บทที่ 1 นอนบนโต๊ะ

ฤดูร้อนก็ได้มาถึง อากาศที่กรุงเทพก็ได้ร้อนมาก ภัทรภรใส่เสื้อขนเป็ดอย่างหนา เดินผ่านห้องทำงานของบริษัทเมืองงาม พยายามไม่สนใจคำประชดและสายตาที่มองมาทางเธอ หรือการดูถูก เดินไปที่ห้องทำงานของประธานที่ชั้นสอง พึ่งจะเข้าใกล้ ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงออกมาจากข้าง “ไม่ได้นะ ลีโอ นี้ยังอยู่ห้องทำงานอยู่เลยนะ อย่า.....อ๊า…..” ภัทรภรก็ได้หยุดฝีเท้าของตัวเองทันที หน้าก็ได้ซีดขาวลงทันที ร่างที่ผอมแห้งสั่นไม่หยุด มือทั้งสองกำหมัดแน่น ถึงแม้ว่าเธอไม่อยากรบกวนคู่ข้างใน ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าอับอายและเจ็บใจมาก แต่ก็เคาะประตูอย่างมีมารยาทไป 3 ที แล้วผลักประตูเข้าไป บนโต๊ะทำงานที่ใหญ่ หฤทัยก็ได้นอนอยู่อย่างเซ็กซี่ เสื้อผ้าบนตัวถอดออกหมดจนเหลือแต่เสื้อในและกางเกงในอย่างน่าอาย ทศวรรษก็ทับอยู่บนตัวของเธอ เอาหัวมุดไปที่คอของเธอ ถึงแม้ว่าคนโง่ ก็รู้ว่าถ้าไม่ถูกขัด ต่อไปพวกเขาจะเกิดอะไรขึ้น ใจของภัทรภรเจ็บเหมือนถูกเข็มแทง แต่กลับบังคับให้ตัวเองยิ้ม แล้วพูดกับทศวรรษ “คุณวรรษ ของโทษจริงๆนะค่ะที่มารบกวนคุณกับคุณหวาน ฉันมาเอาเงินเดือนของเดือนหน้าค่ะ” ทศวรรษ สามีที่แต่งงานกับภัทรภรมา 5 ปี ผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดในโลก แต่เธอกลับไม่สิทธิ์เรียกเขาว่าผัว แค่เพราะว่าเขาคิดว่าแม่ของเธอเป็นคนที่ทำให้พ่อของเขาตายมาโดยตลอด หฤทัย น้องสาวคนละแม่ของภัทรภร และเป็นคนที่เกลียดเธอมากที่สุด เพราะเธอได้แต่งงานกับทศวรรษ ได้ปิดทางที่หฤทัยอย่ากเป็นคุณนายบ้านวรรณศรี “เงินเดือนเดือนหน้า？วันนี้พึ่งวันที่ 6” หฤทัยมุดเข้าอ้อมกอดของทศวรรษแล้วพูดว่า “พี่ ทำไม่ช่วงนี้ใช้เงินเก่งจังเลย ถ้าฉันจำไม่ผิด อาทิตย์ที่แล้ว วรรษพึ่งให้พี่แสนหนึ่ง พี่ใช้จ่ายเร็วไปหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าแอบเลี้ยงผู้ชายไว้ข้างนอกหรอกนะ” ทศวรรษตะโกน “หวาน ออกไป” หฤทัยจ้องภัทรภรอย่างแรงทีหนึ่ง แล้วเก็บเสื้อผ้าของตัวใส่เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ ทศวรรษไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟัง เธออย่างเป็นคุณนายบ้านวรรณศรี ก็ต้องเชื่อฟังทศวรรษทุกอย่าง ผู้หญิงบ้านี้ ชอบมาขัดความสุขของเธออยู่เรื่อยเลย ซักวันเธอจะทำให้ผู้หญิงบ้านี้ตายซะ “จะเอาเท่าไหร่”ในห้องทีงานเหลือแค่ทศวรรษและภัทรภร ทศวรรษถามอย่างเยือกเย็น “สอง.........สองแสน”ภัทรภรพูดอย่างระมัดระวัง “สองแสน？”ทศวรรษหัวเราะ “ภัทรภร ไม่เลวนิ ยิ่งอยู่ยิ่งมีความเป็นกะ หรี่เข้าไปใหญ่ ยังรู้จักเพิ่มราคาให้ตัวเอง” ภัทรภรกัดฟันของตัวเองไว้แน่น ทศวรรษเคยพูด แต่งงานกับเธอก็เพื่อนอนกับเธอ นอนกับเธอเหมือน กะ หรี่ เพราะฉะนั้น เธอตอบ “ใช่ ฉันรู้สึกว่าเดือนละหนึ่งแสนน้อยไป ไม่ว่ายังไง พวกเราแต่งงานมาก็ 5 ปีแล้ว ประเทศยังมีการพัฒนาทุกๆ 5 ปี เงินที่ฉันควรได้ก็ต้องเพิ่มอีกหนึ่งเท่า” “เป็นกะหรี่ที่แท้จริงๆ”ทศวรรษลุกขึ้นยืนจ้องหน้าของภัทรภรไว้อย่างโหด “แล้วจะรออะไรอีก？อยากได้เงิน？ถอดให้หมดแล้วนอนลงบนโต๊ะ รอให้ฉันขึ้น” “ถ้าฉันพอใจแล้ว ก็จะเอาเงินให้เธอเอง”