บทที่ 2 ในตาไม่มีน้ำตา เลือดในใจกลับกำลังไหล

“ได้” ภัทรภรพูดออกมาคำเดียวสั้นๆ ชัดเจน ไม่มีการไม่สมยอม ไม่มีไม่ดีใจ ในตาไม่มีน้ำตา ในใจเต็มไปเลือดแล้ว ทศวรรษรู้ว่าเธอเห็นศักดิ์ศรีของตัวเองสำคัญ แต่เขาก็ได้เหยียบมันลงกับพื้นทุกครั้ง สมควร รู้ทั้งรู้ว่าเขาเกลียดเธอ แต่ก็ยังแต่งงานกับเขาอย่างดีใจ และยังคลอดลูกให้เขา และเด็กคนนั้น ก็กำลังรอเธอเอาเงินไปช่วย เสื้อถอดออกทีละตัว ภัทรภรเหมือนไร้ยางอาย ถอดจนไม่เหลือซักตัว ต่อด้วย นอนอยู่บนโต๊ะทำงานที่เมื่อกี้หฤทัยนอน “อ้าขาออก”เสียงผู้ชายที่ประดังขึ้นข้างหู “เพื่อเงินแล้วขอให้ผู้ชายนอนเธอ ยังจะแกล้งใสทำไม อ้าออกอีก” “ภัทรภร แกนี้ทำลายสถิติความร่านได้ทุกครั้งเลยนะ เพื่อเงินแม่ของแก ได้ทำให้พ่อฉันตาย เหมือนสุนัขตัวเองนอนให้ฉันเล่นอย่างนี้....” ยังไม่รอทศวรรษพูดจบ ภัทรภรก็อธิบาย “แม่ฉันไม่ได้ทำให้พ่อนายตาย คุณวรรณ คุณจะด่าฉันยังไงก็ได้ แต่แม่ฉันตายแล้ว ขอให้คุณให้เกียรติคนตายด้วย” “ให้เกียรติ？”ทศวรรษหัวเราะแปลก แล้วแทงเข้าในร่างของภัทรภรอย่างแรง “ถ้าคนอย่างพวกแก ยังมีหน้ามาพูดคำว่าให้เกียรติต่อหน้าฉัน ถ้าไม่ใช้เพราะแม่เธอมาหวานเสน่ห์ใส่พ่อฉัน พ่อฉันจะตายไหม จะตายไหม？ยังกล้ามาเถียงฉัน ดูเหมือนว่าฉันจะดีกับแกมากไปสินะ” พูดเสร็จเขาก็ได้กระทำอย่างแรง ครั้งแล้วครั้งเล่า ชนจนภัทรภรเจ็บมาก เจ็บจนแทบสลบไปหลายครั้ง เธอกัดฟันทนไว้ “ภัทรภร เธอรู้ไหว โต๊ะทำงานของฉันตัวนี้ เคยมีผู้หญิงมานอนเยอะ แต่เธอเป็นคนที่สกปรกที่สุด” ในหัวสมองของภัทรภรมีภาพของพวกผู้หญิงที่นอนกับทศวรรษที่โต๊ะนี้ ก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอ้วก เธอรักทศวรรษมาก ตั้งแต่ที่รู้ว่าความรักคืออะไร ก็ได้แต่งงานกับเขาแล้วเป็นภรรยาของเขา อายุ16ปีถึง 26ปี 10เต็มๆ เคยจินตนาการว่าข้างกายเขาจะมีแค่เธอ แต่เพราะความโกรธแค้น ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไม่คู่ควรสำหรับใจของเขา และผู้หญิงพวกนั้น รวมไปด้วยหฤทัย คนไหนบ้างที่เขาไม่นุ่มนวลด้วยเลย？ มีแค่เธอ รักอย่างลำบาก รักอย่างทรมาน แต่กลับเล็กเท่ากับฝุ่นละออง จู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว โรคของลูก ความเย็นชาของผู้ชาย เมื่อนานมาแล้ว ก็ได้เริ่มกัดกินความศรัทธาที่มีต่อรักของเธอ “ทศวรรษ ถ้าหากวันหนึ่ง นายรู้ว่าความจริงที่นายคิดว่าเป็นความจริง แต่ไม่ใช่ความจริง นายจะทำยังไง？” เสียงของภัทรภรเล็กมาก เหมือนกำลังคุยกับตัวเองมากกว่า ทศวรรษก็ยังได้ยิน การกระทำของเขาหยุดไปแป๊บหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้จับที่คอของภัทรภร “อี่ร่าน ไม่ต้องแก้ตัวอีกแล้ว ความจริงก็คือความจริง แกไม่มีทางเอาเอาสีดำเป็นสีขาวได้ ฉันไม่มีทางเชื่อคำพูดของแกตลอดไป” ตลอดหรอ？ ที่ขอบตาของภัทรภรก็มีน้ำตาไหลออกมา “คุณวรรษ ฉันรู้แล้ว ฉัน......คิดได้แล้ว ฉันจะรับข้อเสนอของคุณ”