บทที่ 3 รักที่มีต่อนาย ถึงจุดหมายแล้ว

ทศวรรษงง “ข้อเสนออะไร？” “ฉันจะไปมอบตัว ยอมรับว่าอุบัติเหตุรถฉันเป็นผู้ร้าย ไปเข้าคุก”ภัทรภรพูด “แต่ก่อนอื่น คุณต้องให้ฉันทีเดียว 5 ล้าน” เธอและทศวรรษคลอดลูกเมื่อ 3 ปีก่อน ถูกตรวจเจอว่าเป็นโรคลูคีเมีย ตอนต้นปี อาการทรุดหนักกว่าเดิม เธอได้แต่ใช้เงินหาคนมาลองดูว่าไขสันหลังสามารถเข้ากันได้ไหม แต่ก็หาไม่เจอ และแล้ว เธอตัดสินใจเสี่ยงครั้งหนึ่ง หลังจากวันนี้กลับไป จะไม่กินยาหลังเสร็จ ถ้าสามารถท้องลูกได้อีกคน ทศวรรษไม่มีทางให้เธอคลอดออกมาแน่ เธอก็ต้องหาที่ใหม่ ที่ๆสามารถหลบทศวรรษ และให้ทศวรรษหาไม่เจอ นั้นก็คือคุก และถ้าเข้ากันได้ การรักษาหลังจากผ่า ก็ต้องการ 5 ล้าน “5 ล้าน？ภัทรภร เธอคิดว่าเธอเป็นใคร แค่ไปอยู่ในคุก 3 ปี ก็อยากได้ 5 ล้าน”ทศวรรษได้ยินว่าภัทรภรจะไปมอบตัว ยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้รู้สึกผิดแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะขอเอาเงินจากเขา ยังเอา 5 ล้านเยอะขนาดนี้ “ปู่ต้องตาบอดแล้วแน่ๆเลย ถึงได้รู้สึกว่าผู้หญิงที่ร้ายกาจและสนใจเงินทองอย่างเธอ จะเป็นผู้หญิงที่ดี” “เธอบอกว่าจะไปมอบตัวใช่ไหม ดี ฉันจะสนองเธอ” “5 ล้าน สำหรับฉันแล้วไม่เท่าไหร่ ฉันก็สามารถให้เธอได้ แต่พอเธอได้เงินแล้ว ก็ต้องจ่ายผลลับที่ใกล้เคียงกัน” “ตอนนี้ คลานออกไปจากห้องทำงานของฉัน คลานไปด้วย แล้วบอกคนอื่นว่า เธอเป็รสุนัขตัวเมียที่น่าขยะแขยง” สีหน้าของภัทรภรซีดลงทันที “วรรษ นาย....นายจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้” เขา.....เขาหมายความว่าจะให้เธอคลานออกไปโดยแบบนี้ ให้คนข้างนอกเห็นกายเปลือยของเธอ “อย่าเรียกชื่อของฉัน”ทศวรรษตะคอก “ผู้หญิงร่านๆอย่างเธอ ไม่เหมาะที่จะเรียกชื่อของฉัน” “ไม่อยากคลานออกไปอย่างเปลือย ยังอยากได้เสื้อมาคลุมแก้อายใช่ไหม เหอะ คนสกปรกอย่างเธอ ยังมีอะไรน่าอายอีก คิดถึง 5 ล้านสิ” ภัทรภรแทบจะกัดฟันของตัวเองแตก 5 ล้าน สามารถช่วยลูกสาวได้ แม่ตายไปแล้ว ทศวรรษเกลียดตัวเองมาก ลูกสาวคือญาติคนเดียวของเธอ ลูกสาวยังเด็ก จะให้นอนอยู่บนเตียงอย่างนี้ไม่ได้ ให่เหมือนกับเธอแบบนี้ไม่ได้ “ได้ ฉันคลาน” “แต่ว่าคุณวรรษ คุณคิดดีแล้วใช่ไหม？ถึงแม้ว่าคุณจะเกลียดฉันขนาดไหน ฉันก็ยังเป็นภรรยาของคุณ ถ้าคุณให้ฉันทำอย่างนั้นจริงๆ การสมรสของเราก็ถึงปลายทางแล้ว ความรักที่ฉันมีต่อนาย ก็ถึงปลายทางแล้ว” ภัทรภรพูดอย่างเรียบง่ายมาก ใจ กลับจมลงไปทีละนิด เหมือนจมลงไปในนรกที่ไม่สามารถเห็นสงสว่างได้แม้แต่น้อย ทศวรรษขมวดคิ้ว ในใจกลับรู้สึกอึดอัด วินาทีต่อมา ก็ได้โยนความรู้สึกพวกนี้ทิ้งหมด เขาเปิดลิ้นชัก เอาเอกสารสำหรับการหย่าโยนใส่หน้าของภัทรภร “เซ็น เดี๋ยวนี้” “ปู่เคยบอกว่า ฉันแค่ต้องแต่งงานกับเธอแค่ 5 ปี คิดคิดดู ก็ถึงกำหนดการแล้วนะ” “ความรักที่เธอมีต่อฉัน ตลกสิ้นดี เธอคิดว่าฉันจะสนความรักที่สกปรกของเธอหรอ？ภัทรภร ฉันรู้สึกว่าเธอน่าขยะแขยง” ร่างของภัทรภรกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุ หนาวจัง ความหนาวแบบนั้น เหมือนได้เข้าไปในกระดูกของเธอแล้ว แต่เธอก็เอาเอกสารอย่าดูจากต้นจนจบ ทั้งหมดมีผลดีต่อเขาหมด และผลดีที่เธอได้รับมีการสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกสาว ทศวรรษก็ได้ยอมทิ้งสิทธิ์ในการเยี่ยมดูลูกทุกอย่าง แน่นอน ก็ได้ปฏิเสธจ่ายค่าเลี้ยงดูของหยางๆเหมือนกัน” หยางๆ ไม่ใช่ลูกที่ปรารถนา คลอดออกมาจนถึง 3 ขวบ เขาไม่เคยดูเด็กคนนั้นเลยซักครั้ง แน่นอน ไม่รู้เรื่องที่หยางๆมีโรคลูคีเมีย ชีวิตของเธอและหยางๆ เขาไม่เคยเป็นห่วงมาก่อน เป็นห่วงแค่จะทรมานเธอยังไง ผลดีที่เธอคิด กลับเป็นของที่เขาเกลียดมากที่สุด ขอแค่ลูกสาวยังเป็นของเธอ เธอไม่สนอะไรก็ได้ ภัทรภรเอาปากกาขึ้น เซ็นลงไปที่ที่ทศวรรษเซ็นเสร็จ ต่อด้วย เธอเงยหน้า พูดออกมาอย่างชัดเจนคำหนึ่ง “เงิน” “รอเธอคลานจากตรงนี้เหมือนหมาออกไปก่อน ฉันจะโอนเข้าในบัญชีของเธอเอง”ทศวรรษพูดแล้วหัวเราะ ภัทรภรลงมากจากโต๊ะทำงานของ เอากระเป๋าของตัวเองและโทรศัพท์ คลานกับพื้น ค่อยๆคลานออกไป หฤทัยยืนอยู่หน้าประตูตลอด ได้ยินที่ข้างในคุยกันอย่างชัดเจน หฤทัยได้เปิดประตูห้องงานของทศวรรษแล้วตะโกนเสียงดัง “ทุกคนหยุดงานบนมือก่อน ประธานวรรษมีเรื่องดีๆให้ทุกคนดู” ใครๆก็รู้ว่าหฤทัยเป็นผู้หญิงของทศวรรษ พอเธอพูด ทุกคนได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกันอย่างไม่นัดหมาย มองไปที่ห้องทำงานของทศวรรษ ภัทรภรใช้กระเป๋าปิดที่ลับของตัวเองแล้วใช้มือปิดที่แกของตัวเอง ใช้มืออีกข้างและเข้าทั้งสอนข้างคลานออกมา