บทที่ 6 เข้าใกล้ความจริง

ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอพรนภาที่ตึกลงเบล ที่จริงแล้ว ฉันแค่มาสำนักงานลาเบล มาจัดการอะไรนิดหน่อย เพราะยังไงแล้วก็ไม่ได้อยากเสียตัวให้ต้นอยู่ดี ต้นที่โรคจิตคนนี้ ฉันเคยร่วมงานด้วยเมื่อครึ่งปีก่อนแล้ว บริษัทของเขาชอบในภาพพออกแบบของฉัน พอเขาเห็นฉัน ก็ตอแยอย่างไม่หยุดยั้ง ยังวางยาให้ฉันอีก แต่ทุกครั้งฉันก็รอดมาได้อย่างน่าประหลาดใจ ฉันเดินผ่านห้องVIPของตึก แล้วได้ยินเสียงที่แปลกๆดังออกมา “พี่ต้น พี่เก่งจังเลย” ฉันตกใจหมดเลย เสียงนี้ เป็นเสียงของพรนภา “ของแบบนี้ ให้เธอไม่ได้อีกแล้ว คืนนี้เฮียจะมีความสุขกับดาหวันดีๆ” เสียงนี้ ฉันรู้จัก เป็นเสียงของต้น พวกเขาสองคน ทำไมถึงรู้จักกัน? อีกอย่างยังมีความสัมพันธ์แบบนี้อีก ?! “พี่ต้น คืนนี้ต้องเล่นให้สนุกนะ” “เฮอะๆ คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเธอจะเป็นพี่น้องกัน หรือไม่ พวกเราไปด้วยกันไหม สลับกันไปมา ต้องหวาดเสียวขนาดไหนเนี่ย?” “ไปเลยไป!” พรนภาพูดเสียงดังเหมือนกับโมโหแล้ว “พี่ต้น วันนี้ฉันแค่อยากพูดกับพี่ว่า เราสองคนต้องจบกันแล้ว นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันจะแต่งงานแล้ว” ใจของฉัน เหมือนถูกมีดแทงเข้าไป ทรมานยิ่งกว่าความเจ็บปวด พวกเขาสองคนจะแต่งงานกันแล้ว แต่ก็ใช่ พรนภาเองก็ท้องแล้วนิ เสียงของต้นดังออกมาจากข้างใน “โห คิดไม่ถึงเลยว่าคนอย่างนคร จะแต่งกับเธอ? ก็แค่เพราะเธอเคยช่วยเขาไว้?” พรนภาเคยช่วยนครไว้? ช่วยตอนไหน? ฉันสงสัยไปสักพัก ถึงว่าล่ะ ปกติทำไมนครถึงทำดีกับเธอแบบนั้น พอคิดถึงเมื่อก่อน ที่จริงฉันก็เคยช่วยนครไว้ แต่ท่าทีที่เขาทำกับฉัน กลับแต่งต่างกันราวกับฟ้าเหว “พี่ต้น ฉันจะไปจริงๆแล้ว จะไม่เจอกันอีกแล้วนะ ยังไงแล้ว พี่ก็มี….ของเล่นใหม่แล้วเหมือนกัน” น้ำเสียงของพรนภามีความแปลกๆเล็กน้อย “อย่ารีบสิ ตอนนี้ไม่ต้องการเงินของเฮียแล้ว ก็อยากจะแตะฉันออกหรอ? เฮ้ย งั้นวันนี้เฮียขอเล่นสนุกอีกรอบสิ จะได้คุ้มๆ” “อ้า! เจ็บ!” เสียงร้องของพรนภาดังออกมาจากข้างใน ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดพรนภาก็ออกมาจากห้อง ฉันแอบอยู่ข้างๆ แล้วมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของพรนภาจากที่ไกลๆ เธอจับคอไว้ แล้วนำกระดาษออกมาเช็ดตัวเองอย่างสุดชีวิต แล้วด่าว่า “ไอโรคจิต รอฉันได้เป็นคุณผู้หญิงของนครก่อนนะ ต้องมีสักวันฉันเอาแกตายแน่” พอพรนภาเดินจากไปแล้ว ฉันก็กำลังคิดอยู่ว่ากลางคืนนี้จะจัดการยังไงดี โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นขึ้น ฉันนั่งลงเบาๆแล้วรับโทรศัพท์ “คุณดาหวัน ค่าใช่จ่ายของคุณพ่อคุณมีคนมาชำระแล้ว งั้นการรักษาก็ยังคงเหมือนเดิมนะคะ” ฉันอึ้งไปเลย แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังอย่างไม่รู้ตัว “ใครเป็นคนชำระ?” “ไม่ทราบค่ะ เป็นการโอนผ่านบัญชีค่ะ” “ออ” ฉันวางสาย แต่ในใจยังคงมีความสงสัยอยู่ ในตอนที่กำลังจะลุกขึ้น ก็มีเสียงหยาบคายดังขึ้นมาจากข้างบน “โห ดูสิ นี่ใครเนี่ย?” หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาทันที คืนต้น ณ ตอนนี้ เขาดึงฉันขึ้นมา แล้วนำมือกดลงบนไหล่ของฉัน กลิ่นเถื่อนๆบนตัวเขานี้ ผ่านหัวฉันไป ทำเอาฉันรู้สึกรังเกียจจนอยากอ้วกออกมา “สาวน้อย นี่รอไม่ไหวแล้วหรอ? ถึงได้มาหาเฮียล่วงหน้า?” เขาหัวเราะ แล้วพาฉันเข้าไปในห้อง วินาทีนั้นความกลัวกำลังปิดบังฉัน โอ้แม่เจ้า ควรทำยังไงดี? ฉันเสียใจมากจริงๆ ฉันไม่ควรทำแข็งแกร่งต่อหน้านคร เป็นการถูกละเมิดเหมือนกัน แต่ความรู้สึกกลับแตกต่างกันมากเกินไปแล้ว “ต้น!” น้ำเสียงของฉันสั่น “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเงินแล้ว นายปล่อยฉันซะ!” สีหน้าของต้น มีความรู้สึกแปลกใจอยู่ “เฮียเป็นคนที่เธอสามารถเล่นตลกหรอได้หรอ? วันนี้ เฮียต้องจัดการเธอให้ได้ สำหรับเงินแล้ว เฮอะๆ ไม่มีสักบาท” พอพูดอยู่ ก็มีเสียงดังขึ้น เขาฉีกเสื้อผ้าฉันออกจนหมด สถานการณ์ตอนนี้ ปกปิดก็เหมือนเปิดเผย เขาล้มลงมาบนตัวฉันอย่างมีความสุข ฉันต่อต้านสุดชีวิต พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มี แล้วกัดไหล่ของเขา เขาเจ็บปวดจนหลีกออก แล้วโมโหมาก จากนั้นก็ตบหน้าฉันอย่างแรง ริมฝีปากฉันก็มีเลือดไหลลงมา “น้องโสเภณี กล้ากัดเฮียหรอ เดี๋ยวเธอต้องขอร้องเฮียแน่” เขาอุดปากฉันไว้ แล้วยัดยาให้ฉันกิน มันถูกกลืนเข้าไปแล้ว อยากคายก็คายไม่ออก จากนั้นเขาก็มัดขามัดแขนของฉันไว้กับเตียง ฉันเหมือนเข้ามาอยู่ในโหมดของความหมดหวังแล้ว ในร่างการมีความเร่าร้อนขึ้นมา ขยับก็ขยับไม่ได้ ได้แต่มองดูต้นทับลงมาบนตัวอย่างแรง……