ว ชาครก็นำเสื้อมาให้พอดี ฉันหยิบมา แล้วแนบอยู่กับเสื้อกันหนาว “เสื้อไว้คืนให้รอบหน้านะ” แล้วเดินจากไปแบบไม่หันมาเลย “ดาหวัน ดาหวัน!” ชาคร ขอโทษ ฉันเองก็ไม่อยากทำร้ายนาย หลังจากออกจากบ้านแล้ว น้ำตา ก็ไหลลงมาแบบหยุดไม่ได้